ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 951

“บอกข้ามาเร็ว เจ้าหญิงอี๋หลี่ผู้นี้เอาชนะฉินโจวได้อย่างไร?” จื่ออันถามอย่างรวดเร็ว นางต้องรู้จักตนเองและศัตรู หากองค์หญิงผู้นี้เอาชนะการสู้รบกับฉินโจวได้ หมายความว่าต้องทรงพลังมาก ดังนั้นควรศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับนางให้มากขึ้น

“นางเป็นตัวแทนทูตของเป่ยโม่ที่ไปเยือนแคว้นเหลียงใต้ ในงานเฉลิมฉลองของแคว้น องค์หญิงอี๋หลี่สามารถเอาชนะนางได้ในด้านทักษะการขี่ม้า ในแง่ของการทหาร ฉินโจวจงใจทำให้เรื่องยุ่งยาก ทว่าองค์หญิงอี๋หลี่กลับแก้ไขได้ทั้งหมด”

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะผิดหวัง “นั่นเป็นเพียงการอวดศักดาหรือเปล่า? การอวดศักดาในงานเลี้ยง เทียบอะไรไม่ได้เลยกับเหตุการณ์จริงในสนามรบ”

“แต่สำหรับฉินโจวซึ่งเป็นแม่ทัพผู้เลื่องชื่อแล้ว นางหวาดกลัวกลยุทธ์ทางทหารขององค์หญิงยิ่งกว่าอะไร หากเป็นเพียงการอวดศักดา คิดว่านางจะเกรงกลัวถึงเพียงนี้หรือ?” อ๋องเหลียงถาม

“ท่านมีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?” จื่ออันรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผล

“มี แต่ข้าต้องใช้เวลาสืบเสาะสักหน่อย เจ้าอยากรู้ไปทำไม?”

“วิเคราะห์อย่างไรล่ะ”

“ได้ หากรวบรวมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะให้คนนำไปส่งให้เจ้าถึงวัง” อ๋องเหลียงกล่าว

วันรุ่งขึ้น อ๋องเหลียงสั่งให้คนนำข้อมูลมาส่งให้จื่ออัน อันที่จริงมีข้อมูลไม่มาก เนื่องจากองค์หญิงอี๋หลี่และฉินโจวไม่ได้ต่อสู้กันนานนัก

จื่ออันศึกษาตัวอย่างกลยุทธ์ที่พวกนางทั้งสองงัดออกมาใช้เพื่อแก้เกมกัน ทันใดนั้นก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าองค์หญิงอี๋หลี่ผู้นี้ทรงพลังยิ่ง ต่อให้นางเป็นผู้นำจัดทัพออกศึกเองก็ไม่ควรประมาท

ไม่น่าแปลกใจที่ฉินโจวจะกลัวนาง

แม้จะเป็นเพียงตัวอักษรที่ถ่ายทอดลงบนกระดาษ แต่จื่ออันก็สามารถสังเกตเห็นถึงกลยุทธ์การต่อสู้ทั่วไปของฉินโจวได้แล้ว นางค่อนข้างแข็งกร้าว เป็นไปไม่ได้ที่จะโจมตีด้วยพละกำลังเพียงอย่างเดียว เพราะทหารของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งและเก่งกาจ จึงมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างความแข็งแกร่งกับความอ่อนแอ อย่างไรก็ตาม ฉินโจวกลับกลัวเล่ห์เหลี่ยมและสงครามกองโจร

นางค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเพื่อศึกษารูปแบบแนวคิดในการต่อสู้ของฉินโจว กระทั่งพบว่าเป็นความจริง

นางเขียนจดหมายถึงมู่หรงเจี๋ย จากนั้นก็สั่งให้คนนำส่งโดยทันที

อย่างไรก็ตาม หลังจากส่งจดหมายออกไปแล้ว จู่ ๆ นางก็นึกถึงสิ่งที่มู่หรงเจี๋ยกล่าวไว้ก่อนที่จะออกไปร่วมสงครามว่า หากท่านเซียวโหวและแม่ทัพทั้งสิบสองคนแห่งตระกูลเฉินต้านไม่อยู่ พวกเขาจะริเริ่มทำสงครามกองโจรทันที

เขายื่นมือออกไป พยายามแย่งจดหมายจากมือของหนี่หรง แต่หนี่หรงกลับหลบเลี่ยงได้อย่างทันท่วงที “อย่าสำคัญตัว ไม่ใช่ของท่านเสียหน่อย”

เซียวท่าตกตะลึง “ไม่ใช่ของข้า? เช่นนั้นของใครกัน? ใครจะขยันเขียนจดหมายเท่านางอีก?”

หนี่หรงมอบให้มู่หรงเจี๋ย “พระชายาเขียนถึงท่านแม่ทัพขอรับ”

“หือ? พระชายาเป็นคนเขียนจดหมายเองหรือ? นางอ่านเขียนได้ด้วยหรือนี่?” เซียวท่าเม้มริมฝีปากพลางกล่าวด้วยความอิจฉา “ถ้าอย่างนั้น เหตุใดจึงไม่มีของข้าล่ะ? เมื่อวานนี้ก็ไม่มี เฉินหลิวหลิ่วมัวทำอะไรอยู่? ทำไมนางไม่เขียนถึงข้าบ้าง?”

“เจ้าเพิ่งบอกว่าเจ้ารำคาญนางไม่ใช่หรือ?” ซู่ชิงหยอกล้อ

มู่หรงเจี๋ยเปิดจดหมายออก เซียวท่าโน้มตัวไปข้างหน้าทันที “นางเขียนว่าอย่างไรบ้าง?”

มู่หรงเจี๋ยผลักหัวของเขาออกห่าง “ไสหัวไป กล้าดีอย่างไรมาอ่านความลับส่วนตัวของคนอื่น?”