ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1055

“นี่... คงมิใช่วังชิงหรอกกระมัง?” ซ่งเชียนฉู่เอ่ยถามขณะคิ้วขมวดมุ่น

ฟู่เฉินหวนย่อกายลงตรวจดูรอบ ๆ พลันสัมผัสเข้ากับป้ายหยกแผ่นหนึ่งบนพื้นดิน

มันคือป้ายหยกของกรมคลัง

“คงเป็นวังชิงมิผิดแน่”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว นางรีบชักเอาคันฉ่องสุริยันจันทราออกมา ปลายนิ้วเรืองรองด้วยอักขระเวท

เมื่อแสงจากอักขระเวทมอดดับลง ภาพบุรุษชุดขาวก็ปรากฏขึ้นในกระจกสุริยันจันทรา

ขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงรัศมีอันแข็งแกร่ง

หัวใจของลั่วชิงยวนกระตุกวูบ อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง!

นางรีบเหาะทะยานตามไปทางทิศใต้โดยพลัน

ด้วยวิชาตัวเบาดุจขนนก มินานนางก็หายลับไปในความมืด

ฟู่เฉินหวนตกใจ รีบติดตามไปทันที

......

ยามราตรีอันมืดมิด ลั่วชิงยวนไล่ตามออกไปนอกเมือง ร่างกายลอยละลิ่วอยู่เหนือยอดไม้ราวกับควบคุมสายลมได้

ในมือนางปรากฏเชือกอักขระเวท นางมองไปยังบุรุษชุดขาวแล้วเหวี่ยงเชือกออกไป

อีกฝ่ายไหวตัวทัน กระโดดหลบไปได้

แต่ก็ถูกลั่วชิงยวนสกัดกั้นเอาไว้

นางพุ่งเข้าหา ดาบวงพระจันทร์ฟาดฟันไปที่ลำคอของอีกฝ่าย

ท่ามกลางแสงจันทร์ ดวงตาของบุรุษผุดความประหลาดใจ หางงูปรากฏขึ้นด้านหลังพยุงร่างของเขาให้ลอยขึ้น หลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด

ในชั่วพริบตานั้น ลั่วชิงยวนถึงกับชะงัก

แล้วหยุดโจมตี

“ราชันย์อสรพิษ?!” ลั่วชิงยวนมิอยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาบำเพ็ญเพียรจนแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้แล้วหรือ

เหตุใดรัศมีของเขาถึงได้ปั่นป่วนเช่นนี้

หางงูยาวของบุรุษผู้นั้นค่อย ๆ หายไป เขากลับมายืนบนพื้น แล้วเอ่ยสบาย ๆ “เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ตอนนี้ข้าชื่อ ฉู่จิ้ง อย่าเรียกข้าว่าราชันย์อสรพิษอีก”

ลั่วชิงยวนตกตะลึง “เจ้าบำเพ็ญเพียรจนมีรูปร่างเป็นมนุษย์ได้เร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจ้าดูดกลืนพลังปราณของผู้อื่น!”

“คนที่ตายในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นฝีมือเจ้าทั้งหมดหรือ!”

ฉู่จิ้งเอ่ยอย่างเฉยเมย “ข้าทำเองนั่นแหละ”

ความโกรธแล่นเข้าสู่หัวใจของลั่วชิงยวน

“เหตุใดเจ้าถึงได้เลือกเดินบนเส้นทางนี้!”

“หากข้ารู้ว่าเจ้าจะสร้างความเดือดร้อนไปทั่ว ข้าคงฆ่าเจ้าเสียตั้งนานแล้ว!”

ซ่งเชียนฉู่ยกกริชขึ้นพร้อมจะแทงลงที่อกของตัวเอง

“เชียนฉู่ อย่านะ!” ฉู่จิ้งตื่นตระหนก

ลั่วชิงยวนคว้ามือของซ่งเชียนฉู่ไว้ได้ทัน แล้วแย่งกริชในมือมา

ซ่งเชียนฉู่ร้องไห้ จับมือของลั่วชิงยวนแน่น “ชิงยวน ฆ่าข้าเถิด ท่านจะปล่อยเขาไปเพราะข้ามิได้ ข้ามิอยากตกเป็นผู้ร้ายที่สร้างความเดือดร้อนไปทั่ว”

ดวงตาของฉู่จิ้งแดงก่ำ หัวใจของเขาราวกับถูกแทงด้วยธนูหลายพันดอก

เขากำมือแน่น

“ในใจของเจ้า ข้าเป็นเพียงปีศาจที่สร้างความเดือดร้อนไปทั่ว...” เขาฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

ดวงตาของเขาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

ซ่งเชียนฉู่ตะโกนด้วยความโกรธ “ใช่! ตั้งแต่ที่เจ้ามีรูปร่างเป็นมนุษย์ ข้าก็สงสัยเจ้าแล้ว! เจ้าฆ่าคนไปมากมาย เจ้าหนีบาปกรรมมิพ้นหรอก!”

ซ่งเชียนฉู่ดึงมือของลั่วชิงยวนแล้วอ้อนวอน “ชิงยวน อย่าสนใจข้า ฆ่าเขาเสีย!”

ลั่วชิงยวนปลอบโยน “ใจเย็น ๆ ก่อน”

นางหันไปมองฉู่จิ้ง “เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?”

แววตาของฉู่จิ้งกลับมาเย็นชาอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรต้องแก้ตัว คนที่ข้าฆ่า หาได้มีผู้ใดเป็นผู้บริสุทธิ์สักคนไม่!”