ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 797

เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาค่อย ๆ ถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าผอมบางซีดขาว

หวงไท่โฮ่วตื่นตกใจลุกขึ้นยืนทันที “สวรรค์ ดวงตาข้าพร่ามัวไปแล้วอย่างนั้นหรือ?”

นางซวนเซพุ่งเข้าไปหา คนที่มาประคองนางเอาไว้ พร้อมทั้งกอดเอาไว้แน่น

หวงไท่โฮ่วถึงได้รู้สึกพระองค์ขึ้นมา กอดนางเอาไว้แน่นร้องไห้ตรัสออกมา “เป็นก้อนเนื้อล้ำค่าของข้าจริง ๆ!”

มู่หรงเจี๋ยยิ้มแล้วก้าวออกมา “เอาล่ะ ร้องเรียกก้อนเนื้อ ยังไม่รู้สึกน่ารังเกียจเกินไปอีกหรือ ท่านอาเล็กไม่อาจยืนนานได้ นางเพิ่งจะดีขึ้น ให้นางรีบนั่งลงเถิด”

ไม่ผิด คนที่มานั้นก็คือคนผู้นั้นที่เกือบตายไปแล้ว องค์หญิงใหญ่มู่หรงจ้วงจ้วง

หวงไท่โฮ่วรีบร้อนปล่อยนางออกมา จื่ออันก้าวมาช่วยประคองนางนั่งลง “นั่งลงก่อนเถิด อย่าตื่นเต้นไป”

“ไม่เป็นไร!” จ้วงจ้วงสูดลมหายใจ ร่างกายของนางอ่อนแอจริง ทว่าพักผ่อนมาสองวันแล้ว ก็ดีขึ้นมากแล้ว

“นี่ท้ายที่สุดแล้วมันเรื่องอะไรกัน? เจ้าฟื้นขึ้นมาเมื่อใด? แล้วทำไมข้าถึงได้ไม่รู้กัน?” หวงไท่โฮ่วเช็ดน้ำตาแล้วจึงตรัสถามออกมา

จื่ออันเอ่ย “อันที่จริงแล้วสองวันก่อนหน้านั้นก็ตามหาท่านหมอหยวนจนพบแล้ว จากนั้นก็ลอบซื้อเขาละมั่งโลหิตมา มีเขาละมั่งโลหิตเป็นตัวนำยา ในวันนั้นคนก็ฟื้นขึ้นมาได้”

“เรื่องเมื่อสองวันก่อนก็ยังไม่ยอมแจ้งกับข้า?” หวงไท่โฮ่วโกรธเกรี้ยวขึ้นมา

หวงไท่โฮ่วนึกขึ้นได้ว่าระยะนี้นางเข้าวังมาบ่อย ๆ อันที่จริงแล้วก็เพียงเพื่อต้องการจะรู้ว่านางนั้นคิดเห็นเช่นไร เพื่อให้แน่ใจว่าแผนการของตนเองจะสำเร็จหรือไม่

นางอดไม่ได้ที่จะมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมา ในตอนนั้นยังคิดว่านางจะเปลี่ยนแปลงไปแล้วจริง ๆ เพราะฉะนั้นหากรู้แผนการของอาเจี๋ยแล้ว ก็คงจะเผยออกมาให้นางฟังจริง ๆ

หวงไท่โฮ่วอดไม่ได้ที่จะทั้งเสียใจและโมโห “นางดื้อรั้นเช่นนี้ ช่างทำร้ายหัวใจของข้าไปจนสิ้น”

จ้วงจ้วงเอ่ย “พี่สะใภ้ โมโหไปจนทำร้ายตนเองช่างไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย ต่อไปไม่ว่านางจะเอ่ยอะไร ท่านก็อย่าได้หลงเชื่อไป”

หวงไท่โฮ่วดึงมือของจ้วงจ้วงเอาไว้ เอ่ยพร้อมกับน้ำตา “จ้วงจ้วง ครั้งนี้เจ้าช่างทำให้ข้าตื่นตกใจแล้วจริง ๆ ข้าอายุมากแล้ว รับไม่ได้กับการกระทำของพวกเจ้าเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมา ช้าเร็วก็คงจะต้องทำให้ชีวิตแก่ ๆ ของข้าถูกจัดการไปแน่ เจ้าไม่นึกถึงความดีของผู้อื่น ก็ต้องนึกถึงข้าบ้าง ดีไหม?”