ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 677

มู่หรงเจี๋ยรีบสั่งคนให้ประคองเขาเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้

จื่ออันตรวจชีพจรให้กับเขา อีกทั้งยังตรวจสอบเปลือกตาและลิ้น จึงเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ “เขาถูกวางยาพิษแล้ว”

เซียวท่าตื่นตกใจเสียจนใบหน้าซีดขาว แต่กลับเอ่ยเป็นคำพูดไม่ออก เพียงแต่ใบหน้านั้นกระตุกออกมา

“เร็ว รีบตามหลินหลินกลับมา” ทันใดนั้น จื่ออันก็นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ รีบหันไปเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยวิ่งออกไปด้วยตนเอง ขี่ม้าไล่ตามไปด้วยตนเอง

เซียวท่าที่กระตุกเพียงเล็กน้อยในตอนต้น แต่แขนขาของเขาก็ค่อย ๆ แข็งค้างขึ้นมา ใบหน้าที่กระตุกหยุดชะงักลง แต่ก็ไม่อาจแสดงท่าที่ใดออกมาได้

เขาเริ่มรู้สึกหายใจออกมาอย่างยากลำบาก รู้สึกแย่ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่มากดทับลงบนหน้าอก เขาต้องการจะยืดคอขึ้นเพื่อที่จะหายใจ กลับพบว่าลำคอแข็งค้างจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้

โชคดีที่เซี่ยหลินยังไปได้ไม่ไกลนัก มู่หรงเจี๋ยรีบคว้าเขาขึ้นหลังม้า แล้วพุ่งออกไป

จื่ออันเมื่อเห็นว่าเซี่ยหลินเข้ามาแล้ว ก็รีบดึงเขาเข้ามา แล้วเอ่ยอย่างเป็นกังวล “หลินหลิน ยาถอนพิษของขนมน้ำตาลเคลือบ”

เซี่ยหลินส่งเสียงออกมาคำหนึ่ง แล้วก็หยิบยาลูกกลอนเม็ดสีชมพูออกมาจากกระเป๋าส่งให้กับจื่ออันอย่างเชื่อฟัง “กินลงไปก็แล้วก็จะไม่เป็นอะไร”

จื่ออันให้เซียวท่ากินเข้าไปทันที แต่เซียวท่าไม่อาจที่จะกลืนลงไปได้ มู่หรงเจี๋ยคว้าไปแล้วบีบจนเป็นผุยผงใส่ลงไปในน้ำ ก่อนจะเทลงไป จากนั้นก็ตบลงแผ่นหลังของเขา เซียวท่ากระแอมไอออกมา ก่อนที่น้ำจะไหลตามลำคอลงไป

ว่าไปก็น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก เมื่อเซียวท่ากลืนยาลงไปเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น ก็สามารถเคลื่อนไหวได้ เขาหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนกลับมาเป็นปกติดังเดิม

ทุกคนเมื่อเห็นเขาเช่นนี้ ถึงได้วางใจลงได้

เซียวท่าดึงเซี่ยหลินเอาไว้ “เจ้าเด็กนี่ เจ้ากล้าวางยาข้าอย่างนั้นหรือ?”

เซี่ยหลินแบะปากออก ทำหน้าบูดบึ้ง “บอกเจ้าแล้วว่าอย่าได้ตะกละ บอกกับเจ้าแล้วว่ามันมีพิษ”

“เนื้อหาในคัมภีร์พิษ” เซี่ยหลินเอ่ย

“ทว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสัญลักษณ์ ไม่ใชตัวอักษร”

เซี่ยหลินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “เป็นอักษร ไม่ใช่สัญลักษณ์”

อ๋องหลี่เดินเข้ามาเหลือบมอง จากนั้นก็ขมวดคิ้วออกมา

เขากดเสียงลงต่ำเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ย “นี่เป็นตัวอักษรของซีเจียง”

มู่หรงเจี๋ยตกตะลึง “อักษรซีเจียง? พี่สามจำผิดไปหรือไม่?”

“ไม่มีทางที่จะจำผิด นี่เป็นอักษรของซีเจียง ก่อนหน้านั้นข้าเคยพบเห็นมันมาจากไท่หวงไท่โฮ่ว” อ๋องหลี่เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น