ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 957

เมื่อเห็นนางออกไป อ๋องหนานหวายก็ลดเสียงลงและพูดกับกุ้ยไท่เฟย “ท่านแม่ วันนี้ถือเป็นช่วงเวลาอันดี ท่านต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้”

กุ้ยไท่เฟยมองหน้าเขา “อย่ากังวลเลย เจ้าออกจากเมืองหลวงเถอะ แต่อย่ารุดหน้าไปไกลเกินไป รั้งรออยู่ใกล้ ๆ สักสองวัน จากนั้นคนของแม่จะออกไปรับเจ้า”

อ๋องหนานหวายตกตะลึงเล็กน้อย “ท่านแม่มีวิธีทำให้ข้าอยู่ต่อแล้วหรือ?”

“ใช่ มีวิธีแน่นอน” กุ้ยไท่เฟยยิ้มอย่างพึงพอใจ “เจ้าไปเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้น…” อ๋องหนานหวายก้าวไปข้างหน้า “ท่านแม่ เหตุใดท่านไม่เล่าให้ข้าฟังสักหน่อยเล่าว่าวิธีนั้นคืออะไร?”

“จะรีบร้อนไปทำไมกัน คอยฟังข่าวก็พอแล้ว อย่าไปไกลนัก มิฉะนั้นอาจเสียเวลาในการเดินทางกลับ”

อ๋องหนานหวายรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เขามีลางสังหรณ์ว่าเรื่องราวต่าง ๆ เป็นไปอย่างราบรื่นเกินไป

เพื่อเป็นการระมัดระวัง หลังจากที่เขาออกจากวังไปแล้ว จึงสั่งทหารหน่วยกล้าตายทันทีว่า หากกุ้ยไท่เฟยไม่กินยาพิษจนตายเองภายในห้าวัน เขาจะทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อฆ่านางซะ

ซุนฟางเอ๋อร์ไม่ได้ติดตามอ๋องหนานหวายไป พราะการจากไปของเขาในครั้งนี้เป็นเพียงละครตบตาเท่านั้น และเขาจะกลับมาภายในไม่กี่วันข้างหน้า หากซุนฟางเอ๋อร์ติดตามเขา ทหารยามทั้งหลายก็ต้องตามไปด้วย ดังนั้นจึงไม่ควรพานางไป

หลังจากซุนฟางเอ๋อร์นำหนอนกู่พิษห้าวันให้อ๋องหนานหวายไปแล้ว นางก็เริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายและกระสับกระส่ายมาก

วันหนึ่งนางเดินไปตามถนนโดยผ่านร้านติ้งเฟิงเข้าพอดี นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจเข้าไปข้างใน

หูฮวนสี่รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าซุนฟางเอ๋อร์มาพบ จึงรีบเชื้อเชิญให้นางเข้ามา

หลังจากที่ซุนฟางเอ๋อร์นั่งลงแล้ว นางก็ไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบ ๆ

หูฮวนสี่มีงานยุ่งมากจนไม่มีเวลานั่งเงียบ ๆ ไปพร้อมกับนาง ดังนั้นจึงเป็นผู้ทำลายความเงียบโดยถามว่า “เจ้ามาหาข้าที่นี่มีอะไรหรือ?”

ซุนฟางเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างว่างเปล่า "เปล่า ข้าเพียงเดินผ่านมาเท่านั้น”

“เดินผ่านมา?” หูฮวนสี่หยิบถ้วยชา ชวนนางดื่มเป็นเพื่อน “เช่นนั้นพวกเรามาจิบชากันก่อน สีหน้าของเจ้าไม่ค่อยดีนัก ไม่สบายอยู่หรือไม่?”

ซุนฟางเอ๋อร์ส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่”

“อ๋องหนานหวายออกจากเมืองหลวงวันนี้ เจ้าไม่ติดตามเขาไปด้วยหรอกหรือ?”

“ข้าเพียงอยากคุยกับใครสักคน แต่ไม่รู้จะคุยกับใครดี พอมาเจอเจ้า ข้าก็ไม่มีเรื่องพูดขึ้นมาเสียอย่างนั้น” ซุนฟางเอ๋อร์พูดอย่างตรงไปตรงมา

หูฮวนสี่ลุกยืนขึ้นทันที หยิบเสื้อคลุมขึ้นมา “มาเถอะ พาข้าออกไปกินข้าวข้างนอกหน่อย ข้าหิวแล้ว”

ซุนฟางเอ๋อร์เปล่งเสียงตอบรับออกมา ลุกยืนตาม แล้วเดินตามนางไปทีละก้าว ราวกับเป็นลูกสะใภ้ตัวน้อย

เมื่อทั้งสองออกไปข้างนอก ลมหนาวพัดแรงทีเดียว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตัวสั่นสะท้าน หูฮวนสี่ก็ขมวดคิ้วพลางถาม “วันนี้อากาศหนาวจะตายไป เจ้าไม่ได้สวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายออกมาเลยหรือ? ไม่กลัวหนาวตายหรืออย่างไร?”

ว่าแล้วก็ยื่นเสื้อคลุมของตนให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง “หากเจ้าไม่รังเกียจเสื้อคลุมตัวนี้ที่ตัดเย็บจากวัสดุไม่ดีนัก เจ้าเอาไปสวมก่อนก็ได้”

ซุนฟางเอ๋อร์ตกใจ “นี่... แล้วเจ้าไม่หนาวหรือ?”

“ข้าหนังหน้า พอจะต้านทานความหนาวเย็นได้อยู่หรอก อีกทั้งข้ายังสุขภาพแข็งแรงดี ดูสิว่าเจ้าร่างกายบอบบางขนาดไหน?” หูฮวนสี่เรียกรถม้า แล้วช่วยฉุดนางให้ขึ้นไปนั่งด้วยกัน

ดูเหมือนซุนฟางเอ๋อร์จะเพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นที่ได้รับจากการเอาใจใส่ นางก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอีก ทว่าริมฝีปากกลับโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน