ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 962

เหล่าไท่จวินยังไม่ทันเอ่ยถามอะไร ทันใดนั้นจิตสังหารก็บังเกิดขึ้นกลางอากาศ

ในฐานะที่นางเป็นแม่ทัพโชกโชนการรบมานานหลายปี นางย่อมคุ้นเคยกับออร่าสังหารแบบนี้เป็นอย่างยิ่ง

ปฏิกิริยาแรกของนาง คือกุ้ยไท่เฟยขอให้ใครสักคนฆ่านาง แต่เมื่อนางเห็นชายชุดดำร่อนลงมาจากหลังคาและจ้วงแทงไปที่กุ้ยไท่เฟย นางถึงรู้ว่าตนเดาผิด

“ใครก็ได้ มีมือสังหาร!” อาฝูร้องตะโกนลั่น คว้าดาบขึ้นมาเตรียมต่อสู้กับชายชุดดำ

ชายชุดดำเหล่านี้สามารถหลบซ่อนรอเวลาอยู่บนหลังคาตำหนักสีอันได้ แปลว่าทักษะวิชาตัวเบาของพวกเขาไม่ธรรมดา

เหล่าไท่จวินเหวี่ยงไม้เท้าหัวมังกรออกไป พุ่งตัวไปต่อสู้กับชายชุดดำทั้งสองคน แม้ว่าตอนนี้นางจะชราลงไปมาก ทว่านางมิได้ว่างเว้นจากการฝึกยุทธ์ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเสียทีเดียว จะเห็นได้ว่านางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ไม่อ่อนข้อแต่อย่างใด เข่นฆ่าศัตรูด้วยจิตสังหาร

ซุนฟางเอ๋อร์คิดจะปกป้องกุ้ยไท่เฟย แต่แล้วก็ถอยกรูดกลับเข้าไปในห้องโถง นางไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าอย่างไรดี เพราะรู้ว่าใครเป็นคนส่งมือสังหารมา

นางหันศีรษะไปตะโกนว่า “กุ้ยไท่เฟย อย่าทรงตื่นตระหนก..."

นางตกตะลึงโดยพลัน รู้สึกปวดแปลบบริเวณหน้าท้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน ครั้นก้มศีรษะลงอย่างยากลำบาก จึงเห็นกริชเล่มหนึ่งถูกชักออกมาจากท้องตนเอง ครั้นเอื้อมมือไปสัมผัส พบว่ามือของตนเต็มไปด้วยเลือด

นางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เห็นใบหน้าที่ทั้งดุร้ายและกระหยิ่มยิ้มย่องของกุ้ยไท่เฟย “ทำไม?”

กุ้ยไท่เฟยเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?”

ซุนฟางเอ๋อร์ส่ายหน้า “หม่อมฉันยังไม่ทันแก้ไขพิษกู่ร่วมชะตาให้กับท่าน เหตุใดท่านถึงคิดฆ่าข้า?”

“แม่กู่ร่วมชะตาไม่ได้อยู่ในตัวข้า แต่อยู่ในตัวอ๋องแปด”

ซุนฟางเอ๋อร์ซวยเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใบหน้าของนางซีดเซียว “ไม่จริง มันอยู่ในตัวท่าน”

ซุนฟางเอ๋อร์ใช้กำลังทั้งหมดของตนเพื่อต้านแรงไว้ แต่เพราะช่องท้องของนางได้รับบาดเจ็บ ไม่นานเรี่ยวแรงของนางก็หมดลง นางคว้าจับมีดกริชคมกริบด้วยฝ่ามือ เลือดไหลหยดลงมาเป็นสาย ถามด้วยความสับสน “ไม่ ไม่ ไม่ถูกต้อง นี่ไม่สมเหตุสมผลเลย หากอ๋องหนานหวายและองค์ชายผู้สำเร็จราชการตาย ท่านจะยังหลงเหลือความหวังใดอีก?”

“หากลูกชายตัวเองมันไม่ได้เรื่อง ข้าจะวางใจเขาไปทำไม? องค์ชายเจ็ดยังเยาว์ ดังนั้นหากข้าช่วยสนับสนุนเขา สักวันข้าก็ถูกยกย่องเป็นหวงไท่โฮ่ว”

“เจ้าคิดว่ากุ้ยไท่เฟยคนนี้โง่เขลาดาษดื่น จึงคิดว่าตนอยู่เหนือกว่าอย่างนั้นหรือ?”

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะข้า ตอนนี้เจ้าก็ยังเป็นเพียงผู้หญิงจากหอคณิกาเท่านั้นแหละ” ทันใดนั้นกุ้ยไท่เฟยก็กลายเป็นคนไร้ความปรานี จ้วงแทงหัวใจของนางด้วยพละกำลังทั้งหมด

ซุนฟางเอ๋อร์หงายหลังล้มตึงลงไป กริชฟันเข้าที่อกซ้ายของนางอย่างจัง

เมื่อกุ้ยไท่เฟยต้องการจะโจมตีอีกครั้ง เหล่าทหารยามและเหล่าไท่จวินที่อยู่ตรงนั้นเริ่มไม่สามารถต้านทานไหวอีกต่อไป ชายในชุดดำรุกโจมตีอย่างหนักหน่วง

กุ้ยไท่เฟยทิ้งกริชยิ้มเย้ยหยัน มองดูชายชุดดำที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ทันใดนั้นนางพลันสาดมือออกไป ผงแป้งฟุ้งกระจายไปทั่ว ชายชุดดำคนนั้นไม่ได้ปิดบังใบหน้า ระหว่างหายใจเข้าจึงเผลอสูดเอาผงแป้งเข้าไปเต็มปอด