ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 803

หญิงชราสวมชุดคลุมสีแดงนั่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของห้องโถง เอนกายลงเล็กน้อยพูดคุยกับท่านโหว

อายุของนางมากแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย บนศีรษะนั้นกลับไปด้วยเครื่องประดับ แต่งกายได้อย่างรื่นเริงเป็นอย่างมาก ราวกับว่าวันนี้นางคือเจ้าสาว ไม่ใช่เพียงแค่งานเลี้ยงเท่านั้น

“สินสอดให้มากสักหน่อยก็พอแล้ว ลองดูประมาณสิบตำลึง ส่วนสินเดิมนั้น...” นางหันไปมองเฉินไท่จวินที่นั่งอยู่ด้านข้าง “เหล่าโก่ว ตระกูลเรามีเงินทองอยู่เท่าไหร่กัน?”

เรื่องที่เฉินไท่จวินชื่นชอบทรัพย์สมบัตินั้น นี่เป็นเรื่องจริง หลายปีมานี้ก็ทำเงินได้ไม่น้อย เมื่อเอ่ยถึงสินสอดแล้ว นางไม่มีทางยอมอ่อนให้แม้เพียงนิด เพราะสินเดิมนั้นมีไม่น้อย

เมื่อได้ยินหญิงชราเอ่ยว่าประมาณสิบตำลึงแล้ว อีกเพียงนิดก็เกือบจะแถมถุงใบใหญ่ไปให้ด้วย สีหน้าของนางก็ดูไม่ค่อยน่ามองนัก โดยเฉพาะในตอนที่ได้ยินหญิงชราเรียกนางว่าเหล่าโก่ว ใบหน้าของนางก็เขียวคล้ำขึ้นมา แต่ก็เพราะด้วยมารยาทแล้ว นางก็ยังคงเอ่ยตอบกลับไปด้วยความอ่อนน้อม “ตระกูลของพวกเรามีคนมาก ค่าใช้จ่ายมาก หลายปีมานี้ก็ไม่ได้หลงเหลืออะไรมากนัก ประมาณ...” นางยกนิ้วขึ้นนิ้วหนึ่ง หมายความว่าสินสอดสิบตำลึง ก็เกือบจะเท่ากับสินเดิมหนึ่งร้อยตำลึง

หญิงชราพยักหน้า เอ่ยออกมากับท่านโหวเซียวอย่างยินดี “สินเดิม พวกเราให้หนึ่งหมื่นตำลึง”

เฉินไท่จวินดึงมือนางเอาไว้ “ไม่ ผู้เฒ่า พวกเราสามารถมอบให้ได้เพียง...”

“หนึ่งแสน?” หญิงชราเบิกตากว้าง “เจ้ามีเงินมากมายเพียงนี้? ดีนี่เหล่าโก่ว เจ้าซ่อนเอาไว้มากมายเช่นนี้?”

จื่ออันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ก็พบสายตาอาฆาตของเหล่าไท่จวิน นางรีบร้อนหันหน้าหนี นำศีรษะซุกลงไปยังหน้าอกของมู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยราวกับว่าได้ยินจนคุ้นชินแล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าขบขันแม้แต่น้อย

จื่ออันเอ่ยถามเสียงเบา “ทำไมถึงได้เรียกเฉินไท่จวินเช่นนี้กัน?”

“สกุลเดิมของพ่อบุญธรรมเหล่าไท่จวินคือโก่ว ธรรมเนียมเดิมบ้านเกิดของหญิงชราหากเมื่อหญิงสาวแต่งงานไป จะต้องใช้นามสกุลเติมคำว่าเหล่าเอาไว้ด้านหน้าสกุลเดิม ก็เหมือนกันกับเจ้า หากนางเรียกเจ้าก็คือเหล่าเซี่ย เรียกมารดาเจ้าคือเหล่าหยวน” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยอธิบาย

จื่ออันส่งเสียงอ่าห์ออกมา เรื่องนี้นางรู้อยู่แล้ว ในยุคสมัยปัจจุบันก็มีบางแห่งที่เป็นเช่นนี้

กลับเป็นเซียวท่าที่คอยสะกิดอยู่เบื้องหลังของท่านโหวเซียว เอ่ยออกมาเสียงเบา “ท่านปู่ ให้มากเสียหน่อย สินเดิมของพวกเขามีมาก อาวุธทั้งสิบแปดชนิดล้วนแต่มีอยู่”

ท่านโหวเซียวจ้องมองเขาด้วยความกรุ่นโกรธ “มีอะไรกัน? ไสหัวออกไป”

เซียวท่ายืนอยู่ด้านหลังเขาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เอ่ยออกมาเสียงเบา “ตอนนี้พี่ใหญ่กำลังจะแต่งงานกับองค์หญิงแล้ว เงินทองมากมาย ท่านจะตระหนี่ถี่เหนียวไปได้อย่างไร ให้มากเสียหน่อยจะเป็นไรไป? ให้มากเสียหน่อยก็ไม่ได้ทำท่านเสียหายอะไร”

จื่ออันดึงมู่หรงเจี๋ยคิดจะถอยออกไป นางไม่เคยพบกับการพูดคุยตกลงกันถึงเรื่องงานแต่งงานเช่นนี้ ช่างดูใจกว้างเสียนี่กระไร

ในตอนที่จะออกไปนั้น? นางก็ได้ยินฮูหยินเฒ่าเอ่ยถามเหล่าไท่จวินด้วยความกรุ่นโกรธ “เจ้าเอ่ยออกมาตามจริง ต้องการสินสอดเท่าไหร่? หากมากไปแล้วคนเขาไม่ต้องการจะทำอย่างไร? สิบตำลึงยินยอมหรือไม่? หากว่ายินยอมแล้วก็ตกลงตามนี้”

ท่านโหวเซียวเอ่ยถามเหล่าไท่จวิน “เฉินไท่จวิน สิบตำลึงนั้นน้อยไปจริง ๆ ท่านต้องการสินสอดสักเท่าไหร่ ท่านเอ่ยออกมาก็พอ”