ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1041

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง มันได้ผลจริง ๆ

“หล่างชิ่น ข้าจะยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ให้เจ้าฆ่า รีบมาสิ”

หล่างชิ่นจ้องมองด้วยความโกรธ นางกำกริชแน่นอีกครั้ง แล้วยันตัวคลานไปแทงลั่วชิงยวน

แต่ยังมิถึงสองก้าว นางก็ถูกความเจ็บปวดที่รุนแรงกว่าเดิมทรมานจนล้มลงกับพื้น

ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดทรมานสุดขีด

“กรี๊ด”

“ลั่วชิงยวน เจ้าทำอะไรกับข้า! โอ๊ย!”

หล่างชิ่นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ลั่วชิงยวนมองด้วยความเย้ยหยันแล้วคุกเข่าลง

“เจ้าอยากฆ่าข้านักมิใช่รึ มาสิ”

“ทุกครั้งที่เจ้าคิดจะฆ่าข้า จะทำให้เจ้าปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิดเลยใช่หรือไม่?”

“เช่นนั้นเจ้ายังจะอยากฆ่าข้าอยู่อีกหรือ?”

ดวงตาของหล่างชิ่นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่นางมิสามารถจับกริชให้แน่นได้ด้วยซ้ำ ความเจ็บปวดทำให้เล็บของนางจิกลงบนพื้นจนเป็นหลุมลึก

“ลั่วชิงยวน! เจ้าฆ่าข้าสิ! ฆ่าข้า!” หล่างชิ่นคำรามด้วยความโกรธแค้น

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบาๆ “ข้ามิฆ่าเจ้าหรอก”

“ข้าจะช่วยเจ้าให้เจ้ามีชีวิตอยู่ ให้เจ้าได้เห็นคนที่เจ้าเกลียดที่สุดอยู่ตรงหน้า แต่เจ้าจะไม่มีทางฆ่าคนคนนั้นได้ตลอดไป”

ลั่วชิงยวนอยากจะลองใช้หล่างชิ่นเป็นหนูทดลอง เพื่อดูว่าจะหาทางช่วยฟู่เฉินหวนได้หรือไม่

หล่างชิ่นนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นด้วยความทรมาน

นางมิรู้ว่าเหตุใด นางมิรู้สึกเจ็บปวดในตอนแรก แต่เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้!

“เหตุใด! เหตุใด!”

หล่างชิ่นร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “รอยตราทาสบนใบหน้ามิสามารถทำให้เจ้าเป็นทาสได้ แต่ตอนนี้เจ้าทำได้เพียงยอมเป็นทาสเท่านั้น”

“ตลอดชีวิตนี้ เจ้าไม่มีทางเลือกแล้ว”

ลั่วชิงยวนพูดจบก็โยนขวดยาให้หล่างชิ่นแล้วเดินจากไป

ขณะมองดูเงาร่างที่หันหลังเดินจากไป

หล่างชิ่นทนความเจ็บปวดรุนแรง กำกริชอีกครั้งแล้วกระโจนเข้าไปหมายจะแทง

แต่ยังมิทันได้เข้าใกล้ลั่วชิงยวน นางก็เจ็บปวดทรมานจนล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

เลือดพุ่งออกจากปาก

ลั่วชิงยวนหันกลับมามอง

ใจของนางพลันรู้สึกเจ็บแปลบ

ซูโหยวรีบวิ่งออกไปอย่างกล้าหาญ

ท่านอ๋องบาดเจ็บสาหัส มีเพียงมิกี่คนที่รู้ข่าวนี้ และท่านอ๋องก็มิต้องการให้พระชายารู้ด้วย

จึงทำได้เพียงต้องหาทางถ่วงเวลาไว้ก่อน

ลั่วชิงยวนก้าวเข้าไปแล้วก็ถูกซูโหยวขวางไว้

“แม่นางลั่ว หยุดก่อนขอรับ!”

สีหน้าของลั่วชิงยวนกลายเป็นเย็นชาขณะจ้องมองซูโหยวด้วยสายตาคมกริบ “เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

ซูโหยวตอบอย่างยากลำบาก “เท่าที่ข้าทราบมา ท่านอ๋องได้ให้หนังสือหย่าแก่ท่านแล้ว ข้าจึงเรียกท่านว่าแม่นางลั่ว”

“อย่ามาขวาง! ข้าจะไปพบฟู่เฉินหวน!” ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แต่ซูโหยวก็มิยอมถอย

“แม่นางลั่ว หากมิได้รับอนุญาตจากท่านอ๋อง ท่านก็มิสามารถเข้าไปได้”

ลั่วชิงยวนมิพอใจจึงผลักซูโหยวออกไป แล้วเดินเข้าไปในลาน

ซูโหยวกำลังจะเข้าไปขวางนางอีก

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก

แล้วฟู่เฉินหวนในชุดสีเขียวก็เดินออกมา ใบหน้าและสายตาเย็นชากว่าเดิม

“ข้าได้ให้หนังสือหย่าแก่เจ้าแล้ว เจ้ายังจะมาวุ่นวายอยู่เพื่ออะไร?”