ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 268

บทที่ 268 แม่นมซีฝังอยู่ที่ใด

อันหลิงหยุนพิงอยู่ที่ขอบประตูอย่างหมดเรี่ยวแรง เดิมคิดว่าจะจบลงเช่นนี้แล้ว คาดไม่ถึงกงชิงวี่กล่าว: “ในเมื่อเรื่องนี้มาจากวังเฟิ่งหยี เราจึงต้องควบคุมตัวเสินเฉิงเสี้ยง เสินหยุนเจ๋ กักบริเวณฮองเฮา ปิดล้อมเมืองหลวง ปิดล้อมจวนเฉินเสี้ยง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

มีคนรับคำสั่ง กงชิงวี่มองไปยังแม่นมซี กล่าว: “นำศพของแม่นมซีแขวนไว้หน้าประตูวังสามวัน เพื่อเป็นตัวอย่าง”

“……”

อันหลิงหยุนมองไปกงชิงวี่ในร่างชุดดำ ตกใจเป็นอย่างมาก เป็นคนก็ไม่มีผู้ใดสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้

มีคนรับคำสั่งไปจัดการ ร่างของแม่นมซีถูกลากออกไป ยังมีไม้กางเขนขนาดใหญ่บนลำตัว

อันหลิงหยุนมองแม่นมซีผ่านตรงหน้าไป ขาสั่นไปหมด

แม่นมซีถูกนำตัวไป บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด

คำวิงวอนขอความเมตตาของสู้จิ่นดังมาจากข้างใน: “อ๋องเสียน ได้โปรดอ๋องเสียนให้อภัยข้าน้อยเถิดเพคะ ข้าน้อยถูกบังคับจริงๆ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยยอมตาย ได้โปรดอ๋องเสียไว้ชีวิตครอบครัวข้าน้อยด้วยเถิด อ๋องเสียโปรดให้อภัย”

กงชิงวี่มองสู้จิ่นสักพัก: “ในเมื่อเจ้ายอมรับว่าเคยทำสิ่งเหล่านี้ ข้าจะตรวจสอบเช่นกัน ฉะนั้นรอฟังการจัดการในภายหลังเถิด

สู้จิ่นลอบสังหารเจ้านาย ทำให้วังราชสำนักเกิดความกลาโหม เรื่องตรวจสอบชัดเจนแล้ว วันนี้….ประทานให้ห้าม้าแยกศพ ประการเก้าชั่วโคตร”

พูดจบกงชิงวี่กล่าวต่อ: “วังเฟิ่งหยี วังสวยหัว ขันทีของทั้งสองพระองค์ รับใช้เจ้านายไม่ดี ประทานให้ดื่มเหล้าพิษ”

สู้จิ่นตกใจเป็นลมทันที น้องชายนางกลัวมากจนวิ่งบ้าคลั่งอยู่ในลาน กงชิงวี่เหลือบมอง แล้วหันจากไป

ไปถึงหน้าประตูเห็นอันหลิงหยุน สีหน้าของนางซีดเผือด แววตาที่มองเขาเปลี่ยนไป

กงชิงวี่เอื้อมมือไปสัมผัส เย็นยะเยือก อันหลิงหยุนส่ายหน้า ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง อ้าปากแต่พูดไม่ออก

กงชิงวี่โค้งตัวอุ้มอันหลิงหยุน พานางจากไป

อันหลิงหยุนจับเสื้อกงชิงวี่แน่น แนบอยู่ในอ้อมแขนของเขา

กงชิงวี่กล่าว: “ข้าน่ากลัวมากใช่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนผงกศีรษะ นางหลับตาก็สามารถมองเห็นภาพกงชิงวี่ที่น่ากลัว

กงชิงวี่กล่าวอีก: “เช่นนั้นก็ต้องลืมภาพที่น่ากลัวของข้า เพียงแค่จำภาพที่ดีของข้าก็พอ”

“……”

อันหลิงหยุนเงียบอยู่เป็นเวลานาน กระทั่งถึงหน้าประตูวัง กงชิงวี่เรียกนาง อันหลิงหยุนจึงค่อยเงยหน้าขึ้น มองไปยังแม่นมซีที่นิ่งหน้าประตูวัง

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ บอกว่าแม่นมซีเป็นคนของฮ่องเต้ แต่กลับยอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดเพื่อฮองเฮา

กงชิงวี่กล่าว: “คนที่ทำร้ายนางไม่ใช่ข้า คือคนที่นางต้องการปกป้อง! กระทั่งจนตาย นางก็ไม่ได้เห็นคนผู้นั้น แต่นางเต็มใจที่จะตาย นางควรขอบคุณข้า ข้าทำให้นางบรรลุ!”

อันหลิงหยุนถูกพากลับไปที่วังของหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาเห็นบุตรชายเรือนร่างเต็มไปด้วยเลือดก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่แม้แต่สนใจเขาด้วยซ้ำ

อันหลิงหยุนไม่อยากพูดมาก

อยู่กับอันหลิงหยุนสักพักกงชิงวี่ก็ไปพบฮ่องเต้ชิงหยู่ และขณะนี้ในวังเงียบลงเล็กน้อย

ในตอนเย็นกงชิงวี่ไปที่พระราชวังวังเฟิ่งหยีด้วยตนเอง เพื่อซักถามฮองเฮาเสินหยุนชูที่เพิ่งอาการดีขึ้น

ขณะนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็อยู่ เขากุมมือเสินหยุนชู มองกงชิงวี่

“ข้าถามฮองเฮา เรื่องที่แม่นมซีและสู้จิ่นพบกัน ฮองเฮาทราบหรือไม่?” กงชิงวี่ถามตรงๆ

เสินหยุนชูแปลกใจ: “อ๋องเสียน เจ้ามาดูข้า พูดเรื่องพวกนี้ทำไม?”

“แม่นมซีถูกข้าตีตายแล้ว” กงชิงวี่กล่าวอย่างใจเย็น ดวงตาเสินหยุนชูเบิกกว้าง สั่นเล็กน้อย

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ข้าพูดว่า แม่นมซีถูกข้าตีตายแล้ว และตอนนี้นางแขวนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูวัง” อ๋องเสียงยังคงเฉยเมย

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันจากไป

ตรวจสอบเป็นเวลาสามวัน จึงปล่อยผู้คนของจวนเฉินเสี้ยง ยืนยันว่าเป็นเพียงแค่แม่นมซีไม่ชอบเซียวผินจึงทำเช่นนี้

หลังจากสามวันอันหลิงหยุนดีขึ้นบ้างแล้ว จึงไปดูเซียวผินและฮองเฮา

จุนฉูฉูก็พ้นผิดเช่นกัน

นางอารมณ์ดีมากเมื่อออกมา เปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่วังเพื่อทักทายฮั๋วไท่เฟย

ขณะนี้อ๋องตวนก็โล่งอก เห็นได้ว่าจุนฉูฉูยังไม่ได้ร้ายถึงขั้นนั้น

อันหลิงหยุนฉีดยาให้เซียวผินอีกครั้ง พูดสองสามคำก่อนที่จะไปพบฮองเฮา

ฮองเฮาซีดเซียว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนรู้สึกแย่กว่าเดิม อันหลิงหยุนวางกล่องยาลงสแกนให้กับเสินหยุนชู

“ฮองเฮาร่างกายอ่อนเพลีย ต้องบำรุงปรับสภาพร่างกายให้ดี หม่อมฉันจ่ายยาบำรุงปรับสุขภาพร่างกาย ให้ฮองเฮาใช้เพคะ”

“พระชายาเสียน ตอนที่แม่นมซีตายเจ้าอยู่หรือไม่?” เสินหยุนชูถามเบาๆ

“หม่อมฉันได้ยิน ไม่เห็นเพคะ ต่อมาเห็นแขวนอยู่ที่หน้าประตูวังแล้วเพคะ” เมื่อนึกถึง อันหลิงหยุนยังคงกลัวอยู่

ถึงขนาดสามวันมานี้ไม่พบกงชิงวี่เลย เพราะเห็นนางก็จะนึกถึง ดังนั้นนางจึงไม่พบ

เสินหยุนชูกล่าว: “แม่นมซีกับข้ารู้จักกันมานานหลายปี ข้าไม่เคยคิดฝันว่านางจะมีจุดจบเช่นนี้ ข้าอยากไปเยี่ยมนาง ไม่รู้ว่านางฝังอยู่ที่ใด?”

“ได้ยินมาว่ามันถูกโยนไปที่เนินป่าช้าเพื่อให้อาหารสุนัขแล้วเพคะ” อันหลิงหยุนได้ยินมาเช่นนั้น แต่ในวังมีเนินป่าช้าอะไรนั่นที่ใดกัน ยังสามารถหาสถานที่โดยเฉพาะได้อีกหรือ?

เสินหยุนชูสีหน้าซีดเผือด ร่างกายดูทรุดลงไปอีก

“พระชายาเสียน ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าไปเถิด”

อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้น เก็บกล่องยาแล้วจากไป