ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 722

มู่หรงเจี๋ยกอดนางเอาไว้ เอ่ยถามอย่างเคร่งขรึมออกมา “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

จื่ออันอ้าปากกว้างสูดลมหายใจเข้า และเอ่ยออกมาอย่างสะอื้น “ไม่ดี ไม่ดีเอามาก ๆ เลย”

“จะยังมีชีวิตรอดหรือไม่?” เขาถามออกมาอีกครั้ง ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังคงมีความหวัง

“ข้าไม่รู้” จื่ออันน้ำตาไหลนอง “ข้าไม่อาจรับรองได้ว่าจะไม่มีการติดเชื้อ หากว่าเมื่อติดเชื้อเข้า ข้าก็คงจะไม่มียาสามารถรักษาเขาได้”

“ทักษะเข็มทองเล่า?” น้ำเสียงของมู่หรงเจี๋ยแหบแห้ง ปลายนิ้วสั่นไหวเล็กน้อย

“ไม่มีประโยชน์ ไม่มีประโยชน์!”

มู่หรงเจี๋ยไม่ส่งเสียงได้ออกมา ทำเพียงแค่กอดนางเอาไว้แน่นอย่างระมัดระวัง และตัวสั่นเล็กน้อยราวกับกอดทั้งหมดที่มีของเขา

ซูชิงเซียวท่าและหลิวหลิ่วหลังจากที่รู้เข้าก็เข้ามา เมื่อมองเห็นสถานการณ์ ทุกคนต่างก็รู้สึกแย่เช่นกัน

หวงไท่โฮ่วเองก็ส่งคนมาถามสถานการณ์อยู่หลายครั้งแล้ว ตอนอยู่ในวังหลวง หมอหลวงหลีกเลี่ยงบอกว่าไม่สาหัส บอกแต่เพียงว่ามีบาดแผลภายนอกเท่านั้น ทว่าในใจของหวงไท่โฮ่วเองก็รู้ดี บาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงจะอันตรายเป็นอย่างมาก

ฮองเฮาไม่ได้ส่งคนมาสอบถาม มีเพียงแค่พานตานที่เข้ามา บอกว่าได้รับคำสั่งให้มาคุ้มครองอ๋องเหลียง ถูกมู่หรงเจี๋ยไล่ออกไปก็ไม่ได้จากไป คอยเฝ้าอยู่ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา

หลิวหลิ่วเองที่เดิมทีนั้น เพราะว่าในที่สุดเซียวท่าก็จะขอนางแต่งงานแล้ว นางอยากจะบอกกับทุกคนออกไปเป็นอย่างมาก เรื่องที่น่ายินดีเช่นนี้ แต่ไม่อาจจะเอ่ยออกมาไม่ได้ นางเองก็คงไม่อาจจะมีความสุขได้

นางรู้มาโดยตลอดว่าชีวิตนั้นเปราะบางเป็นอย่างมาก แต่ไม่คิดเลยว่า จะเปราะบางจนกลายเป็นเช่นนี้ อ๋องเหลียงสลบไปแล้ว นอนคว่ำอยู่บนเตียงนั้น ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

เพราะจื่ออันบอกว่า จะต้องอาศัยความมุ่งมั่นของเขาถึงจะผ่านด่านนี้ไปได้ เพราะฉะนั้นทุกคนถึงได้ผลัดเปลี่ยนกันพูดคุยอยู่ข้างเตียงของเขา ทำให้เขารับรู้ได้ว่า ทุกคนอยู่เคียงข้างเสมอ

“เสด็จแม่มายามวิกาลเช่นนี้ มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเพคะ?” ฮองเฮาย่อกาย ไม่ได้ถวายพระพรก่อน เอ่ยถามออกไปในทันที น้ำเสียงก็ดูจะไม่สงบนัก

หวงไท่โฮ่วมองยังนาง ด้วยสายตาที่เย็นชา เยือกเย็นจนเข้ากระดูก “สำหรับฮองเฮาแล้ว คงไม่ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญอะไร แต่สำหรับข้าแล้ว กลับเป็นเรื่องใหญ่”

ฮองเฮานั่งลงอย่างเกียจคร้าน เอื้อมมือออกไปเช็ดดวงตาที่บวมแดง นางคืนวันนี้นอนไม่หลับ อีกทั้งยังร้องไห้ไปหลายครั้ง มาตอนนี้ในใจก็รู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก ไม่คิดที่ตอบโต้อะไรกับหญิงชราผู้นี้อีก

“เรื่องใหญ่โตเพียงไร อย่างไรก็จะต้องมีวิธีแก้ไขได้ เสด็จแม่ทรงรีบพักผ่อนเถิดเพคะ พรุ่งนี้เช้าหม่อมฉันจะไปถวายพระพรแต่เช้าเพคะ”

หวงไท่โฮ่วตบลงบนโต๊ะทันที ตำแหน่งที่นางนั่งอยู่ก็คือตำแหน่งในตอนกลางวันที่ฮองเฮานั่ง นางเองก็ตบลงบนโต๊ะคำรามใส่อ๋องเหลียงด้วยความโมโหอยู่สองสามครั้ง

“ข้าเพียงแต่อยากจะรู้ว่า หัวใจของเจ้าเป็นสีอะไร ลูกชายของตนเองก็ยังลงมืออย่างโหดร้ายเช่นนี้ หากว่าเจ้าอยากให้เขาตายไป เพียงแค่ดาบเดียวฟันลงไปก็พอแล้ว ทำไมจะต้องทำให้เขาทนทุกข์ทรมานก่อนตายไปเช่นนี้ด้วย?”