ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1048

ลั่วชิงยวนตัวสั่นสะท้าน รีบขึ้นจากอ่างแล้วคว้าผ้ามาคลุมกาย

ทันใดนั้นร่างของฟู่เฉินหวนก็ปรากฏในสายตานาง

“ท่าน!” ลั่วชิงยวนเอ่ยปาก

ฟู่เฉินหวนคว้าข้อมือของนาง แล้วจ้องมองนางอย่างดุร้าย “ลั่วชิงยวน ข้ามิอยากเสียเวลาพูดมาก! เจ้ารีบออกไปจากตำหนักอ๋องบัดเดี๋ยวนี้!”

ใบหน้าที่โกรธจัดทำให้รู้สึกหนาวสันหลัง

ลั่วชิงยวนสะบัดมือเขาออก “นี่คือเหตุผลที่ท่านบุกเข้ามาในห้องหม่อมฉันหรือ?”

“หม่อมฉันบอกแล้วว่าหม่อมฉันจะมิไปไหนทั้งสิ้น”

ฟู่เฉินหวนโกรธมาก เชยคางของนางขึ้นดึงเข้ามาใกล้

“อย่าคิดว่าข้ามิรู้ว่าเจ้าอยู่ที่ตำหนักเพื่ออะไร เพื่อฟู่อวิ๋นโจวใช่หรือไม่”

“หากเจ้ามิไปก็อย่าได้ตำหนิข้าที่ประกาศเรื่องงามหน้าของเจ้ากับฟู่อวิ๋นโจวให้รู้กันทั่วแผ่นดิน!”

ใบหน้าของฟู่เฉินหวนเต็มไปด้วยความโกรธ น้ำเสียงก็บ่งบอกว่าข่มขู่อย่างรุนแรง

ลั่วชิงยวนตกตะลึง “ท่านใช้เรื่องนี้มาข่มขู่หม่อมฉัน เพื่อไล่หม่อมฉันไปงั้นหรือ?”

“ดี ท่านก็ประกาศให้ทั่วแผ่นดินรู้ไปเลย หม่อมฉันกับองค์ชายห้าบริสุทธิ์เปิดเผย มีอะไรต้องกลัว!”

นางจะมิไปเพราะเรื่องนี้แน่นอน

ความเจ็บปวดในอกทำให้ฟู่เฉินหวนร้อนใจ

ดวงตาของเขาฉายแววเย็นชา ก่อนคว้าตัวลั่วชิงยวนแล้วผลักลงบนเตียง “ใช่หรือไม่! ข้าจะตรวจสอบดูดีหรือไม่เล่า?”

ฟู่เฉินหวนคว้ามือทั้งสองข้างของลั่วชิงยวนแล้วจับยกขึ้นเหนือศีรษะนาง

ลั่วชิงยวนตกใจ ยกขาเตะเขาออกไป

แต่ฟู่เฉินหวนตอบสนองอย่างรวดเร็ว จับขาของนางไว้ได้ทัน

ลั่วชิงยวนพยายามดิ้นรนหลบเข้าไปชิดหัวเตียง

แต่ก็ยังเห็นฟู่เฉินหวนเข้ามาใกล้นางอย่างบ้าคลั่ง “อย่างไร? มิกล้าแล้วรึ?”

“เจ้ามิกลัวมิใช่รึ? มิใช่ว่าเจ้ากับฟู่อวิ๋นโจวบริสุทธิ์เปิดเผยหรอกรึ? ยืนกรานจะอยู่ในตำหนัก เพียงแค่ทำหน้าที่ของพระชายา เหตุใดเจ้าจึงกลัว?”

ลั่วชิงยวนถูกกดลงบนเตียงอีกครั้ง

ร่างกายที่หนักอึ้งกดทับทำให้ใจเต้นรัว

ลั่วชิงยวนดิ้นรนพลางพยายามผลักเขาออกไป

แต่ก็สู้แรงของฟู่เฉินหวนมิได้

เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำและใบหน้าซีดเซียวของเขา ลั่วชิงยวนก็ใจหาย

“ฟู่เฉินหวน! หม่อมฉันรู้ว่าท่านต้องการไล่หม่อมฉันไปเพราะอะไร แต่หม่อมฉันอยากบอกท่านว่า การควบคุมของลั่วเยวี่ยอิงต่อท่านนั้นมีทางแก้อยู่!”

“หม่อมฉันจะหาทางแก้ให้ได้!”

“ท่านต้องเชื่อหม่อมฉัน!”

เป็นจูบอันเร่าร้อนที่ยาวนาน

จนทำให้อุณหภูมิในห้องร้อนขึ้น

ทั้งสองคนตกอยู่ในห้วงแห่งความลุ่มหลง แต่เมื่อมือของลั่วชิงยวนสัมผัสกับอกของฟู่เฉินหวน เขาก็รู้สึกตัว

ฟู่เฉินหวนลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไป

ลั่วชิงยวนตะลึง

มองไปทางประตูด้วยความรู้สึกหดหู่

ฟู่เฉินหวนรีบกลับไปห้องของตน พิงกำแพงแล้วใช้มือทาบอก เขี้ยวเหล็กที่ฝังอยู่ในกระดูกยังคงทำให้เจ็บปวด

เขี้ยวเหล็กที่ฝังอยู่ในกระดูกไม่มีทางแก้ ทำได้เพียงปล่อยให้ฝังอยู่ในร่างกายได้เท่านั้น

เขามิรู้ว่าตนจะทนได้อีกนานแค่ไหน

เขามิอยากให้ลั่วชิงยวนเห็นมันเลย

เมื่อลั่วชิงยวนเตรียมตัวไปหาฟู่เฉินหวนก็ได้ยินว่าเขาออกไปแล้ว

“รีบร้อนเช่นนี้ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือ?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความเป็นห่วง

ซูโหยวตอบว่า “แม่ทัพใหญ่ฉินกล่าวว่ามีเรื่องขอให้ท่านอ๋องช่วยขอรับ”

“เป็นเช่นนั้นเอง”