ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 693

ส่วนจื่ออันและมารดาของอี๋เอ๋อร์ ต่างก็ได้ข่าวมาจากขอทาน

ในตอนที่จื่ออันนำคนไปยังวัดตรงเชิงเขานั้น ก็พบเข้ากับมารดาของอี๋เอ๋อร์ ในมือของนางอุ้มตัวอะไร...ดูเหมือนว่าจะเป็นสุนัข แต่ว่าไม่ใช่ เมื่อมองไปให้ละเอียดแล้วก็คือหมาป่า

ฝีเท้าของนางรวดเร็ว ไม่ได้ดูสงบนิ่งเหมือนกับในตอนที่อยู่ในจวนองค์หญิง

จื่ออันนำตาวเหล่าต้าตามมาด้วย มารดาของอี๋เอ๋อร์หันกลับมาเหลือบมอง ก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจนัก เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “พระชายาเองก็มาแล้ว?”

“ใช่แล้ว” จื่ออันเดินขึ้นไป เห็นเพียงว่าหมาป่าที่นางอุ้มอยู่นั้นจู่ ๆ ก็ยกขาหน้าขึ้นมา แล้วกระโจนเข้าใส่จื่ออันอย่างดุร้าย มารดาอี๋เอ๋อร์ส่งเสียงร้องตะโกนออกมา “ถอยไป ไม่มีตาเอาเสียเลย คนดีกับคนชั่วก็ยังแยกไม่ออกอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อหมาป่าตัวนั้นก็ถูกมารดาของอี๋เอ๋อร์ตะโกนดุออกมา ทันใดนั้นก็ถอยออกมาหมอบอยู่ตรงเท้าอย่างเชื่อฟัง

จื่ออันมองยังนางด้วยความประหลาดใจ มักจะรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ดูไม่ธรรมดา อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา “ไม่รู้ว่าควรจะเรียกท่านว่าอย่างไรดี?”

“หลิวเย่ว์” มารดาของอี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมา

จื่ออันมองยังนางอย่างตกใจเล็กน้อย “หลิวเย่ว์? ท่านคือหลิวเย่ว์?”

มารดาของอี๋เอ๋อร์จ้องมองยังนางอย่างเงียบ ๆ “เป็นลิ่วเย่ว์ ไม่ใช่หลิวเย่ว์”

จื่ออันนึกถึงที่อี๋เอ๋อร์บอกว่า มารดาของนางมีเขาละมั่งโลหิต หรือว่าจะเป็นหลิวเย่ว์หัวหน้าพรรคคนนั้นที่ขโมยเขาละมั่งโลหิตไป?

ในใจของจื่ออันเกิดความยินดีขึ้นมา หากว่าเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็คงจะดีจริง จ้วงจ้วงมีทางช่วยเหลือแล้ว

ทว่านางไม่ส่งเสียงใดเอ่ยออกมา “ไปเถอะ!”

คนกลุ่มนั้นเดินขึ้นภูเขาไป ฝีเท้าของหลิวเย่ว์และจื่ออันรวดเร็วราวกับว่าเหาะไป ทางเดินบนภูเขาเช่นนี้ช่างดูง่ายดายสำหรับพวกนางแล้ว

เมื่อมาถึงยังประตูวัด มีเณรน้อยกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่ด้านนอก เมื่อพบว่ามีคนมา ท่าทีของเขาก็ดูตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย “พวกท่านเป็นใคร? ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกท่านควรจะมา”

ตาวเหล่าต้าก้าวมายังเบื้องหน้าแล้วเอ่ย “บังอาจ พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนเสด็จมาถึงแล้ว ยังไม่รีบต้อนรับเข้าไปอีก?”

หมาป่าวิ่งตรงไปยังห้องเก็บฟืน ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของอี๋เอ๋อร์ออกมาแต่ไกล

สีหน้าของหลิวเย่ว์ดูเย็นชา ใช้เท้าเตะไปยังประตูของห้องเก็บฟืน พบเพียงอี๋เอ๋อร์ถูกลูกสมุนคนหนึ่งกระโจนเข้าใส่บนพื้น เสื้อผ้าขาดวิ่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย

ลูกสมุนอีกกคนด้านข้างเมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามา กำปั้นหนึ่งก็กระแทกออกไป แต่กลับถูกหมาป่ากัดเข้าตรงน่องขาอย่างแรง และกระชากเอาชิ้นเนื้อออกมา

หลิวเย่ว์พุ่งเข้าใส่ มือข้างหน้าหนึ่งคว้าลูกสมุนที่กระโจนอยู่บนกายของอี๋เอ๋อร์ออกมา จื่ออันยังไม่ทันได้มองให้ชัดเจน ก็ได้ยินเสียง “ฉึก” ดังขึ้น ลูกสมุนคนนั้นนอนอ่อนแรงอยู่บนพื้น ลำคอบิดเบี้ยวจนหัก คนก็ตายไปในที่สุด

จื่ออันประคองอี๋เอ๋อร์ขึ้นมา ดึงเสื้อผ้าของนางขึ้นให้ดี อี๋เอ๋อร์ร้องไห้หลบอยู่ในอ้อมแขนของจื่ออัน “คนพวกนี้ทำไมถึงได้เลวร้ายเช่นนี้?”

หลิวเย่ว์จัดการกับลูกสมุนพวกนั้นเสร็จแล้ว ก็มองมายังอี๋เอ๋อร์ด้วยความเย็นชา “บอกกับเจ้าไปตั้งหลายครั้งแล้ว? ห้ามมิให้ออกมาข้างนอกเพียงลำพัง เจ้าก็ยังไม่ยอมเชื่อฟัง”

อี๋เอ๋อร์เอ่ยออกมาอย่างเสียใจ “ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นคนเลว เขาบอกว่าเขาเป็นน้องชายของพี่ชายหัวโต”

“แล้วสารเลวรัชทายาทนั่นเล่า?” หลิวเย่ว์ไม่ได้เอ่ยปลอบนาง กลับถามออกมาทันที