ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 911

เมื่อจื่ออันกลับมาจากการไปหาหูฮวนสี่ นางก็อารมณ์เสีย

แม่นมถามว่า “พระชายา เหตุใดท่านจึงโมโหนักเพคะ? ตอนออกจากตำหนักครั้งแรกก็ยังสบายดีอยู่เลย” จื่ออันนั่งลงแล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “หูฮวนสี่คนนั้นเคยบอกว่านางสนิทกับข้า แต่วันนี้ข้าเพิ่งรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก”

“เป็นไปได้อย่างไรเพคะ” แม่นมผงะ “เถ้าแก่เนี้ยหูสนิทกับท่านมากนะเพคะ”

“เป็นไปได้อย่างไรงั้นหรือ?” จื่ออันพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ข้าเพิ่งรู้วันนี้ว่านางให้เจ้าแม่กวนอิมหยกขาวชิ้นหนึ่งเป็นของขวัญให้องค์หญิง แต่สิ่งที่นางให้ข้าคือสร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่”

“เจ้าแม่กวนอิมหยกขาวเส้นนั้นจะมีค่าสักเท่าไหร่กันเชียวเพคะ? อย่างไรก็ไม่เท่าสร้อยคอมือทองคำเส้นใหญ่หรอกเพคะ” แม่นมปลอบโยนด้วยรอยยิ้ม

“มีค่าสักเท่าไหร่งั้นหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวนั่นถูกแกะสลักโดยเหอหยานจื่อ? ทั้งปีเขาจะแกะสลักเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น และหูฮวนสี่ซื้อมันมาจากเหอหยานจื่อในราคาหนึ่งหมื่นตำลึง นั่นสินะ องค์หญิงมีความสัมพันธ์กับนาง หากนางจะมอบมันให้องค์หญิงก็ไม่แปลกไม่ใช่หรือ?”

“ใครให้อะไรกันหรือ?” พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา จ้วงจ้วงเข้ามาพร้อมกับฉินจือและฉยงหวา

จื่ออันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วพูดประชดว่า “เปล่า ข้าแค่กำลังพูดเรื่องเหลวไหลเท่านั้น”

“ข้าได้ยินว่าเกี่ยวกับเจ้าแม่กวนอิมที่เหอหยานจื่อเป็นผู้แกะสลักด้วยตัวเอง ทั้งยังบอกว่าฮวนสี่เป็นคนมอบให้ข้าใช่หรือไม่? นั่นมันช่างเหลวไหล ข้าได้สร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่กับสร้อยคอลายคราม ทั้งยังมีผ้าแพรอีกผืนด้วย”

จื่ออันตกใจมาก “ไม่ได้ให้เจ้าหรอกหรือ? แล้วให้ใคร?”

“หยกขาวของเหอหยานจื่อหาซื้อได้ไม่ง่าย เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าฮวนสี่ซื้อมา?” จ้วงจ้วงถาม

“ไม่ใช่ วันนี้ข้าไปที่ร้านติ้งเฟิง และได้ยินสาวใช้ของนางถามว่า เหอหยานจื่อจะยังคงเก็บเจ้าแม่กวนอิมของปีนี้ไว้อยู่หรือไม่ และงานแกะสลักของปีนี้สวยงามมาก”

“อาจจะมอบให้กับแม่เฒ่าหูหรือเปล่า?” จ้วงจ้วงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ความโกรธของจื่ออันลดลง “เป็นไปได้ เจ้าแม่กวนอิมล้ำค่าเช่นนี้ นางไม่ควรมอบมันให้ใครง่าย ๆ”

“แพงแค่ไหน?”

“เห็นว่าซื้อมาจากชายที่ชื่อเหอหยานอะไรสักอย่างเจ้าค่ะ”

“เหอหยานจื่อหรือ?” ซุนฟางเอ๋อร์ตกใจ “เขาแกะสลักมันเองหรือ? ของของเขาแพงมาก อย่างน้อยก็หนึ่งพันตำลึงใช่หรือไม่?”

“หนึ่งพันตำลึงที่ไหนเล่าเจ้าคะ? พระชายาบอกว่ามันมีค่าหนึ่งหมื่นตำลึง ถ้าเป็นหนึ่งพันตำลึง ข้าเกรงว่านางจะไม่อิจฉาเสียจนกลับไปด้วยความโกรธหรอกเจ้าค่ะ”

“หมื่นตำลึงหรือ?” ซุนฟางเอ๋อร์ยืนขึ้นทันที “แพงมากหรือ?”

“ไม่แพงหรือเจ้าคะ?” เสี่ยวหงโน้มตัวเข้าไปใกล้ “ท่านบอกทีว่าเหตุใดเถ้าแก่เนี้ยสกุลหูถึงให้ของมีค่าเช่นนี้แก่ท่าน?”

ซุนฟางเอ๋อร์มองนาง สีหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา มุมปากของนางยกยิ้มเย้ยหยัน “เสี่ยวหง แม้ว่าเจ้าจะเป็นน้าของข้าได้ แต่ตอนนี้เจ้ากำลังรับใช้ข้าอยู่ ข้าเป็นนายของเจ้า รู้ตัวหรือไม่?”