ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 979

เมื่ออ๋องเยี่ยเข้ามา แล้วเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจของทั้งสอง จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

อ๋องเหลียงจึงเล่าเรื่ององค์ชายเจ็ด และสรุปว่า “เป็นไปไม่ได้ เด็กอาจโกหกจริง แต่เขาไม่สามารถปิดบังกิริยาจากเสด็จพ่อได้แน่ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่เชื่อ”

อ๋องเยี่ยนั่งลงและคลี่ยิ้ม “เจ้าควรเชื่อนะ”

จื่ออันรีบมองไปที่อ๋องเยี่ย “เหตุใดท่านอ๋องถึงกล่าวเช่นนั้น? ท่านไปรู้อะไรมาหรือ?”

จ้วงจ้วงและอ๋องเหลียงก็หันมองหน้ากัน มองอ๋องเยี่ยด้วยความประหลาดใจ

อ๋องเยี่ยหยิบกาน้ำชาบนโต๊ะ วางไว้บนเตาถ่าน ใช้แขนเสื้อโบกสะบัด ทันใดนั้นไฟถ่านก็ลุกติดขึ้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กาน้ำชาที่ฝาเผยอออกครึ่งหนึ่งก็ส่งเสียงดังฉ่า

อ๋องเยี่ยรินชาจิบ แต่ยังคงนิ่งเงียบ

จ้วงจ้วงเอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้ามัวทำตัวลึกลับอะไรอยู่ได้ บอกมาเร็ว ๆ ว่าเรื่องเป็นมาอย่างไร?”

อ๋องเยี่ยถูถ้วยในฝ่ามือของตน พลางม้วนริมฝีปาก “เด็กน้อยอาจดูเหมือนเรียบง่ายใช่หรือไม่? แต่เสี่ยวชีคนนี้น่ะแย่กว่าที่พวกเจ้าคิดมาก แย่มากเชียวล่ะ”

“แย่มาก? เป็นไปได้อย่างไร เขาเป็นแค่เด็กเจ็ดขวบเท่านั้นเอง!” จ้วงจ้วงตกตะลึงจริง ๆ

“เด็กอะไรกัน?” อ๋องเยี่ยตะคอกอย่างเย็นชา “เขาร้ายกาจจริง ๆ ยิ่งเด็กก็ยิ่งร้ายอย่างบริสุทธิ์”

จื่ออันรู้สึกว่าวังวนหวังหลังเริ่มลึกล้ำเกินคาดเดามากขึ้นเรื่อย ๆ กล่าวว่า “อ๋องเจ็ดออกไปรบกับศัตรู ช่างน่าขันนักที่ในวังยังมีองค์ชายเจ็ดคนนี้เป็นศัตรูกับเรา”

“ไม่ใช่เรื่องน่าขันหรอก ราชวงศ์ผ่านเรื่องทำนองนี้มานับครั้งไม่ถ้วน บรรพชนก็เคยพบเจอ เรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้นมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ต่อให้มันเคยเกิดขึ้น ก็มักจะถูกบรรพชนสั่งสังหารก่อนเวลาอันควร ตอนนี้บรรพชนจากไปแล้ว ใครบ้างไม่อยากไต่เต้าไปสู่ตำแหน่งสูงส่ว? สมัยบรรพชนคุมอำนาจในวัง ไม่มีผู้ใดแข็งแกร่งเทียบเท่า ทุกคนต่างก็อยากเป็นเหมือนนาง ทำให้เกิดขั้วอำนาจขัดแย้งกันลับ ๆ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ลูกหลานของตระกูลมู่หรงเท่านั้นที่มีความทะเยอทะยาน แต่ยังรวมถึงบรรดาสะใภ้ของตระกูลมู่หรงด้วย”

อ๋องเยี่ยกล่าวอย่างเฉยเมย “ธรรมชาติของเด็กส่วนใหญ่อาจไร้เดียงสา แต่ธรรมชาติของเสี่ยวชี ข้าเองก็ไม่แน่ใจ แต่ข้าจะเล่าอะไรบางอย่างให้เจ้าฟัง เมื่อไม่กี่เดือนก่อน บุตรชายของกวงลู่ต้าฟู น้องชายของสนมอี้มาเยี่ยมสนมอี้ถึงในวัง จากนั้นก็มีปากเสียงกับสนมอี้ ก่อนที่เขาจะจากไป เท้าซ้ายของเขาก็ถูกฟันจนขาด”

“หา?” จ้วงจ้วงตกใจ “อย่าบอกนะว่าเสี่ยวชีเป็นคนทำ?”

“เป็นเขาเอง” อ๋องเยี่ยเงยหน้าขึ้น กล่าวต่อ “เขากำลังฝึกดาบอยู่กลางลานกว้าง ทันใดนั้นดาบก็บินหลุดออกจากมือ ตอนแรกก็แค่เฉือนขาของคุณชายหลี่เท่านั้น แต่แรงทำลายล้างสูงมากจนทำให้เอ็นร้อยหวายของเขาขาด”

“เขาอายุเพียงเจ็ดปี ไปร่ำเรียนวิทยายุทธขั้นสูงเช่นนี้มาจากไหนกัน?”

อ๋องเยี่ยเย้ยหยัน “อันที่จริงไม่ใช่เขาหรอกที่ทำดาบหลุดมือเอง แต่เป็นทหารองครักษ์ที่เขวี้ยงดาบออกไปเพื่อเขา เพราะได้รับคำสั่งจากเขาให้ใช้พละกำลังของตนฟันดาบของเขาออกไปทำร้ายท่านน้าของตัวเอง”

“เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?” จ้วงจ้วงถาม