ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 875

เมื่อเห็นขุนนางทั้งหมดคุกเข่า ลู่กงกงก็เริ่มประกาศพระราชโองการ “ฝ่าบาททรงมีรับสั่งว่า นับตั้งแต่เราล้มป่วย ผู้คนต่างคิดมาก ทุกฝ่ายต่างคาดเดา เสียงลือเสียงเล่าอ้างยังคงดำเนินต่อไป เมื่อไม่นานมานี้ข่าวลือหนาหูยิ่งขึ้น ถึงขั้นลือกันว่าเราไม่ปฏิบัติราชกิจ ทั้ง ๆ ที่ยังดำรงตำแหน่งจักรพรรดิ บ้างก็ว่าเป็นแผลหน้าผี ถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ ผู้ที่ปล่อยข่าวลือนี้ช่างน่ารังเกียจยิ่งนักเราได้ยินว่าทุกท่านต่างเป็นห่วงข้านักหนาหลังจากที่ได้ยินข่าว เรารู้สึกโล่งใจยิ่ง จึงได้ออกคำสั่งเป็นกรณีพิเศษ ให้ขุนนางหลายร้อยท่านเข้าวังซีเหวยเพื่อพบเรา!”

นี่ช่างเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างแท้จริง ราชครูเหลียงต้องการโจมตี เพราะเขาแน่ใจว่าองค์จักรพรรดิต้องทนทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผีอย่างยิ่ง จนเขาสามารถบีบบังคับให้อีกฝ่ายสละราชสมบัติได้ ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายได้ออกคำสั่งเรียกเขาเข้าเฝ้า ไม่สามารถดำเนินแผนโจมตีได้อีกต่อไป

พวกเขาอาจสามารถเข้าวังได้ ทว่าทหารและม้าเหล่านั้นจะเข้าวังได้อย่างไร? หากเข้าไปแล้วย่อมหลีกไม่พ้นข้อหากบฏ

ทว่าหากพระราชโองการนี้ จักรพรรดิไม่ได้เป็นผู้ประทานลงมาเอง แต่เป็นกับดักที่มู่หรงเจี๋ยวางไว้เล่า หลังจากที่พวกเขาเข้าไปแล้ว พวกเขาจะยังสามารถกลับออกมาได้อีกหรือไม่? ไหนจะคนของพวกเขาที่อยู่นอกวังอีกเล่า

องค์รัชทายาทและสนมเหลียงเริ่มตื่นตระหนก จักรพรรดิมีจุดประสงค์ดังนี้ พวกเขาไม่สามารถนำกองกำลังเข้ามาได้แล้ว นับประสาอะไรกับการทำสงครามกับเฉินไท่จวินและคนอื่น ๆ มิฉะนั้นพวกเขาอาจถูกกล่าวหาว่ากระทำการกดดันวังหลวงเพื่อยึดบัลลังก์

ทว่าหากเข้าวังไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

ลู่กงกงเดินไปหาราชครูเหลียง กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านราชครู เดิมทีฝ่าบาททรงต้องการบรรทมเพื่อพักผ่อน แต่เนื่องจากทรงได้ยินมาว่าทุกคนกังวลเกี่ยวกับพระอาการของพระองค์ จึงทรงพระราชกรุณาเชิญทุกท่านให้เข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า จงน้อมรับคำสั่ง”

เหลียงไท่ฟู่ไม่กล้ายอมรับพระราชโองการ เมื่อยอมรับแล้ว ก็เท่ากับต้องเข้าวังสถานเดียว ไม่ว่าสถานการณ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เขาย่อมหนีไม่พ้นถูกสำเร็จโทษ และองค์รัชทายาทก็จะถูกสำเร็จโทษด้วย ก่อนหน้านี้จักรพรรดิอาจยินยอมที่จะสละราชสมบัติ ทว่าองค์รัชทายาทกลับทำให้เขาขุ่นเคืองเสียก่อน นอกจากจะไม่ซื่อสัตย์แล้วยังอกตัญญู ไม่อาจขึ้นครองบัลลังก์อย่างชอบธรรมได้

“ราชครู เป็นอะไรไป” ลู่กงกงยิ้มจาง ๆ แล้วเงยหน้าขึ้น “ท่านจะไม่เข้าไปในวังหรือ? ฝ่าบาททรงมีคำสั่งให้ทุกคนเข้าวัง เหตุใดท่านถึงไม่ยอมน้อมรับ?”

องค์รัชทายาทเป็นผู้ก้าวขึ้นรับราชโองการ “ลูกน้อมรับพระราชโองการ”

เหลียงไท่ฟู่ตกใจมาก “ฝ่าบาท!”

องค์รัชทายาทลดเสียงลง ก่อนกล่าวว่า “ท่านตา เวลานี้พวกเราอย่าได้คิดกังวลจนเกินไป ท่านออกคำสั่งลงไป ให้พวกเขารอหนึ่งถึงสองชั่วยามหลังจากนี้ หากยังไม่มีข่าวคราวจากพวกเรา ค่อยสั่งให้ทุกคนโจมตี”

ไท่ฟู่รู้ว่านี่เป็นการวิธีเดียวในปัจจุบัน ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับ แล้วหารือกับนายพลเฉียน เริ่มนับเวลาหนึ่งชั่วยาม หากไม่มีใครออกมารายงานภายในหนึ่งชั่วยาม พวกเขาจะเริ่มต้นโจมตีด้วยกำลังทั้งหมด

ตอนนี้เวลาที่เหลือพวกเขาทำได้เพียงรอ

มู่หรงเจี๋ยสั่งให้คนเตรียมอาหารสำหรับจื่ออัน หลังจากทำงานติดต่อกันมานานหลายชั่วยาม นางทั้งเหนื่อยและหิว ตอนที่นางเดินออกมาสู่ห้องโถงด้านนอก นางถึงกับทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม่ยอมขยับเขยื้อน

“พระราชโองการถูกส่งออกไปแล้วหรือ?” จื่ออันถามมู่หรงเจี๋ย นางอยู่ในโถงชั้นในตอนที่ลู่กงกงกำลังร่างพระราชโองการ

“ส่งออกไปแล้ว พวกเขาจะมาถึงในไม่ช้านี้” มู่หรงเจี๋ยตอบกลับ

ตอนนี้จื่ออันค่อยมีเวลาทบทวนเรื่องทุกอย่าง แม้ว่ากุ้ยไท่เฟยและคนอื่น ๆ จะล่วงรู้พระอาการประชวรของจักรพรรดิแล้ว อย่างไรก็ตาม ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะกระตุ้นเสียงฮือฮา รวมถึงความตื่นเต้นทั่วเมืองหลวงในช่วงเวลาสั้น ๆ

นางนึกถึงความเป็นไปได้หนึ่ง ก่อนจะดึงมู่หรงเจี๋ยเข้ามาใกล้ “กล่าวกันตามตรง พระอาการประชวรของฝ่าบาทถูกเผยแพร่ออกไปแล้ว ท่าน…”