ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 812

ใบหน้าของหลิวหลิ่วเกิดเป็นผื่นแดงขึ้นมา เช่นเดียวกับที่แขนและข้อมือเองก็มี นี่เป็นอาการแพ้จากการถ่ายเลือด ทำให้จื่ออันเป็นกังวลอย่างมาก

นางจ่ายใบสั่งยาแก้แพ้ให้คนนำไปไปต้ม ยาจีนมักจะได้ผลช้ากับอาการแพ้เสมอ แต่ทว่าก็ไม่มีวิธีการอื่นใดแล้ว

โชคดีที่นอกเหนือจากผื่นแดงแล้ว ก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นใดอีก ทำให้ใจของจื่ออันผ่อนคลายลงมาก

หลังจากที่สังเกตมากว่าหนึ่งชั่วยาม ก็ไม่มีอาการต่อต้านใดอีก จื่ออันถอนหายใจออกมาได้อย่างเป็นทางการ “เลือดถูกต้องแล้ว”

ร่วมวินิจฉัยรักษาร่วมกันกับจื่ออัน ยังมีหมอหลวงหยวนพ่านที่มู่หรงเจี๋ยเรียกตัวมาจากวังหลวง เขารับผิดชอบจัดการบาดแผล สำหรับเรื่องการถ่ายเลือดนั้นไม่รู้อะไรมากนัก

ทว่าเขาเห็นเทคนิคการถ่ายเลือดนี้แล้ว เมื่อเห็นวิธีการที่จื่ออันช่วยชีวิตหลิวหลิ่วแล้วก็ตื่นตกใจเป็นอย่างยิ่ง

สีหน้าของหลิวหลิ่วเองก็ไม่ได้ซีดขาวแล้ว แน่นอนว่ายังคงซีดขาว อย่างน้อยก็ยังดูดีกว่าในตอนที่เพิ่งจะส่งกลับมากว่ามาก

อาการบาดเจ็บภายนอกของหลิวหลิ่วล้วนแต่จัดการเรียบร้อยแล้ว หยวนพ่านเอ่ย “ที่สาหัสที่สุดคืออาการบาดเจ็บตรงส่วนขาสองดาบนั้น เข้าถึงกระดูก เกรงว่าดีขึ้นมาแล้วก็คงจะส่งผลกระทบต่อการเดินเหิน”

ทุกคนต่างก็ขอเพียงแค่ให้นางมีชีวิตกลับมา ส่วนเรื่องผลกระทบต่อการเดินนั้น เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในภายหลัง

หัวใจของเซียวท่าตื่นตกใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในระหว่างขั้นตอนการรักษา เขาล้วนแต่คอยเฝ้ามองดูทุกกระบวนการไม่จากไปไหน ตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง กลัวก็เพียงแต่จะเกิดอะไรขึ้น

เขาตระหนักรู้ได้ว่า หากไม่สามารถช่วยเหลือกลับมาได้แล้ว ต่อไปเขาคงจะไม่อาจจะพบกับหลิวหลิ่วได้อีก ความตระหนักรู้นี้ทำให้ใจของเขาเจ็บปวดใจและสูญเสีย

ในตอนที่จื่ออันประกาศออกมาว่าสถานการณ์คงที่แล้ว ความคิดแรกของเขาก็คือตามหาคนที่ทำร้ายนาง

“ท่านอ๋อง ให้หนี่หรงออกไปหาสองแม่ลูกเฉินหลิงหลงเพื่อสืบถามเถิด และก็ถามถึงเพื่อนบ้านรอบข้างนางด้วย” จื่ออันมองไปยังมู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยพยักหน้า ออกไปเอ่ยสั่งหนี่หรง ให้เขาไปตรวจสอบรอบ ๆ ที่เกิดเหตุ จากนั้นก็นำตัวสองแม่ลูกเฉินหลิงหลงกลับมา

ซูชิงโหรวเหย๋าและจ้วงจ้วงก็มาถึงแล้ว ช่วงระยะนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย คนมีเรื่องขึ้นไม่หยุดหย่อน ล้วนแต่ทำให้ทุกคนรู้สึกเหนื่อยล้าและกรุ่นโกรธอย่างยิ่ง

หนี่หรงนำตัวเฉินหลิงหลงกลับมาเพียงคนเดียว ในตอนที่ไปถึงนั้น เซี่ยหว่านเอ๋อไม่ได้อยู่ที่เรือน

จื่ออันพบกับเฉินหลิงหลงอีกครั้ง นางดูตกต่ำเป็นอย่างมาก ยังคงสวมใส่ชุดเดิมที่ออกจากจวนไป ทว่าดูเก่าเป็นอย่างยิ่ง ดูยับย่น บนศีรษะนั้นไม่มีเครื่องประดับใด ใบหน้าตกแต่งจัด ทาแป้งอย่างหนา ก็ยังปกปิดรอยเหี่ยวย่นรอบดวงตาเอาไว้ไม่ได้

นางดูแก่ชรากว่าก่อนหน้านั้นมาก ไม่มีเสน่ห์ สง่าราศีอีกต่อไป