ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 805

ใครจะรู้กันว่าฮูหยินเฒ่าดื่มเหล้าแล้วยังไม่ยอมจากไป หรี่ตาลงมองไปยังจื่ออัน “สาวน้อยที่ดูสง่างามคนนี้มาจากตระกูลใดกัน?”

“ท่านย่า ท่านนี้เป็นพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ” เฉินหลงเอ่ยแนะนำ

“พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ? นั่นไม่ใช่สะใภ้ตระกูลเอ้อร์ฮัวจือหรอกหรือ?” ฮูหยินเฒ่าร้องตะโกนพร้อมทั้งจ้องมองไปยังจื่ออัน “ช่างงดงาม ช่างน่ามองเสียจริง สะใภ้เอ้อร์ฮัวจือ เจ้าสกุลว่าอย่างไร?”

จื่ออันคิดว่าเรียกเหล่าเซี่ยอย่างไรแล้วก็ดีกว่าสะใภ้เอ้อร์ฮัวจือ เพราะเหตุนั้น นางจึงลุกขึ้นยืนเอ่ย “เรียนฮูหยินเฒ่า ข้าสกุลเซี่ย ท่านสามารถเรียกข้าว่าเซี่ยจื่ออันหรือจื่ออัน” หวังว่าอย่าเป็นเหล่าเซี่ยเถิด ฟังแล้วดูเหมือนคนจะแก่ไปเสียหลายปี

“ดี ดี!” ฮูหยินเฒ่าหยิบจอกเหล้าขึ้นมา ปากยกยิ้มโค้งจนเป็นเหมือนหลุมดำ “ดื่มอีกสักสองจอกเถิด สะใภ้เอ้อร์ฮัวจือ”

หน้าผากของจื่ออันเกิดเป็นแถวเส้นสีดำ ฮูหยินเฒ่าดื่มเหล้ากับทุกคนอีกจอกหนึ่ง จากนั้นก็จากไป หลังจากนางจากไปแล้ว นางทุบลงไปที่มู่หรงเจี๋ย “ล้วนแต่เป็นความผิดท่าน”

สีหน้าของมู่หรงเจี๋ยดูบูดบึ้งเป็นอย่างมาก ส่งเสียงฮึมฮัมออกมาแล้วดื่มเหล้าโดยที่ไม่สนใจนาง

จื่ออันเอ่ยถาม “ทำไมท่านถึงได้ถูกเรียกว่าเอ้อร์ฮัวจือ?”

ทางด้านของจ้วงจ้วงยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “เพราะว่าในปีที่เขาอายุเจ็ดปีนั้น ปีนต้นไม้ในตระกูลเฉินตกลงมา จนฟันหน้าหักลงไปสองซี่ ในตอนนั้นเอ่ยออกมาแล้วลมรั่วไหลออกมา ฮูหยินผู้เฒ่าก็เลยเรียกเขาว่าเอ้อร์ฮัวจือ บอกว่าเป็นคำพูดจากบ้านเกิดของนาง คนที่ไม่มีฟันหน้าล้วนแต่ถูกเรียกว่าเอ้อร์ฮัวจือ”

ใบหน้าของมู่หรงเจี๋ยดูเย็นชา “พอแล้ว ดื่มเหล้าดื่มเหล้า”

งานเลี้ยงครั้งนี้ครื้นเครงนัก ล้วนแต่เป็นเรื่องตลกขบขันของฮูหยินเฒ่า ฮูหยินเฒ่าผู้นี้มีอารมณ์ขันอย่างยิ่ง ทำให้จื่ออันชื่นชอบเป็นอย่างมาก

แต่ทว่าเหล่าไท่จวินและมู่หรงเจี๋ยไม่ค่อยมีความสุขมากนัก โดยเฉพาะเหล่าไท่จวิน เมื่ออยู่ต่อหน้าของฮูหยินเฒ่าก็เหมือนกับแม่นางน้อยที่สงวนท่าที ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

หลังจากคืนงานเลี้ยงแล้ว เรื่องงานแต่งงานก็ถูกกำหนดอย่างเป็นทางการ

เมื่องานแต่งงานกำหนดแน่แล้ว ก็ดำเนินไปอย่างดี

ชุดแต่งงานไม่จำเป็นต้องรีบทำ เพราะว่าตระกูลเฉินได้เตรียมชุดแต่งงานเอาไว้แต่เนิ่นแล้ว

“ไม่เสียเปรียบพวกท่าน" เขาหยิบม้านั่งขึ้นมาด้วยความโมโห ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าปีที่แล้วเคยซื้อหม้อต้มยาดินเผาสีม่วงให้กับมารดาไว้ จึงเข้าไปหยิบมันจากในห้องครัว

ในมือไม่มีเงินอยู่ เขาคงทำได้แต่เพียงพึ่งพามู่หรงเจี๋ยแล้ว

ทว่าท่านโหวเซียวได้ส่งคนไปแจ้งยังแต่ละจวนแล้ว ไม่ว่าใครก็ห้ามรับเขาเอาไว้

เขาถูกจื่ออันไล่ออกมา ไปหาซูชิง ซูชิงปิดประตูไม่ยอมพบ ไปยังจวนองค์หญิง จวนองค์หญิงบอกว่าไม่อาจรับชายหนุ่มเอาไว้ได้ ไปยังจวนอ๋องเหลียง อี๋เอ๋อร์เห็นใจเขา มอบหมันโถวให้เขาสองลูก แล้วจึงไล่เขาไป

เมื่อไม่อาจทำอะไรได้แล้ว เขาทำได้เพียงไปหาหูฮวนสี่ ยืมเงินจากหูฮวนสี่เพื่อให้เขาได้พักโรงเตี้ยม

หูฮวนสี่นำเงินออกมาพร้อมทั้งเขียนหนังสือยืมเงินแผ่นหนึ่ง เมื่อเขานำมันมาดู ดวงตาก็แทบจะถลนออกมา “ดอกเบี้ยสูงถึงเพียงนี้เชียว?”

“ตระกูลของข้าทำการค้า คงไม่อาจเสียเปรียบได้” หูฮวนสี่เอ่ย