ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 735

หลิวเย่ว์มองไปยังดวงตาที่เผยความจริงใจของเขา ในใจแอบเอ่ยออกมา ชายหนุ่มคนนี้รู้จุดอ่อนของนาง คงจะรับมือได้ไม่ง่าย เขามีแผนการอะไรกัน?

“เจ้าจะยอมให้อภัยข้าได้หรือไม่?” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง

หลิวเย่ว์โบกมือออกมา “ท่านลองให้ข้าได้คิดสักหน่อยเถิด”

นางมองไปยังเขาด้วยความสงสัย เมื่อคิดถึงเรื่องที่จื่ออันเอ่ยออกมาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมาอีกครั้ง “เซี่ยจื่ออันบอกว่าในใจของท่านมีหญิงสาวที่ชื่นชอบมาหลายสิบปีแล้ว เป็นใครกัน? ข้ารู้จักหรือไม่?”

“นางบอกกับเจ้าเช่นนี้หรือ?” ซ่งรุ่ยหยางประหลาดใจเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ในวันนั้นข้าไปช่วยอี๋เอ๋อร์...” หลิวเย่ว์ร้อนรนอยากที่จะรู้คำตอบ จึงนำลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นเอ่ยออกมาจนหมด

แต่ซ่งรุ่ยหยางไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่จื่ออันเอ่ยออกมาว่าเขามีหญิงสาวที่ชื่นชอบมานานหลายสิบปี กลับหรี่ตาลงเอ่ยถามว่า “หากว่าเป็นเช่นนี้ เป็นรัชทายาทที่จับตัวลูกสาวของข้าไป อ๋องเหลียงถึงได้ไปก่อเรื่องเข้ากับรัชทายาท?”

“จะเอ่ยเช่นนี้ก็ไม่ผิด แต่ใครจะไปรู้กันว่าระหว่างพวกเขาพี่น้อง ก่อนหน้านั้นจะเคยมีความบาดหมางอะไรกันขึ้น”

ซ่งรุ่ยหยางยิ้มเย็น “ไม่ว่าจะอย่างไร มู่หรงเฉียวจับตัวอี๋เอ๋อร์ไป และยังให้คนรังแกทำความอับอายให้กับนาง เป็นเรื่องจริง”

“ไม่ได้ข่มเหงสำเร็จ” หลิวเย่ว์เอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง “พวกเราไปถึงได้ทันเวลา”

นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องที่ถูกข่มเหงนี้ เกรงว่าเขาจะคิดถึงเรื่องเก่าขึ้นมา เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านั้นที่นางทำ ในปีนั้น นางวางยาเขา

“หากว่าพวกเจ้าไปไม่ทันกาลแล้วเล่า?” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยถาม

หลิวเย่ว์คิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็โมโหขึ้นมา “ดีนี่ เจ้าหลานชายมู่หรงเฉียว ข้าจะฆ่าเจ้า”

“อย่างนั้นหรือ?” ซ่งรุ่ยหยางเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ

“ใช่แล้ว ฉินหมาก ตำราวาดภาพกลอน คำเพลงวรยุทธ์ ไม่มีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจ” หลิวเย่ว์รู้สึกว่าตนเองนั้นดียิ่งนัก

“เมื่อครู่นี้ที่เจ้าบอกว่า ขอเพียงแค่เจ้าอุทิศตนให้กับพระพุทธศาสนา อี๋เอ๋อร์ก็จะไม่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น?” ซ่งรุ่ยหยางเอ่ยถามออกมา

“ในตอนที่อี๋เอ๋อร์เกิดมานั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกบีบจนแน่นหรือไม่ อย่างไรแล้วก็คลอดยากอย่างยิ่ง ใช้เวลาถึงสองวันสองคืนก็ยังไม่ออกมา ในตอนที่ออกมานั้น ไม่หายใจ หัวใจไม่เต้น ทั้งร่างกายล้วนแต่เป็นสีม่วง หมอตำแยบอกว่าจะเอาไปโยนทิ้ง ข้าตบลงไปไม่กี่ครั้งถึงได้ร้องออกมา ถึงแม้ว่าจะมีชีวิตกลับมาได้ แต่ร่างกายก็ไม่ดีนัก เป็นลมไปเป็นระยะ หมอบอกว่านางมีโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด เกรงว่าจะมีอายุได้ไม่เกินเพียงแค่สามปี ในตอนที่นางอายุครบสามปีนั้น ข้ายังซื้อโลงศพเตรียมเอาไว้แล้ว แต่กลับไม่ตายไป ภายหลังท่านหมอบอกว่ามีอายุไม่เกินห้าปี ในตอนที่อายุห้าปีนั้นข้าตามท่านมายังต้าโจว คิดแต่จะมอบศพของนางกลับไปให้ท่าน ระยะนั้นข้าไม่ค่อยจะสู้ดีนัก หาเงินไม่ได้ จึงไม่อาจซื้อโลงศพได้ สุดท้ายแล้วมาถึงที่นี่ ก็ยังไม่ตาย เพราะฉะนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ตาย กินข้าวไปเสียเปล่าประโยชน์มาตั้งหลายปี”

ซ่งรุ่ยหยางไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือว่าหัวเราะดี “เจ้าที่เป็นมารดา ช่างล้มเหลวจริง ๆ”

เมื่อเอ่ยคำนี้ออกมา กลับรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างยิ่ง นางที่เป็นมารดาที่ล้มเหลว ทว่าก็ยังคงเลี้ยงดูอี๋เอ๋อร์มา แต่เขาที่เป็นบิดากลับทำอะไรไปบ้าง?