ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 866

“ครู่นี้เจ้าเอะอะมะเทิ่งดังลั่นทั่ววังซีเหวย ขุนนางทุกคนต้องรู้แน่ว่าเจ้าได้พบกับข้าแล้ว หลังจากที่เจ้าออกไป เจ้าจะบอกพวกเขาว่าอย่างไร? บอกว่าข้าเป็นหวัดอย่างนั้นหรือ?”

สนมเหลียงก้มหน้าลงพลางเอ่ยว่า “ฝ่าบาททรงประชวรด้วยวัณโรค บัดนี้ใกล้จะหายเป็นปกติแล้ว”

จักรพรรดิมองสนมเหลียง ใบหน้าเผยรอยยิ้มแปลกประหลาด “อืม มันคือวัณโรค พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

สนมเหลียงและองค์รัชทายาทรีบคุกเข่าลงราวกับว่าพวกเขาได้รับการนิรโทษกรรม

คราวนี้ประตูพระราชวังถูกปิดสนิท มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่งห้ามมิให้ใครรุกล้ำเข้ามาทั้งสิ้น แม้แต่แมลงวันก็ไม่อาจปล่อยให้เล็ดลอดเข้าไปได้

จื่ออันกำลังเตรียมความพร้อมสำหรับการผ่าตัด ผนึกจุดฝังเข็มเพื่อแทนยาสลบ เครื่องมือผ่าตัดอย่างมีดเล่มบาง ทว่าคมกริบส่องประกายเย็นเยียบอยู่ภายใต้แสงไฟ

ภายในวัง ทุกสิ่งอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ทุกคนล้วนให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงในวังซีเหวย สนมอี้และสนมเหมยควบคุม ‘อารมณ์โหยหา’ ถึงแม้ใจจริงต้องการไปเข้าเฝ้ามากเพียงใด ฝ่ายหวงไท่โฮ่วคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพระพุทธรูป ไม่ลุกขึ้นอยู่นาน

สนมเหลียงและองค์รัชทายาทย่างกรายออกจากพระราชวังในขณะที่ฟ้ามืดสนิท ตรงดิ่งไปยังเรือนที่พักของไท่ฟู

โลกนี้ไม่มีมิตรแท้หรือศัตรูถาวร ในจวนของไท่ฟู่ องค์รัชทายาทเห็นอ๋องหนานหวายและกุ้ยไท่เฟยอยู่ที่นั่นด้วย

ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าใครจะได้ขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม บุคคลระดับสูงเหล่านั้นจะต้องถูกปลด เมื่อองค์จักรพรรดิสวรรคตหรือสละราชสมบัติ ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของมู่หรงเจี๋ยย่อมหลีกไม่พ้นการถูกถอดถอน เนื่องจากจักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ เปลี่ยนผ่านรัชสมัย ไม่จำเป็นต้องการความช่วยเหลือจากผู้สำเร็จราชการแทนอีก

ในเมื่อเป้าหมายเหมือนกัน ทำไมไม่ร่วมมือกันเสียตั้งแต่ตอนนี้? มู่หรงเจี๋ยคือศัตรูที่ทรงพลังที่สุด อาศัยการทำงานร่วมกันเท่านั้นจึงจะสามารถกำจัดเขาได้

ครั้งนี้สองพรรคร่วมมือกัน สมาชิกของทั้งสองฝ่ายต่างเดินทางมาปรากฏตัวในจวนไท่ฟู่แห่งนี้ เกือบครึ่งหนึ่งล้วนเป็นข้าราชบริพารอาวุโส

องค์ชายรัชทายาทยืนขึ้น กล่าวด้วยท่าทางเอ้อระเหยดึงความสนใจ “ใช่แล้ว ข้าและฮองเฮาเห็นกับตาตนเองว่าเสด็จพ่อมีแผลหน้าผีที่ต้นแขนของเขาจริง อีกทั้งบนใบหน้ายังมีผื่นแดงมากมายอีกด้วย ลักษณะอาการไม่ต่างจากจักรพรรดิหมิงเลย พวกเขาล้วนเป็นโรคต้องสาป”

“ข้าก็เห็นเช่นเดียวกัน” สนมเหลียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม

คำพูดของทั้งสองทำให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ฮือฮาระเบิดขึ้นในหมู่ฝูงชน

ต้าจ่างกงจู่ มู่หรงจ้วงจ้วงก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกเขา ทว่ากลุ่มข้าราชบริพารที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นเปรียบเหมือนคนบ้าคลั่ง พวกเขาหรือจะถึงสนใจสถานะขององค์หญิง? ไท่ฟู่และอ๋องหนานหวายถึงกับระดมกำลังทหารมาต้าน หมายจะบุกเข้าไปในวังให้ได้

มู่หรงจ้วงจ้วงไม่คาดคิดว่าสิ่งต่าง ๆ จะเกินการควบคุมเช่นนี้ เมื่อรู้ว่านางจะไม่สามารถหยุดพวกเขาได้แน่แล้ว จึงได้แต่ถอยหลังไปทีละก้าว แล้วสั่งให้คนไปแจ้งข่าวแก่มู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยส่งหนี่หรงออกจากวัง จากนั้นหนี่หรงก็ขี่ม้าออกไป

องค์รัชทายาทยังเป็นแกนนำในการบีบบังคับ “องค์หญิง ตอนนี้ประชาชนต่างได้ยินข่าวว่าเสด็จพ่อทรงประชวรเก็นโรคแผลหน้าผี ผู้คนตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง ไพล่คิดไปว่าเสด็จพ่ออาจถูกสวรรค์ลงทัณฑ์เพราะความอยุติธรรม หากเสด็จพ่อไม่ทรงออกมาระงับความเดือดดาลนี้ เกรงว่ายิ่งเวลานานเข้า จิตใจของผู้คนจะยิ่งเปลี่ยนผัน ไม่เชื่อถือในโอรสสวรรค์อีกต่อไป”

จ้วงจ้วงตวาดด้วยความโกรธ “มู่หรงเฉียว เจ้ายังบังอาจเรียกเขาว่าเสด็จพ่ออย่างไม่ละอายอยู่หรือ? ตอนนี้เขาประชวร จะใช้เรี่ยวแรงจากไหนเสด็จออกมาระงับความเดือดดาลของพวกเจ้า? ข่าวลือข้างนอกนั่น เจ้าเองก็รู้มิใช่หรือว่ามันเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น ในฐานะองค์รัชทายาท เจ้ากลับไม่ยอมผ่อนเบาภาระของฝ่าบาท ไม่รู้จักระงับความไม่สงบของบ้านเมือง ทั้งยังรวมหัวกับข้าราชบริพารสร้างปัญหายุ่งเหยิง เกรงว่าเจ้าคงไม่ต้องการตำแหน่งองค์รัชทายาทอีกต่อไปแล้ว”

ไท่ฟู่ตอบโต้อย่างเย็นชา “องค์หญิง วังหลังไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับการเมือง องค์หญิงขัดขวางเหล่าขุนนางในวันนี้ ย่อมทำให้พวกเขาไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งแน่นอน เราเพียงต้องการตรวจสอบเรื่องนี้ หากฝ่าบาททรงมีแผลหน้าผีจริง เช่นนั้นก็นับว่าเป็นภัยพิบัติใหญ่หลวงของต้าโจว ผองเราเหล่าข้าราชบริพารมีหน้าที่รับผิดชอบและรักษาเสถียรภาพของต้าโจว”

“พูดได้ดี!” เสียงอันสง่างามน่าเกรงขามดังขึ้น ทุกคนมองไปรอบ ๆ เห็นคนคนหนึ่งเดินตรงมาพร้อมกับทหารม้าหลายร้อยนาย