ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 998

“ฝ่าบาทจะตรัสอีกว่าพระองค์จะหาเหตุผลบีบคั้นให้นางฆ่าตัวตาย แล้วป่าวประกาศว่านางเสียชีวิตกะทันหัน” จื่ออันกล่าว

เฉินไท่จวินแค่นเสียง “เสียชีวิตกะทันหัน? เป็นไปไม่ได้ ผู้คนภายนอกจะต้องคาดเดาสาเหตุการเสียชีวิตอย่างแน่นอน หลังจากที่เจ้าถูกตัดสินว่ามีความผิดในข้อหาพยายามฆ่ากุ้ยไท่เฟย เจ้าก็จะมีชนักติดหลัง ดังนั้นประชาชนจะต้องไม่เชื่อว่านางเสียชีวิตอย่างกะทันหันแน่นอน พวกเขาจะต้องคาดเดาว่านางถูกเจ้าฆ่าตาย”

“ใช่ พวกเขาจะกล่าวหาว่าข้าเป็นคนลงมือฆ่าแม่สามี และอ๋องเจ็ดก็จะโดนร่างแหว่าอกตัญญูไปด้วย และด้วยจุดด่างพร้อยนี้ทำให้อ๋องเจ็ดไม่อาจก้าวหน้าได้” จื่ออันกล่าว

อ๋องเยี่ยมองจื่ออันพลางกล่าว “แผนเดิมของข้า คือต้องการให้สนมอี้แสดงละครและแผนนี้ก็จำเป็นต้องดำเนินต่อไป เจ้าอยากทำอะไรอีกหรือไม่?”

“สนมอี้?” จื่ออันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายติดต่อกับสนมอี้มานานแล้ว “บอกข้าเกี่ยวกับแผนเดิมของท่านที”

ทั้งห้าคนรวมตัวกันและพูดคุยหารือร่วมกันนานนับชั่วโมง

หลังจากนั้นทุกคนก็ระงับอารมณ์และคำพูดก่อนแยกย้ายกันกลับ

แผนการนี้ไม่อาจเริ่มได้ทันที เพราะต้องรอให้จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย และรอให้ทุกฝ่ายพร้อมเสียก่อน

จื่ออันไม่อยากอยู่ที่วังซีเหวย ดังนั้นนางจึงเดินทางไปหาซุนฟางเอ๋อร์

ซุนฟางเอ๋อร์ยังคงไม่ได้สติ การรักษาบาดแผลดำเนินการไปด้วยดี ขณะที่หมอหลวงดูแลนางอย่างใกล้ชิด

หลังออกจากวัง เซี่ยหลินก็นำขนมเปี๊ยะฝีมือตานชิงเสี้ยนจู่มาให้จื่ออัน ทว่าไม่พบตัวนาง

เมื่อได้ยินว่าจื่ออันกำลังจะไปเยี่ยมซุนฟางเอ๋อร์ นางก็รีบตามไปทันที เมื่อไปถึงก็เห็นจื่ออันกำลังตรวจแผลให้ซุนฟางเอ๋อร์ เซี่ยหลินจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องโดยไม่ลังเล ทำให้ซุนฟางเอ๋อร์ตวาดด้วยความโมโห “เจ้าออกไปเสีย!”

เซี่ยหลินชะงักไปชั่วครู่ก่อนพึมพำ “ข้าทำอะไรผิดรึ?”

จื่ออันนั่งลงและเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเขา เมื่อพูดถึงทฤษฎีการทดลองยาพิษแล้ว เด็กคนนี้คงเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น แต่ในชีวิตจริงแล้วเขาเป็นคนโง่งมคนหนึ่งเท่านั้น

“เจ้าไม่ได้ทำอะไรหรอก พี่สาวคนนั้นนางไม่สบายและได้รับบาดเจ็บ นางเจ็บบาดแผลมากจึงรู้สึกไม่สบายใจเท่าใดนัก นางไม่ได้โกรธหลินหลินหรอก” จื่ออันปลอบใจ

“นางยังไม่หายดีใช่หรือไม่?” เซี่ยหลินถามนางก่อนหันไปมองทางห้องโถง แต่ว่าไม่เห็นซุนฟางเอ๋อร์ จากนั้นเขาจึงกล่าวด้วยท่าทีขวยเขิน “ข้าได้ยินว่านางบอกว่าข้าเป็นเด็กสับปลับ สับปลับหมายความว่าอะไรรึ?”

“สับปลับ...” จื่ออันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สับปลับเป็นคำหยาบคาย นางเพียงแค่ยังไม่รู้จักเจ้าดีเท่านั้น หลังจากที่นางทำความรู้จักกับเจ้าแล้ว นางก็จะไม่พูดคำนี้ออกมาอีก”

“เช่นนั้นข้าก็ยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่” เซี่ยหลินกล่าว

“อืม เจ้าอย่าเข้าใจเลย” จื่ออันไม่อยากให้เซี่ยหลินต้องทุกข์ใจอีกต่อไป ซุนฟางเอ๋อร์ช่างเป็นคนทึ่มเสียจริง นางไม่รู้หรืออย่างไรว่าเซี่ยหลินป็นคนโง่งม?