ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 985

อย่างไรก็ตาม นางประเมินอ๋องเยี่ยต่ำไปจริง ๆ เมื่อลูกธนูมากมายถูกยิงเข้ามาราวกับแหฟ้าตาข่ายดิน อ๋องเยี่ยก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นในอากาศและเคลื่อนตัวฝ่าห่าธนูไปอย่างง่ายดายราวกับนกนางแอ่น หลังจากเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายแล้ว เขาก็เอื้อมมือออกไปคว้าคอเสื้อขององค์ชายเจ็ดด้วยมือเดียว

สนมอี้กระโดดขึ้นไปในอากาศโดยใช้เท้าข้างเดียว พลางคว้าเสื้อขององค์ชายเจ็ด และพาเขาหลบหนีไปด้วย ก่อนซ่อนตัวเขาเอาไว้ด้านหลัง ทันใดนั้นองครักษ์ของวังอี๋หลานก็กรูกันเข้ามาปิดล้อมอ๋องเยี่ย

สนมอี้กระโดดลงพื้นอย่างนุ่มนวลก่อนพาองค์ชายเจ็ดหนีออกจากกลุ่มฝูงชน ฝีมือของนางเก่งกาจยิ่งนัก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก หลังจากเท้าแตะพื้น นางก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงด้านในทันที

ทันใดนั้นกระบี่ยาวเล่มหนึ่งก็พุ่งเฉียดลำคอของนางไปปักอยู่ที่ฉากกั้นไม้จันทน์ทางด้านขวามือ

นางหันกลับไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็ว พบว่าองครักษ์หลายคนนอนกระจัดกระจายอยู่บนพื้นในห้องโถง ขณะที่เบื้องหน้ามีกลุ่มชายชุดดำยืนอยู่ โดยไม่รู้ว่าพวกเขามาถึงเมื่อใด

อ๋องเยี่ยส่ายหน้าพลางกล่าว “ดูเหมือนว่าพระสนมผู้นี้พูดดี ๆ ไม่ชอบ ต้องให้บังคับสินะ”

สนมอี้กล่าวอย่างโกรธเคือง “ท่านอ๋อง ข้าคือพระสนมของฝ่าบาท ทั้งยังเป็นมารดาขององค์ชายเจ็ด การที่ท่านก่อความวุ่นวายในพระราชวังอี๋หลานเช่นนี้ ไม่เกรงว่าฝ่าบาทจะทรงกริ้วหรือ?”

“ข้าไม่กลัว!” อ๋องเยี่ยเดินเหยียบมือขององครักษ์ผู้หนึ่งและก้าวไปข้างหน้าสนมอี้ พร้อมแสยะยิ้มโหดเหี้ยม “รู้หรือไม่ว่าข้าเคยกลัวอะไรบ้าง? ดูเหมือนว่าพระสนมจะยังไม่รู้จักข้าดีพอ บางทีพวกเราควรไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทและพูดคุยกันดี ๆ จะดีกว่า”

หลังจากพูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปจับข้อมือของสนมอี้แล้วใช้มืออีกข้างสกัดจุดฝังเข็มบนร่างกายของนางอย่างรวดเร็ว สนมอี้สัมผัสได้เพียงรสหวานคาวที่อยู่ในลำคอ เลือดสีแดงฉายพุ่งออกจากริมฝีปากของนาง ขณะที่ขาทั้งสองข้างสูญเสียการทรงตัว ทำให้ตอนนี้นางแทบยืนด้วยตนเองไม่ไหว

“ปล่อยท่านแม่ของข้าเดี๋ยวนี้!” องค์ชายเจ็ดโมโหอย่างมาก จึงพุ่งทะยานเข้าไปหาอีกฝ่าย อ๋องเยี่ยใช้สันมือฟาดไปที่องค์ชายเจ็ด ทำให้เขากระเด็นออกไปไกล องค์ชายเจ็ดลุกยืนขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาอ๋องเยี่ยอีกครั้งอย่างดื้อรั้น ราวกับจรวดขนาดเล็ก ขณะเดียวกันอ๋องเยี่ยก็คลี่ยิ้มพลางยกมือขึ้น “รนหาที่ตาย!”

สิ้นคำ เขาก็เอื้อมมือไปปัดมือของอ๋องเยี่ยออก พลางกล่าวด้วยความโมโห “หากเจ้ามาขอร้องพวกเราด้วยท่าทีและน้ำเสียงนิ่มนวล พวกเราก็อาจจะให้ความร่วมมือ อย่างไรก็ตาม ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจท่านแม่ แต่หากเจ้าฆ่านาง ข้าก็จะไม่มีทางช่วยเหลือเจ้าเด็ดขาด เช่นนั้นเจ้าจะทำอย่างไรกับพวกเราล่ะ? หากเจ้าฆ่าพวกเราจริง ๆ คิดหรือว่าจะสามารถหลบหนีออกจากพระราชวังได้?”

เสียงหัวเราะพลันดังขึ้นข้างหลังของเขา ชายชุดดำที่ใช้ผ้าปิดบังใบหน้าหัวเราะคิกคัก ก่อนเดินไปตบไหล่อ๋องเยี่ยพร้อมกล่าว “เฮ้ ท่านมาที่นี่ในวันนี้เพื่อให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมข่มขู่รึ”

อ๋องเยี่ยจ้องมององค์ชายเจ็ด ทันใดนั้นกริชเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา อ๋องเยี่ยเล่นมันอยู่ครู่หนึ่งพลางกล่าว “เอาล่ะ เจ้าพูดถูก ข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ แต่ข้าสามารถเฉือนเนื้อเจ้าหลายสิบครั้งได้”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ องค์ชายเจ็ดก็รู้สึกถึงคมมีดเย็นบริเวณข้างแก้ม ก่อนสัมผัสได้ถึงของเหลวที่ไหลออกมา ร่างกายของเขาพลันแข็งทื่ออยู่ชั่วครู่ ก่อนยกมือขึ้นสัมผัสเลือดบนใบหน้า

“เจ้า...” องค์ชายเจ็ดยกนิ้วขึ้นชี้อ๋องเยี่ย แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร กริชอันแหลมคมก็พาดผ่านนิ้วน้อย ๆ ของเขา แม้ว่านิ้วไม่ขาด แต่ก็ปรากฏแผลฉกรรจ์พร้อมกับเลือดแดงฉานที่ไหลออกมา