ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1183

วิธีนี้ทำร้ายลั่วฉิงมิได้

ในระยะสั้นยังไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ เขาจึงได้แต่ให้ลั่วชิงยวนอยู่ห่างจากเขาเพื่อความปลอดภัย

ลั่วชิงยวนก็ตามเขามาจนถึงหน้าประตูตำหนักอ๋อง

แต่ฟู่เฉินหวนกลับเดินเข้าประตูไป แล้วปิดประตูใส่หน้านางโดยมิหันกลับมามอง

ลั่วชิงยวนมีสีหน้าอิดโรยซีดเซียว เมื่อมองภาพนั้น หัวใจเขาก็เจ็บปวดจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

เขารู้ว่านางตามมาตลอด

นางมิยอมแพ้ ยังคงเข้าตำหนักทางประตูหลัง

แล้วตรงไปที่ห้องตำรา

นางรับใช้และทหารองครักษ์ที่พบเห็นต่างตกใจ แต่ก็ไม่มีใครขัดขวาง

เมื่อมาถึงหน้าห้องตำรา ลั่วชิงยวนก็เอ่ยขึ้น “ฟู่เฉินหวน อย่าหลบหน้าหม่อมฉัน มีเรื่องอะไร พวกเรามาพูดกันให้ชัดเจน!”

ฟู่เฉินหวนตกใจ เดินไปเปิดประตู

แล้วมองนางด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าตามเข้ามาในตำหนักได้อย่างไร”

“ลั่วชิงยวน ข้าพูดชัดเจนแล้ว ข้าหย่ากับเจ้าแล้ว มิอยากเจอเจ้าอีก!”

กล่าวจบ เขาก็ตะโกนเสียงดัง “ใครก็ได้!”

“ไล่ลั่วชิงยวนออกไป! เอาข้าวของของนางไปทิ้งให้หมด!”

“หากผู้ใดกล้าให้นางเข้าตำหนักอีก ข้าจะมิละเว้น!”

จากนั้นองครักษ์ก็เข้ามา ทำท่าทางเชิญ “เชิญเถิดขอรับ”

ลั่วชิงยวนมองฟู่เฉินหวนด้วยความเสียใจ “ท่านจะผลักไสหม่อมฉันจริง ๆ หรือ?”

“ฟู่เฉินหวน ตอนนั้นเราสัญญากันชัดเจนแล้ว...”

นางยังพูดมิจบก็ถูกองครักษ์ดึงตัวออกไปนอกลานตำหนัก

แล้วพาออกไปนอกตำหนัก

ต่อมาจือเฉาก็ออกมาวางห่อผ้าลงพื้นที่ข้างเท้าของลั่วชิงยวน

นางก็ถูกไล่ออกมาด้วยเช่นกัน

“พระชายา” จือเฉารีบเก็บห่อผ้าแล้วมองนางด้วยความเสียใจ

ขณะมองประตูที่ปิดสนิทท่ามกลางสายลมหนาว ลั่วชิงยวนมิเคยรู้สึกว่า เหมันตฤดูจะหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ หนาวไปถึงขั้วหัวใจ

นางคิดว่าแม้แต่เฉินชียังใจอ่อน ฟู่เฉินหวนคงมิใจไม้ไส้ระกำเช่นนั้น

หิมะโปรยปราย ความหนาวเหน็บรุนแรงขึ้น ลั่วชิงยวนขดตัว มีเสียงไอเป็นระยะ

จือเฉาคอยดูแลนาง มินานลั่วชิงยวนก็หมดสติไป

จือเฉาร้อนใจนักจนรีบทุบประตูพลางตะโกน “ท่านอ๋อง พระชายาหมดสติไปแล้วเพคะ!”

“เปิดประตู!”

“ใครก็ได้!”

หัวใจของฟู่เฉินหวนกระตุก เกือบจะเปิดประตูออกไป

แต่เมื่อเอื้อมมือไปถึงประตูก็อดทนไว้

แล้วชักมือกลับ หันหลังเดินจากไป

ทุกคนในลานได้ยินเสียงตะโกนของจือเฉาต่างก็เป็นห่วงพระชายา แต่ท่านอ๋องใจแข็งมากจึงไม่มีใครกล้าเปิดประตู

ได้แต่ฟังเสียงตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวังของจือเฉาที่อยู่ด้านนอก

เสียงนั้นช่างบีบหัวใจยิ่งนัก