ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 633

หานชิงชิว ฮูหยินของแม่ทัพใหญ่เซียวเซียว เคยเป็นสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงใหญ่ ก่อนหน้านั้นยังเคยเป็นที่โปรดปรานขององค์หญิงใหญ่

ภายหลังเซียวเซียวขอพระราชเสาวนีย์จากหวงไท่โฮ่ว ให้ประทานหานชิงชิวแต่งกับเซียวเซียว

ในปีนั้นเซียวเซียวคิดว่าจะสามารถแต่งงานกับองค์หญิงใหญ่ และได้สั่งให้คนจัดทำชุดแต่งงานมอบให้กับองค์หญิง ในตอนที่หวงไท่โฮ่วกำลังจะประทานงานอภิเษกให้นั้น เซียวเซียวกลับมาขอชุดแต่งงานคืนจากองค์หญิงใหญ่ด้วยตนเอง แล้วมอบให้กับหานชิงชิว

หลายคนในจวนขององค์หญิงล้วนแต่จดจำฉากนี้ได้ดี ในตอนนั้นเป็นช่วงต้นฤดูหนาว ใบไม้ร่วงหล่นหมุนวนอยู่ในลานจวน ตอนนั้นองค์หญิงกำลังยืนอยู่ตรงประตูของหอระบำ ในมือกอดชุดแต่งงานอันงดงามประณีตนั้นเอาไว้ เซียวเซียวกุมมือของหานชิงชิวเดินเข้ามา หยิบชุดแต่งงานในมือนางออกมา แล้วเอ่ยขอบคุณนาง ก่อนจะจับมือหานชิงชิวจากไป

ในตอนนั้น องค์หญิงยืนอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหว เหมือนราวกับรูปปั้นหิน ปล่อยสายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของนาง

ไม่มีใครรู้ว่าในใจของนางพบกับความวุ่นวายใจแบบใด อย่างไรเสีย หลังจากนั้น นางก็เหมือนว่าจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง

หานชิงชิวเป็นสาวใช้ในจวนองค์หญิง หากว่านางจะแต่งงาน ก็ต้องแต่งออกมาจากจวนองค์หญิง

เที่ยงในวันนั้น ทหารกองเกียรติยศบรรเลงดังอย่างครึกครื้น หานชิงชิวสวมชุดนั้นที่เดิมทีเป็นชุดแต่งงานขององค์หญิง นั่งบนเกี้ยวอย่างมีความสุข

องค์หญิงยังคงยืนอยู่ตรงประตูของหอระบำนั้นดังเดิม ใบหน้าดูสงบนิ่ง แต่ในดวงตากลับแตกสลายกลายเป็นชิ้น ๆ

เพียงพริบตา ก็ผ่านไปเนิ่นนานหลายปี

ในปีนั้น องค์หญิงเพิ่งจะมีอายุสิบหกปี ปีนี้องค์หญิงกำลังจะยี่สิบแปดแล้ว

จื่ออันเป็นเพราะว่าเรื่องของอ๋องเหลียงก็ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก สองวันมานี้ก็ไปยังจวนอ๋องเหลียงเพื่อเอ่ยเกลี้ยกล่อม อ๋องเหลียงไม่คิดที่จะเคลื่อนไหวใด ภายใต้ความหมดหนทางของนาง ก็เลยมาหาจ้วงจ้วงที่จวนองค์หญิง

ฉินจือที่อยู่ข้างกายองค์หญิงนำนางเข้าไป จ้วงจ้วงนั่งอยู่ด้านหน้าประตูของหอระบำ หลับตาลงเหมือนราวกับว่ากำลังหลับใหล

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตายังคงเต็มไปด้วยร่องรอยของความสูญเสีย เหมือนกับว่ายังไม่ได้กลับออกมาจากความฝันสู่โลกความเป็นจริง

“มาแล้ว!” นางนั่งลง ก่อนจะเอื้อมมือออกไปรวบเสื้อผ้า อากาศค่อย ๆ เย็นลง

“ทำไมถึงได้นั่งอยู่ตรงประตู? อากาศเริ่มหนาวแล้ว เข้าไปนั่งกันด้านในเถิด!” จื่ออันขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยออกมา

จ้วงจ้วงยิ้มออกมาทันที “เด็กโง่!”

จื่ออันจับมือของนางเอาไว้ “บอกข้าได้หรือไม่ ว่าในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

ดวงตาของจ้วงจ้วงเป็นประกาย ละอองน้ำเคลื่อนไหวขึ้น “ล้วนแต่ผ่านไปแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้ากลับเขาก็ไม่อาจจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านั้น”

จื่ออันมองไปยังใบหน้าที่ฝืนยิ้มออกมาของนาง ในใจเศร้าโศกยิ่งนัก หากว่าไม่ใช่รักอย่างสุดซึ้ง แล้วจะมีความเจ็บปวดหัวใจสลายได้อย่างไร?

“ฉินจือ ทำขนมหวานมาให้พระชายาเถิด” จ้วงจ้วงหันกลับไปสั่ง

“เพคะ!” ฉินจือตอบรับย่อกายแล้วจากไป

ฉินจือเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ด้านหน้าประตูก็มีคนเข้ามา “องค์หญิง ฮูหยินของแม่ทัพใหญ่หานซื่อมาแล้วเพคะ”