ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 781

จื่ออันปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่มู่หรงเจี๋ยใช้เท้าหยุดเอาไว้สุดกำลัง "ไม่จำเป็นต้องปิดประตู ข้าจะคอยปกป้องพวกเจ้าอยู่ที่ด้านนอกเอง"

จื่ออันดึงโหรวเหย๋าออกไปและจ้องมองเขา "ท่านจะทำอะไร?"

มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างเฉื่อยชา "ไม่ได้จะทำอะไร เจ้าเข้าห้องนี้ได้ ข้าก็เข้าได้เช่นกัน ไม่ใช่ห้องของเจ้าเสียหน่อย"

"เช่นนั้นเราไปเรือนฟังเสียงฝนกันเถอะ" จื่ออันดึงโหรวเหย๋า

“ข้าไปด้วย”

“เรือนฟังเสียงฝนไม่ใช่ที่ของท่าน”

“มันเป็นของอดีตแม่ยายข้า ข้าจะไปเยี่ยมอดีตแม่ยาย คงไม่ต้องขออนุญาติจากเจ้าหรอกใช่หรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างถือดี

จื่ออันพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว "พอแล้ว ในเมื่อถามท่านแล้วท่านไม่พูด ข้าก็จะถามโหรวเหย๋าเองไม่ได้หรือไง? ไม่เช่นนั้นท่านก็บอกข้ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟางเอ๋อร์กันแน่?"

โหรวเหย๋าตกตะลึง "อะไรนะ? จื่ออันเจ้าพูดว่าอะไรนะ? ฟางเอ๋อร์อย่างนั้นรึ?"

“ใช่ พี่สาวคนโตของเจ้าน่ะสิ” จื่ออันกล่าว

โหรวเหย๋าตะโกนขึ้นมาเสียงดัง "นางไม่ใช่พี่ใหญ่องข้า ไม่มีคนแบบนี้ในตระกูลซุน นางไปตายข้างนอกเสียยังจะดีกว่า อย่าได้กลับมา หากเจอนาง ข้าก็จะไม่มีวันยอมนางแน่"

หลังจากพูดจบก็ผลักจื่ออันออก และวิ่งออกไปทันที

จื่ออันมองไปที่มู่หรงเจี๋ยด้วยความงุนงง "เกิดอะไรขึ้น? โหรวเหย๋าเกลียดนางมากขนาดนี้เชียวรึ?"

มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างไร้เดียงสาว่า "ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน"

จื่ออันกัดฟันด้วยความเกลียดชัง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ หากเขาไม่อยากพูด แม้จะแงะปากเขาด้วยมีดเขาก็ไม่มีทางพูดออกมา

แต่จื่ออันแน่ใจว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างฟางเอ๋อร์กับเขาแน่ ถึงขั้นถูกไล่ออกจากบ้าน และถูกครอบครัวเกลียดชัง มันต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากเป็นแน่

ในเมื่อไม่สามารถหาข้อมูลจากโหรวเหย๋าได้ จื่ออันจึงวางแผนที่จะถามเซียวท่า แต่เซียวท่าและซูชิงออกไปหาท่านหมอหยวน จนวันนี้ก็ยังไม่กลับมา

อ๋องเหลียงส่ายศีรษะเล็กน้อย "ไม่ จื่ออัน ไม่ว่าด้วยวิธีใด จงช่วยรักษาข้าให้หายดีด้วย"

"ดีมาก" จื่ออันถอนหายใจด้วยความโล่งอก กลัวจริง ๆ ว่าเขาจะยอมแพ้ไปแบบนั้น

อี๋เอ๋อร์มองที่จื่ออันและถามขึ้นเบา ๆ "พระชายา ตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายแล้วหรือยังเพคะ?"

จื่ออันตอบ "สถานการณ์เป็นไปด้วยดี แต่มียังอาการอักเสบอยู่ ข้ากลัวที่สุดว่าจะทำให้ไข้ขึ้นสูงอีกครั้ง อี๋เอ๋อร์ เจ้าจงเฝ้าดูแลเขาอย่างระมัดระวัง และถ้ามีอะไรก็เรียกหาข้าได้ทันที"

“เพคะ” อี๋เอ๋อร์ยังคงถามอย่างกระวนกระวาย “เช่นนั้นจะยังเป็นอันตรายอยู่หรือไม่?”

จื่ออันมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางที่ขมวดคิ้ว และอดที่จะรู้สึกเป็นกังวลไปด้วยเสียไม่ได้ นางจึงพูดขึ้นว่า "ตราบใดที่มันยังคงดำเนินไปได้ด้วยดีเช่นนี้ โดยทั่วไปแล้วก็ไม่มีอันตรายอันใดแล้ว"

"นั่นก็ยังไม่สามารถยืนยันแน่ชัดได้นี่เพคะ!" อี๋เอ๋อร์กล่าว

อ๋องเหลียงกล่าวว่า "อี๋เอ๋อร์ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก"