“แต่เกรงว่าราชครูคงจะไม่หลงกล”
“เช่นนั้นก็จัดการกับเขาก่อน” มู่หรงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา เขาเป็นตาของรัชทายาท อีกทั้งยังรับหน้าที่เป็นราชครูของรัชทายาท รัชทายาททำความผิด เขาก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบ”
“แต่หากจะล้มเขา อาศัยเพียงแค่ตรงจุดนี้คงจะไม่ได้”
“ข้ายังไม่ไร้เดียงสาถึงขั้นที่อาศัยครั้งนี้เพื่อล้มเขา พลังอำนาจของเขาหยั่งรากลึก นิสัยก็ยิ่งหยิ่งผยอง หากว่าไม่ตบหน้าเขาสักครั้งในตอนนี้ เขาไม่มีทางหยุดลง การตบครั้งนี้ อย่างน้อยก็ช่วยเรียกวันเวลาที่สงบสุขให้แก่ข้าได้เล็กน้อย ข้ายังมีโครงการทางการเมืองอีกหลายข้อที่ต้องทำ คงต้องอาศัยโอกาสจากเวลานี้แล้ว”
จื่ออันกอดเขาเอาไว้ ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ต่อไปพวกเราไม่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิกันแล้ว ใครอยากจะเป็นก็ให้เป็นไป นี่ไม่ใช่วิถีการใช้ชีวิตของคนทั่วไป”
ต้องรับมือกับแผนการจากหลายฝ่าย และยังต้องวางแผนนโยบายเพื่อให้เป็นประโยชน์กับแคว้น อีกทั้งยังคอยต้องแบ่งสมาธิไปจัดการกับแคว้นต่าง ๆ รอบ ๆ ที่มีใจทะเยอทะยาน ตอนนี้ยังต้องเป็นกังวลกับเรื่องในตระกูล จื่ออันรู้สึกว่าตนเองไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย
“เด็กโง่ ชายหนุ่มเกิดมาเพื่อปกป้องบ้านรักษาแคว้น ข้าเป็นคนของตระกูลมู่หรง นี่เป็นหน้าที่ภาระผูกพัน” มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมา
“ไปเถิด ที่นี่มีข้าคอยดูแลอยู่” จื่ออันถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับแผนการชั่วร้าย ข้ามักจะรู้สึกเหนื่อยล้าจนอยากจะหนีหายไป แต่เมื่อเห็นว่าท่านกระตือรือล้นและทำงานหนักเหนื่อยเช่นนี้ ข้าก็รู้สึกว่ายังทนได้อีกระยะหนึ่ง”
มู่หรงเจี๋ยจูบลงบนหน้าผากของนาง เอ่ยออกมาอย่างรักใคร่ “ข้ารับปากเจ้า รอเมื่อเรื่องนี้สำเร็จลุล่วงแล้ว ข้าจะพาเจ้าจากไปเอง”
“ตกลง ข้าจะรอท่าน” จื่ออันเอ่ยออกมาเสียงเบา
เพียงแต่ในใจกลับรู้ดี นี่คงเกรงว่าอาจจะยังอีกยาวนาน
หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยเข้าวังไปแล้ว เอ่ยสั่งออกไป เรียกให้ขุนนางขั้นสามขึ้นไปให้มายังโถงประชุมด้านหน้า อีกทั้งยังเชิญเชื้อพระวงศ์ในราชสกุลมาอีกด้วย
ราชครูเหลียงก็อยู่ที่โถงประชุมด้วยพอดี ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย ราวกับว่ามู่หรงเจี๋ยจะเอ่ยอะไรออกมานั้น ล้วนแต่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขาสามารถรับมือกับมันได้
ทว่าในใจของเขากลับลอบเป็นกังวล การกระทำเช่นนี้ของตระกูลมู่หรง จะต้องมีเรื่องสำคัญที่ต้องการจะประกาศออกมา แม้แต่ท่านอ๋องเป่าอันก็เชิญเข้าวังมาด้วย บางทีก็อาจจะเพียงเพื่อเหตุผลเดียวก็คือ ปลดรัชทายาท
เรื่องที่รัชทายาทจับตัวหญิงชาวบ้านไปนั้น เขาเองก็รู้เรื่อง ถ้าหากมู่หรงเจี๋ยต้องการจะใช้เรื่องนี้มาเพื่อปลดรัชทายาทแล้ว เช่นนั้นก็ดูจะไร้เดียงสาเกินไปแล้ว
แต่มู่หรงเจี๋ยจะไร้เดียงสาเช่นนั้นจริง ๆ หรือ? ไม่ใช่ว่าในมือเขาจะมีเรื่องอะไรที่ใช้จัดการรัชทายาทได้อีกหรือ?
ในใจของราชครูเหลียงรู้สึกไม่สบายขึ้นมาเล็กน้อย อาศัยช่วงที่ขุนนางบางส่วน และเชื่อพระวงศ์ยังไม่เข้าวังมา รีบสั่งให้คนไปหาฮองเฮาที่ยังวังจิ้งหนิง ก่อนจะให้คนไปสอบถามองค์รัชทายาทยังวังบูรพา ยังมีเรื่องอะไรที่เขายังไม่รู้อีกบ้าง เขาจะได้เตรียมรับมือ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...