ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 879

ผู้ตรวจการจางไม่พอใจอย่างมากกับทัศนคติของมู่หรงเจี๋ย ก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยว่า “องค์ชายผู้สำเร็จราชการ อย่าเอาแต่กล่าวหากันไปหน่อยเลย เราไม่ได้เข้าวังมาก่อการกบฏ ประการหนึ่งคือเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท อีกประการหนึ่งคือเพื่อยืนยันว่าองค์จักรพรรดิมิได้ทนทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผี”

มู่หรงเจี๋ยหรี่ตามองเขา “ผู้ตรวจการจาง ข้าเคยได้ยินมาว่าเจ้ามีนามแฝงว่าจางตาวจื่อ ฝีมือเป็นประหนึ่งมีดคม แต่กลับถูกผู้อื่นหันมีดคมมาฆ่าตัวเจ้าเองเสียอย่างนั้น”

เหลียงไท่ฟู่เย้ยหยัน “มู่หรงเจี๋ย เหตุใดท่านจึงเอาแต่กล่าววาจายอกย้อนผู้ตรวจการจางด้วย? กล่าวมาตามตรง ยังจำเป็นต้องตีกรอบรอบพุ่มไม้อีกหรือ?”

“ข้าเป็นคนตรงไปตรงมามาก ข้ากำลังกล่าวถึงเจ้า และพรรคพวกอันธพาลของเจ้า ค่ำคืนนี้ลู่กงกงเขียนรายชื่อของพวกเขาทั้งหมดไว้แล้ว คราวนี้ฝ่าบาทจะได้รู้กันว่าพวกเจ้ามีความภักดีมากน้อยเพียงใด” หลังจากมู่หรงเจี๋ยกล่าวจบ เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขาอีก เดินกลับเข้าไปในวังโดยตรง

เหลียงไท่ฟู่และคนอื่น ๆ หันมองหน้ากัน ไม่สามารถออกไปหรือแม้กระทั่งอยู่ต่อ พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ทุกคนเริ่มมารวมตัวกันรอบ ๆ “ราชครู เราควรทำอย่างไรดี? ตอนนี้ประตูวังถูกปิด คนนอกเข้าไม่ได้ คนในอย่างเรา ๆ ก็ออกไม่ได้เช่นกัน เช่นนั้นพวกเราควรทำอย่างไรดีเพื่อเอาชนะสัตว์ร้ายอย่างมู่หรงเจี๋ย?”

เหลียงไท่ฟู่ตกอยู่ในสภาพสับสนและเสียสติไปชั่วขณะ

“พวกเจ้าแน่ใจจริงหรือว่าจักรพรรดิมีแผลหน้าผี?” เขาถามองค์รัชทายาทและสนมเหลียงอีกครั้ง อันที่จริงเขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะถาม แต่ทำเพียงเพื่อให้ตนเองรู้สึกสบายใจขึ้น

สนมเหลียงและองค์รัชทายาทพยักหน้า “แน่ใจเจ้าค่ะ เราสองคนเห็นกับตา”

“ในเมื่อเขาเป็นแผลหน้าผีจริง เช่นนั้นเขาจะซ่อนเร้นมันไว้ได้นานแค่ไหน?” เหลียงไท่ฟู่รู้สึกงงงวยมาก มู่หรงเจี๋ยต้องการจะทำอะไรกันแน่ท่ามกลางเหตุการณ์ที่น่าสงสัยเหล่านี้

เกือบสองชั่วยามผ่านมาแล้ว เขาเกือบจะแน่ใจแล้วว่าองค์จักรพรรดิไม่มีทางยอมพบพวกเขาแน่ เพราะแผลหน้าผีไม่สามารถปกปิดได้ ต่อให้จะสวมใส่ฉลองพระองค์ยาวคลุมแขน แต่จุดแดงบนใบหน้าก็ยังสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

อย่างไรก็ตาม เขาก็ตระหนักอย่างชัดเจนเช่นกันว่าหากคืนนี้เขาไม่ได้เห็นหน้าจักรพรรดิ ในอนาคตก็จะไม่มีผู้ใดได้เห็นเขาอีก เมื่อเขาจากไป ทางราชวงศ์จะจัดพิธีศพภายในด้วยตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะประกาศเป็นสาธารณะ

เมื่อเห็นว่าเหลียงไท่ฟู่ไม่สามารถตัดสินใจได้ ทุกคนจึงตื่นตระหนก และเอาแต่พร่ำบ่นในใจเกี่ยวกับความล่าช้าของอีกฝ่าย

ในเวลานี้ ลู่กงกงก็เดินออกมาแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง เรียกท่านทั้งหลายไปที่ห้องบรรทมเพื่อเข้าเฝ้า”

เหลียงไท่ฟู่รีบก้าวขึ้นไปคุกเข่าบนพื้น ร่ำไห้ออกมาด้วยความขมขื่น “ฝ่าบาท กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท พระองค์ทรงเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

ทว่าในใจกลับเย้ยหยัน เรียกหาพวกเขาเช่นนี้เองหรือ? เขาซ่อนกายอยู่หลังม่าน ผู้ใดจะเห็นเขา?

ขุนนางทุกท่านคุกเข่าลง กล่าวเป็นเสียงเดียวกัน “ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!”

องค์รัชทายาทรีบลุกขึ้น ตั้งท่าจะเดินไปเปิดม่านออก กล่าวว่า “เสด็จพ่อ ลูกบังอาจ ขอให้ทุกท่านในที่นี้ได้ทอดพระเนตรท่านกับตาด้วยเถิด ทุกคนต่างรอคอยที่จะได้เห็นพระพักตร์อันบริสุทธิ์ของพระองค์”

เปากงกงรีบก้าวไปข้างหน้า เพื่อกันองค์รัชทายาทออกไป “ฝ่าบาท กระหม่อมทำเองพ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทก้าวถอยหลัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความปีติยินดี “ได้ ขอบคุณเปากงกงแล้ว”