ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 913

เมื่อซุนฟางเอ๋อร์เห็นว่านางกำลังจะหยิบเจ้าแม่กวนอิมคืนไป นางก็เอื้อมมือไปคว้ามันกลับมาโดยไม่รู้ตัว หูฮวนสี่ไม่ยอมปล่อยมือ แล้วแอบคิดในใจว่า 'หากเจ้าไม่ต้องการคืนให้ข้า แล้วข้าต้องการเอามันคืนมา แม่เฒ่าของข้าก็จะสร้างปัญหา'

“บอกข้าที เหตุใดเจ้าถึงให้เจ้าแม่กวนอิมหยกขาวกับข้า ข้ารู้ว่าเจ้าให้สร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่กับเซี่ยจื่ออัน” น้ำเสียงของซุนฟางเอ๋อร์อ่อนลง ใบหน้าของนางไม่ได้เย็นชาอีกต่อไป

หูฮวนสี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือ และปล่อยให้นางถือเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวไว้ นางมีข้อแก้ตัวในใจอยู่แล้วว่า “ข้าให้สร้อยข้อมือทองคำเส้นใหญ่แก่จื่ออัน และเพื่อนคนอื่น ๆ เพราะข้าต้องการให้พวกนางช่วยโฆษณาให้ข้า ด้วยการเป็นผู้นำกระแส... ข้าหมายความว่าเครื่องประดับที่พวกนางใส่ จะทำให้เกิดกระแสฮือฮาในเมืองหลวง นี่คือแนวทางการทำธุรกิจของข้า ส่วนเรื่องที่ข้ามอบเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวให้เจ้านั้น ข้าคิดว่าเจ้าค่อนข้างคล้ายกับหยกขาวนี้ พื้นผิวเย็น แต่หลังจากถือไว้นานก็จะอุ่น ข้าไม่ได้มีความคิดอื่นใด”

เจ้าเล่ห์นัก!

ซุนฟางเอ๋อร์สัมผัสเจ้าแม่กวนอิมหยกขาว และรู้สึกว่ามันก็อุ่นจริง ๆ นางถามด้วยเสียงแผ่วเบา “เจ้าคิดเช่นนั้นจริงหรือ?”

“ไม่เช่นนั้น จะให้คิดอย่างไรได้อีก?” หูฮวนสี่ถามกลับ

ซุนฟางเอ๋อร์พูดว่า “ข้าคิดว่าเจ้าจะเข้าหาข้า เพื่อหาทางสนับสนุนเซี่ยจื่ออัน”

หูฮวนสี่ตกตะลึง นางเป็นคนพูดจาขวานผ่าซากอย่างนั้นหรือ? ดูจากบุคลิกและกลอุบายของนาง นางไม่ควรจะพูดจาตรงไปตรงมาไม่ใช่หรือ?

นางน่าจะคิดให้มากกว่านี้ และพูดจาอ้อมค้อมเพื่อเตือนนาง

นางไม่ได้เล่นตามแผน โชคดีที่นางรู้ทัน

หูฮวนสี่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี นางพูดว่า “ยุ่งเรื่องภายในไปเพื่ออะไร? ข้ายุ่งมาก ข้าจะมีเวลาจัดการเรื่องภายในได้อย่างไร? อีกทั้งข้าไม่ได้มีตำแหน่งทางการ ไม่มียศ และอีกสามคนก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเหตุใดข้าต้องไปมีส่วนร่วมในเรื่องระหว่างเจ้ากับจื่ออัน”

ซุนฟางเอ๋อร์ดูเหมือนจะยอมรับคำพูดของนาง และแขวนเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวไว้ที่คออีกครั้ง หูฮวนสี่กลืนน้ำลาย นางเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องเจ้าแม่กวนอิมหยกขาวนี้จริง ๆ

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าให้ของขวัญข้า ข้าก็จะให้ของขวัญตอบแทน” ซุนฟางเอ๋อร์กล่าว

นางหยิบขวดกระเบื้องขนาดเล็กออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะ “นี่คือยาสำหรับเจ้า”

หูฮวนสี่หยิบขวดขึ้นมา “ยาหรือ?”

หูฮวนสี่เฝ้ามองนางเดินจากไป ก่อนจะเทยาออกมาใส่ผ้าเช็ดหน้า ยามีสีดำสนิท ราวกับว่ามันถูกฉาบไว้ด้วยสีดำอีกชั้นหนึ่ง มีความเป็นมันเงา หลังจากดมกลิ่นแล้วก็ไม่ได้กลิ่น

หูฮวนสี่ไม่รู้ว่าควรจะมอบให้จื่ออันจริงหรือไม่ ตามที่จื่ออันบอก ซุนฟางเอ๋อร์คนนี้ลึกล้ำและเข้าใจยาก

หลังจากคิดอยู่นาน หูฮวนสี่ก็ตัดสินใจนำยาไปให้จื่ออัน

จื่ออันมองไปที่ยาพิษ ก่อนเงยหน้าขึ้นถามด้วยความสงสัย “ซุนฟางเอ๋อร์ให้ยาพิษแก่เจ้าหรือ? นางพูดอะไรหรือเปล่า?”

“บอกว่าจะช่วยคลายความสงสัยของเจ้า” หูฮวนสี่ตอบ

“คลายความสงสัยของเจ้างั้นหรือ?” จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เรื่องเดียวที่นางสงสัยก็คือ ไทเฮาถูกวางยาพิษได้อย่างไร ซุนฟางเอ๋อร์เข้าไปในวัง แต่นางถามซุนกงกงมาแล้ว ได้ความว่าซุนฟางเอ๋อร์ไม่ได้ใกล้ชิดกับไทเฮามากเกินไป อีกทั้งซุนกงกงก็เฝ้าดูนางอยู่ตลอด นางจึงไม่มีโอกาสวางยาพิษ

“นั่นคือสิ่งที่นางพูด” หูฮวนสี่กล่าว