ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 664

“เป็นพิษอะไร? รู้หรือไม่ว่ามันคือพิษอะไร?” จื่ออันร้องไห้เอ่ยถามมู่หรงเจี๋ยออกมา พิษที่จ้วงจ้วงสามารถใช้ได้ โดยมากแล้วจะต้องมาจากราชสำนัก บางทีเขาอาจจะรู้ก็เป็นได้

มู่หรงเจี๋ยพลิกหาอยู่ครู่หนึ่ง หาเจอขวดหนึ่งจากตรงหัวเตียง เทผงมันออกมา สีหน้าเปลี่ยนไป “ยานิทรารมณ์?”

“ยานิทรารมณ์? คืออะไรกัน?” จื่ออันเอ่ยถาม

มู่หรงเจี๋ยแทบจะต้องกัดฟันเอ่ยออกมา “เป็นยาที่หมอหลวงศึกษากันออกมา เพื่อประทานให้กับนางสนมในวังที่ได้รับโทษตาย”

“ในเมื่อเป็นหมอหลวงที่ศึกษาออกมา ก็รีบให้คนไปเรียกหมอหลวงมาเข้า ยาถอนพิษเล่า!” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างยินดี

แต่ความยินดีของนางก็หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะว่าสีหน้าของมู่หรงเจี๋ยที่ดูเคร่งขรึม นางปล่อยแขนลง เอ่ยถามออกไปอย่างยากลำบาก “ไม่มียาถอนพิษหรือ?”

“ไม่มี!” ปากของมู่หรงเจี๋ยพ่นออกมาสองคำ ทำลายความหวังของจื่ออันลง

ในใจของจื่ออันมืดมนลง ถึงแม้ว่าจะปิดเส้นชีพจรเอาไว้ได้ชั่วคราว เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของพิษเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจจะผนึกเอาไว้ตลอดไป ภายในสามวัน อย่างไรแล้วก็ต้องปลดออก มิฉะนั้นก็มีแต่ต้องตายไปอย่างเดียว

“พิษที่หมอหลวงศึกษาออกมา กลับไม่มียาถอนพิษ? เช่นนั้นพวกเขาจะต้องรู้ว่ามีอะไรผสมอยู่บ้าง เรียกพวกเขาออกมาจากวัง ข้าต้องการรู้ว่าตกลงแล้วมีพิษอะไรอยู่บ้าง” จื่ออันเอ่ยเสียงเคร่งขรึม

มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่ง “ออกคำสั่งข้าไป ให้หมอหลวงที่ศึกษายานิทรารมณ์รีบออกจากวังมา”

“พ่ะย่ะค่ะ!” องค์รักษ์เงาอีกนายหนึ่งรีบคำออกไป

กลางดึกดื่นมีหมอหลวงออกจากวังไป ในวังจะต้องรู้ ไม่นานนักทุกคนจะต้องรู้ว่าองค์หญิงปลงพระชนม์ตนเอง จะเป็นเรื่องใหญ่สั่นสะเทือนเพียงใดกัน?

ทว่า รู้แล้วจะอย่างไร? เป็นใครที่บีบบังคับจนจ้วงจ้วงกลายเป็นเช่นนี้กัน?

หมอหลวงออกจากวังกลางดึก แน่นอนว่าจะต้องล่วงรู้ไปถึงทางด้านของหวงไท่โฮ่ว หวงไท่โฮ่วได้ทรงรับสั่งให้ซุนกงกงไปสอบถามสถานการณ์ ถึงได้รู้ว่าจ้วงจ้วงใช้ยานิทรารมณ์ พระเนตรของหวงไท่โฮ่วกลอกไปมา ก่อนที่จะเป็นลมไป

เหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งวังหลวง

สองปีมานี้ จริง ๆ แล้วเขาก็เคยคิดที่จะทำอะไรเพื่อจ้วงจ้วงและเซียวเซียว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ออกมา เพราะโดยมากนั้นเป็นสิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้

เขากลัวว่าจะเปิดเผยความงามภายนอกของราชวงศ์ที่มี ว่าข้างในนั้นมีแต่ความสกปรกเน่าเฟะ

ทุกคนต่างก็บอกว่ารักใคร่จ้วงจ้วง แต่ทุกคนกลับเลือกที่จะคอยมองความเจ็บปวดของจ้วงจ้วงอย่างเฉยเมย

จื่ออันทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ เป็นความผิดของนาง นางไม่ควรที่จะสืบหาเรื่องนี้ นางไม่ควรให้จ้วงจ้วงรู้ว่าทุกอย่างนั้นเป็นองค์จักรพรรดิที่ทรงกระทำ จ้วงจ้วงให้ความสำคัญสำหรับคนในครอบครัวมาโดยตลอด ในใจของนาง คนที่คอยสนับสนุนนางในตอนที่เจ็บปวดจากการสูญเสียเซียวเซียวไปก็คือครอบครัว

แต่ทว่าจู่ ๆ นางก็ได้รู้ว่า ที่แท้มีเพียงแค่นางเท่านั้นที่เชื่อในความสัมพันธ์ของครอบครัว

ทันใดนั้นโลกของนางก็พังทลายลง!

จื่ออันร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด!