ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 850

จื่ออันแทบอาเจียนเป็นเลือดออกมา!

จากนั้นเขาก็กล่าวต่อไป “เจ้าเชื่อหรือไม่?”

“เชื่อสิ ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ? ท่านนี่ไม่ทำให้ข้าโกรธสักวันจะตายหรืออย่างไรกัน ออกไปให้พ้น!” จื่ออันพูดอย่างโกรธเคือง

เมื่อครู่เพิ่งจะมีบรรยากาศหวานล้ำอยู่แล้วเชียว ทว่ามันถูกทำลายโดยเขา

คนคนนี้ไม่รู้จักแสวงหาความหวานชื่นในความสัมพันธ์และชีวิตส่วนตัวเลยหรือไรกัน?

“เอาล่ะ เอาล่ะ อย่างมากที่สุด ข้าก็ไม่มีทางมองหาใครแน่” เขากล่าวด้วยท่าทางกระดากอาย

“ไม่ ท่านควรมองหา และไม่ต้องมองหาใครอื่นด้วยซ้ำ ในตำหนักของท่านไม่ได้มีพระชายาซุนอยู่แล้วหรอกหรือ?” จื่ออันกล่าวอย่างเย็นชา

มู่หรงเจี๋ยหยิบเหยือกน้ำส้มสายชูขึ้นมาแล้วยื่นให้นาง “เจ้ากับข้าเหมาะสมคู่ควรกันที่สุดแล้ว สำหรับพระชายาซุน นางเพิ่งกลับมาจากที่พักของไท่ฟู่ จากนั้นก็ไปที่ตำหนักของกุ้ยไท่เฟย ชีวิตนางดูยุ่งเหยิงมากทีเดียว ดังนั้นอย่าได้รบกวนนางเลย”

จื่ออันตะลึงไปครู่หนึ่ง “หือ?” นี่มันอะไรกัน!

มู่หรงเจี๋ยมองนาง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาโคลงไปมาต่อหน้า “แปลกใจหรือ? เป็นธรรมดาของผู้ที่เห็นแก่ตัว เจ้าเป็นศัตรูของพวกนาง แน่นอนว่าศัตรูเหล่านี้ย่อมสร้างพันธมิตรเพื่อจัดการกับเจ้าโดยธรรมชาติ”

จื่ออันวางคางเกยไว้บนไหล่เขา “ดูเหมือนว่าท่านจะเข้าใจหัวอกของนางเป็นอย่างดี จากนี้ท่านจะทำอย่างไรต่อไป?”

“ใช่เรื่องของเจ้าเสียที่ไหนกัน? เจ้าอยู่ในคุก ก็แค่อยู่ในคุกอย่างสงบเสงี่ยม”

จื่ออันรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันใด ถึงกับกล่าวคำใดไม่ออก อยากเงยหน้าถามสวรรค์เสียจริงว่าเหตุใดท่านถึงส่งบุรุษเช่นนี้มาเป็นสามีข้า?

“เอาล่ะ ข้าจะไปแล้ว!” มู่หรงเจี๋ยหยิบเหยือกน้ำส้มสายชูขึ้นมา “อาหารเหล่านี้สำหรับเจ้า ข้าเป็นผู้ลงมือทำด้วยตัวเอง”

จื่ออันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านทำเองรึ?”

เขามีฝีมือด้านการปรุงอาหารด้วยหรือนี่? สิบนิ้วเขาแทบไม่เคยแตะงานบ้าน หวาดกลัวความสกปรกยิ่งกว่าอะไรดี

“ข้าไปแล้วอย่าร้องไห้ล่ะ” มู่หรงเจี๋ยเปิดประตูห้องขัง “ข้าจะขอให้ใครสักคนนำผ้าห่มมาให้เจ้าในภายหลัง คืนนี้ข้าได้นอนคนเดียวเสียที รู้สึกสบายตัวยิ่งนัก”

สตรีนี่ช่างแปลกประหลาดเสียจริง

หนี่หรงยืนอยู่หน้าประตูคุกใต้ดิน มุมปากกระตุก รู้สึกสงสารพระชายายิ่งนัก

ภายนอกท่านอ๋องช่างดูดี ทว่าผู้ใดจะล่วงรู้ชีวิตแต่งงานของเขา

จื่ออันนั่งลง ก่อนจะหยิบจานสีดำขึ้นมา นางไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้เพียงมันมีกลิ่นหอมโชยออกมา นางขมวดคิ้ว “กินได้จริงหรือ?”

“หากสามารถกินเพื่อประทังชีวิตได้ก็เพียงพอแล้วกระมัง” หนี่หรงพูดเสียงดังอยู่หน้าประตู

เส้นสีดำปรากฏขึ้นเป็นแนวบนหน้าผากของจื่ออัน ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย ถึงอย่างไรเขาก็ลงมือทำด้วยตัวเอง นางจะพลาด ‘ครั้งแรก’ ของเขาไปได้อย่างไร

ครั้นกัดเข้าไปคำหนึ่ง นางพลันย่นหน้าทันที แลบลิ้นคายออกมา “ฝืนใจกินยากกว่าที่คิดเสียอีก”

มันคือเนื้อแกะ แต่ใครบ้างปรุงเนื้อแกะโดยใช้น้ำส้มสายชูหมักเช่นนี้?