ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1035

นางมิลังเล รีบลงจากเขาไปทันที

สายตาของหล่างชิ่นดุร้ายขณะกัดฟันแน่น “ลั่วชิงยวน รอข้าก่อนเถอะ!”

......

เมื่อมหาราชาจารย์เหยียนกลับถึงเมืองหลวง สิ่งแรกที่ทำคือนำคำให้การของหล่างชิ่นขึ้นทูลเกล้าฯ ในราชสำนัก

ทั้งการสมรู้ร่วมคิดกับเผ่านอกด่าน แผนการโจมตีเมืองผิงหนิง ทั้งหมดถูกกล่าวหาว่าเป็นฝีมือของลั่วชิงยวน

เขากล่าวโทษลั่วชิงยวนในราชสำนัก บีบบังคับให้จักรพรรดิออกคำสั่งจับกุมลั่วชิงยวน ปิดผนึกจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการและประหารตระกูลฉินทั้งตระกูล

ฟู่จิ่งหานรู้ดีว่าเป็นไปมิได้ที่ลั่วชิงยวนจะสมรู้ร่วมคิดกับเผ่านอกด่าน เพราะนางถือตราประทับของจักรพรรดิสูงสุดไปช่วยเหลือเมืองผิงหนิง

แต่บัดนี้ลั่วชิงยวนหายตัวไป อ๋องผู้สำเร็จราชการก็ยังมิกลับมา ฟู่จิ่งหานรับมือกับแรงกดดันจากมหาราชาจารย์เหยียนมิไหว

หลังจากพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อยื้อเวลาก็ต่อรองจนสามารถออกคำสั่งจับกุมลั่วชิงยวนไปก่อน

มิเช่นนั้นจะถูกบีบให้ประหารตระกูลฉินทั้งตระกูล

ฟู่เฉินหวนเดินทางอย่างยากลำบากด้วยเส้นทางทุรกันดาร มิสนกลางวันกลางคืน ทันทีที่เข้ามาในเมืองหลวงก็ล้มลงไป

มิสามารถทนจนถึงวังหลวงได้

จึงถูกนำตัวกลับจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการอย่างเร่งรีบ

ซ่งเชียนฉู่ร้อนใจอย่างมาก เมื่อมาถึงจวนเพื่อรักษาพยาบาลแล้วก็ช่วยชีวิตฟู่เฉินหวนไว้ได้

ฟู่เฉินหวนฟื้นขึ้นมา ซ่งเชียนฉู่รีบถาม “ชิงหยวนเล่าเพคะ?”

“นางอยู่ที่ใดเพคะ?”

“ตอนนี้มีการออกหมายจับนางอยู่ทุกหนทุกแห่ง ท่านรู้หรือไม่เพคะ? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้เล่าเพคะ?”

ซ่งเชียนฉู่เป็นห่วงอย่างมาก

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเคร่งเครียดขณะพูดว่า “นางมิเป็นอะไร จะมิถูกจับหรอก”

“ข้าจะเข้าวังหลวง”

ฟู่เฉินหวนพยายามยันตัวลุกขึ้น แล้วก็ออกจากห้องไป

เรื่องของฉินไป๋หลี่จำเป็นต้องชี้แจง การกระทำของลั่วชิงยวนก็จำเป็นต้องชี้แจงเช่นกัน

แต่ระหว่างที่ฟู่เฉินหวนกำลังจะเข้าเฝ้ากลับถูกขันทีขวางไว้ “ท่านอ๋อง ไทเฮามีรับสั่งเรียกเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเย็นชาลง “ข้ามีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับกองทัพจะกราบทูลจักรพรรดิ ค่อยไปเข้าเฝ้าไทเฮาทีหลัง”

อีกฝ่ายก็ยังขวางเขาไว้ “ไทเฮาตรัสว่ามีเวลาว่างพบท่านอ๋องเพียงตอนนี้ หากท่านอ๋องมิไปจะเสียพระทัยไปตลอดพระชนม์ชีพพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ไทเฮาคิดจะทำอะไร!

แต่ลั่วชิงยวนต้องถูกประหาร

มิเช่นนั้นคนที่สมรู้ร่วมคิดกับเผ่านอกด่านก็จะเป็นตระกูลเหยียน

หากเป็นเช่นนั้น ตระกูลเหยียนก็ต้องปกป้องตัวเอง

ด้วยการปราบปรามจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการ

ฟู่เฉินหวนกัดฟันคิดจะปล่อยให้ลั่วเยวี่ยอิงตาย

แต่ทันใดนั้นความเจ็บปวดรุนแรงก็พลันเกิดขึ้น

เขาอดทนอย่างมาก

ไทเฮาเห็นเขาลังเลจึงหมุนตะเกียงข้างกาย ประตูบานเล็กตรงมุมห้องพลันเปิดออก ลั่วเยวี่ยอิงนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น

มิได้ถูกผู้ใดทรมาน แต่พื้นเต็มไปด้วยแมลงและมด

“ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ...” ลั่วเยวี่ยอิงเห็นฟู่เฉินหวนแล้วเหมือนเห็นแสงสว่าง

ลมหายใจของฟู่เฉินหวนติดขัด ทันใดนั้นก็เหมือนถูกกระแทกอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดแสนสาหัสแพร่กระจายออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ กลืนกินสติสัมปชัญญะของเขา

กลิ่นคาวเลือดไหลทะลักขึ้นมาในลำคอ