ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 756

สายตาของมู่หรงเจี๋ยละทางใบหน้าของฮองเฮา เอ่ยต่อไป “ไม่ผิด หลังจากที่อ๋องเหลียงได้รับบาดเจ็บไปแล้ว ฮองเฮาก็แสดงออกมาว่าเจ็บปวดอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นนางจึงได้ร้องขอตำแหน่งชินอ๋องให้กับอ๋องเหลียง ร้องขอศักดินา ร้องขอทหารม้า เพื่อชดเชยการสูญเสียให้กับเขา

ทว่าขณะเดียวกันนางก็เกรงว่าอ๋องเหลียงจะมีปัญหากันกับรัชทายาท เพราะฉะนั้นตั้งแต่ที่อ๋องเหลียงออกจากวังไปตั้งจวนนั้น นางจึงได้ส่งคนไปแฝงตัวอยู่ในจวนของเขา คอยจับตาดูทุกการกระทำทุกคำพูดของเขา คนที่ฮองเฮาส่งตัวไปคอยจับตามองนั้น

ตอนนี้ยังคงอยู่ในจวน ทุกท่านหากว่าต้องการรู้ ข้าสามารนำตัวออกมาได้ ขณะเดียวกัน รัชทายาทเองก็กังวลว่าอ๋องเหลียงจะจดจำโกรธแค้นที่ตนเองทำร้ายเขาในตอนนั้น เพื่อให้ทุกคนทุกคนรังเกียจอ๋องเหลียง เขาถึงได้ร้องขอให้ฮองเฮารับสนมเข้าจวนให้อ๋องเหลียงจำนวนมาก

แต่หลังจากที่สนมเหล่านั้นเข้าจวนมาแล้ว อยู่ดี ๆ ก็เสียชีวิตไป ถูกเฆี่ยนตีจนตายไปอย่างรุนแรง ก่อนจะค่อย ๆ กระจายออกไป บอกว่าเป็นเพราะว่าความพิการของอ๋องเหลียงทำให้ท่าทีของเขาดูรุนแรงและโหดร้าย ลงมือสังหารกับสนมที่บริสุทธิ์เหล่านี้ เรื่องเหล่านี้ที่รัชทายาททำลงไป

ฮองเฮาล้วนแต่มองเห็นอยู่ในสายตา ความรักที่นางมีให้อ๋องเหลียง ทำให้เขาอภัยให้กับความเอาแต่ใจของน้องชายเขา เพราะว่าตอนนี้เขาเป็นรัชทายาท ไม่อาจทำให้ชื่อเสียงของเขาเสียหายได้ อ๋องเหลียงลูกชายผู้โง่เขลา ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายฮองเฮา เมื่อทนแล้วก็ต้องทนอีก ถอยแล้วก็ต้องถอยอีก”

ทุกคนพากันอ้าปากค้าง ไม่คิดเลยว่าอ๋องเหลียงจะต้องทนแบกรับมาถึงมากเพียงนี้

ฮองเฮายิ้มเย็นชาออกมา ส่ายศีรษะแล้วยิ้มอย่างเย็นชาอย่างตลอดเวลา “ไร้สาระ ไร้สาระ”

“จะพูดจาไร้สาระหรือไม่ ข้าย่อมมีพยานบุคคล ภายหลังย่อมรู้ได้” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองยังนางอย่างเฉยเมย เอ่ยต่อไป “หลายปีมานี้ อ๋องเหลียงล้วนแต่ใช้ชีวิตมาเช่นนี้ แบกรับการทำร้ายจากมารดาและน้องชายมาตลอด จนกระทั่งมาถึงหลายวันนี้ พระชายาของข้ารู้ทักษะทางการแพทย์ นางบอกแก่อ๋องเหลียงว่า นางสามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาได้ ทว่ากลับถูกฮองเฮาคัดค้านเข้า ฮองเฮากังวลอะไรกัน?

นางเห็นอยู่ว่าข้ารักใคร่อ๋องเหลียง เกรงว่าเขาจะมีแรงสนับสนุน และคุณสมบัติที่จะแย่งชิงกับรัชทายาท เพราะฉะนั้น นางจึงเรียกอ๋องเหลียงเข้าพบอีกครั้ง ใช้ชีวิตของหวังอี๋เอ๋อร์คนในใจของเขามาบีบบังคับให้เขาถอดใจจากการรักษา เพราะว่านางรู้ว่าที่อ๋องเหลียงไม่อาจเป็นรัชทายาทได้นั้น เป็นเพราะว่าเขาพิการ หากว่าเขาดีขึ้นแล้ว

องค์จักรพรรดิจะต้องตรวจสอบถึงปัญหาของรัชทายาท อ๋องเหลียงยอมล่าถอยอีกครั้ง แต่รัชทายาทยังคงไม่ยอมเลิกรา เมื่อพบกับหวังอี๋เอ๋อร์มาแจ้งเบาะแสเขาละมั่งโลหิตด้านหน้าจวนองค์หญิงแล้ว

หวงไท่โฮ่วเมื่อเห็นว่านางยังคงไม่ส่งเสียงใดออกมา จึงได้ตะโกนออกมา “พูดมา สามสิบไม้หรือหกสิบไม้?”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมา เชิดคางขึ้นดูแหลมคมและเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง “หกสิบไม้หนามขนาดใหญ่ การทำร้ายกันระหว่างพี่น้อง อีกทั้งยังทำร้ายรัชทายาทองค์ปัจจุบัน หกสิบไม้ขนาดใหญ่ ไม่เกินไป”

อ๋องเป่าอันไม่คิดเลยว่าฮองเฮาจะกล้าโกหกตนเอง โมโหเสียจนใบหน้าดำคล้ำขึ้นมาทันที “หกสิบไม้ขนาดใหญ่ไม่เกินไป ทว่าการลงโทษหกสิบไม้หนามขนาดใหญ่นั้นกลับออกจะเกินไป การลงโทษหกสิบไม้ขนาดใหญ่ของวังหลัง ล้วนแต่มีตะขอ โบยหกสิบไม้ลงไป ต่อให้จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ สองขานั้นก็คงต้องพิการ ฮองเฮาทำใจทนได้อย่างไร?

หากว่าผู้สำเร็จราชการแทนเอ่ยออกมาก่อนหน้านั้น อ๋องเหลียงไม่มีทางเลือกอื่นใด ผลที่ตามมานั้นจะต้องจัดการให้เหมาะสม นั่นคือลูกชายแท้ ๆ ของเจ้าเชียว ทำไมถึงได้ลงมือลงไปได้?

หากว่าทุบตีเขาจนตายไปแล้วจริง ๆ หรือพิการไปถึงจะพอใจจริงหรือ? อีกทั้งเป็นถึงฮองเฮา แต่กลับปิดบังความจริงกับข้า ข้าเป็นถึงผู้นำเชื้อพระวงศ์สายรอง ในช่วงที่องค์จักรพรรดิประชวรอยู่นั้นก็คอยดูแลกิจการทั้งในนอกภายในวัง ฮองเฮาตั้งใจที่จะปิดบังความจริงข้า อาจทำให้ข้าตัดสินใจผิดพลาด ไม่ใช่ว่าต้องการจะให้ข้าตกอยู่ในความไม่ชอบธรรมอย่างนั้นหรอกหรือ?”