ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 763

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ท่านโกหก ข้าไปยังจวนอ๋องเหลียงมาก่อน สถานการณ์ของเขาคงที่แล้ว”

ราชครูเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เป็นเพียงแค่คงที่ชั่วคราวเท่านั้น แต่จะสามารถมีชีวิตต่อไปได้หรือไม่นั้น ก็ต้องรอดูกันต่อไป”

ฮองเฮาส่ายศีรษะ “ท่านพ่อจะสาปแช่งเขาเช่นนี้ไปเพื่ออะไร? เขาเองก็เป็นหลานของท่าน”

ราชครูเอ่ยเสียงดัง “พ่อไม่ได้สาปแช่งเขา หากว่าเจ้าไม่เชื่อแล้ว ก็สามารถออกจากวังไปดูได้ เขาเป็นหลานของข้านั้นไม่ผิด แต่ลำแขนเขาผิดรูป ต่อให้จะได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท ก็จะต้องใกล้ชิดกับมู่หรงเจี๋ย คนที่ดื้อรั้นเช่นนี้ ข้าไม่มีทางจะให้เขาได้นั่งบนตำแหน่งรัชทายาท”

ฮองเฮายิ้มอย่างอนาถ “อย่างนั้นหรือ? ถึงแม้ว่าเขาจะใกล้ชิดกับมู่หรงเจี๋ย แต่ข้าก็ยังคงเป็นเสด็จแม่ของเขา ท่านก็ยังเป็นตาของเขา ขอเพียงแค่ท่านตั้งใจจะสนับสนุนเขา เขาก็จะไม่ทำอะไรท่าน”

รัชทายาทหยุดร้องไห้ลง เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจนัก “ความหมายของเสด็จแม่ก็คือ หากว่าลูกถูกปลดไป ก็จะแต่งตั้งเศษสวะอ๋องเหลียงนั่นเป็นรัชทายาททันที ท่านถึงจะพอใจใช่หรือไม่? หากว่าเสด็จแม่ทรงคิดเช่นนี้ ตอนที่อยู่ในโถงประชุมก็สามารถเสนอออกมาได้ ไม่จะต้องยอมรับโทษแทนลูก จนท่านต้องสูญเสียสถานะฮองเฮาไป”

ฮองเฮาหัวเราะออกมาอย่างแปลกประหลาด “รัชทายาท นี่เป็นคำจากใจจริงของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

รัชทายาทตกตะลึงไป เมื่อเห็นท่าทีแปลก ๆ ของนาง แล้ว ในใจก็เกิดความรังเกียจขึ้นมา อย่างไรก็ตามสถานะของรัชทายาทตอนนี้สามารถรักษาเอาไว้ได้แล้ว เขาเองก็ไม่มีอะไรให้ต้องหวาดกลัว “จะเป็นความจริงจากใจหรือไม่แล้วจะอย่างไร? อย่างไรแล้วตอนนี้ในใจของท่านมีเพียงแค่เศษสวะนั่น หากว่าเกรงว่าเขาจะตายไปจริง ๆ แล้วล่ะก็ ก็ไปคอยเฝ้าเขาข้างเตียงเถิด”

ฮองเฮาจ้องมองไปยังเขา “เขาเป็นเสด็จพี่ของเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้ทำกับเขาเช่นนี้?”

“ไม่ใช่ว่าเรียนรู้มาจากเสด็จแม่หรอกหรือ? ข้าคือรัชทายาท เขาก็ควรจะยอมให้ในทุก ๆ เรื่อง เสด็จแม่หากว่าไม่ลำเอียงให้กับเขาแล้ว ข้าเองก็คงจะไม่ถึงขั้นที่จะทำกับเขาเช่นนี้” รัชทายาทเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

ฮองเฮาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เดินไปยังเบื้องหน้าเขา ตรัสออกมาอย่างอ่อนโยน “แม่ผิดไปแล้ว บาดแผลยังเจ็บอยู่หรือไม่?”

รัชทายาทเมื่อเห็นว่านางค่อย ๆ เปลี่ยนทัศนคติแล้ว ก็พอใจยิ่งนัก เขาเอ่ยออกมา “แน่นอนว่าเจ็บ ถึงแม้จะบอกว่าบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ถูกแทงมากว่าสามสิบดาบ ข้าไม่มีทางปล่อยเศษสวะนั่นไปแน่ ต่อให้เขาจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไป ข้าก็จะทำให้เขาอยู่ก็ไม่สู้ตายไปเสีย”

ฮองเฮาพยักหน้า “อืม ดี”

ดวงตาของนางฉายแววเย็นชาเย็นวาบ ยกมือขึ้น ใช้แรงทั่วทั้งกายตบลงไปบนใบหน้าของรัชทายาท ตบเสียจนรัชทายาทล้มลงบนพื้น ยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ฮองเฮาก็เตะลงบนใบหน้าเขาอีกครั้ง เตะครั้งนี้รุนแรงอย่างยิ่ง จนเสียดวงตาของรัชทายาทเกิดเป็นดวงดาวขึ้น

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” ราชครูเหลียงโกรธจัด

ฮองเฮาหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “บ้าไปแล้ว เพราะฉะนั้น ราชครูอย่าได้มายั่วยุหญิงบ้า โดยเฉพาะเรื่องเหล่านั้นที่หลายปีมานี้ตระกูลเหลียงทำเอาไว้ ข้ารู้กระจ่างชัดดี ราชครูต้องการอะไร ข้าเองก็รู้ดี ไปเถิด ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ใช่ฮองเฮา แม่ก็ยังคงเป็นมารดาของรัชทายาทและอ๋องเหลียงดังเดิม ท่านทำอะไรข้าไม่ได้ แต่ข้ากลับสามารถลากตระกูลเหลียงลงนรกไปได้”

ราชครูเหลียงรู้ได้ว่านางจริงจังแล้วจริง ๆ เขาจ้องยังฮองเฮา ดวงตาเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็อ่อนลง “ล้วนแต่เป็นคนครอบครัวเดียวกัน เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ก็ทำร้ายความรู้สึกกันเสียเปล่า วางใจได้ พ่อจะต้องพยายามช่วยเจ้าอย่างเต็มที่”

ฮองเฮาจ้องมองยังเขานิ่งครึม “ดี เช่นนั้นบุตรสาวก็จะรอท่านพ่อแล้ว”

ราชครูประคองรัชทายาทที่ไร้ประโยชน์จากไป หลังจากที่ทั้งสองคนจากไปแล้ว นางกำนัลก็เขามา ขณะที่กำลังจะเอ่ยออกมานั้น ฮองเฮาก็ระเบิดความโกรธขึ้นมาทันที “ไสหัวออกไป!”

นางกำนัลตื่นตกใจ รีบร้อนออกจากวังแล้วปิดประตูลง

ด้านนอกนั้น นางกำนัลและขันทีทั้งหลายต่างก็ได้ยินเสียงกรีดร้องทิ่มแทงจิตใจของฮองเฮาเข้า