ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1211

นางเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง “ได้”

ลั่วฉิงพยุงนางขึ้น แล้วโยนนางลงบนเก้าอี้

ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะพูด “ข้าต้องการสมุนไพร”

มือทั้งสองข้างของนางวางอยู่บนที่วางแขน แท่งเหล็กยังคงปักอยู่ เลือดไหลอาบมิหยุด ขยับร่างกายมิได้เลย

ลั่วฉิงมองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะกดมือของนางไว้แล้วดึงแท่งเหล็กออกอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ด”

ลั่วชิงยวนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

ลั่วฉิงโน้มตัวลงมองนางด้วยสายตาเย็นชา “ก่อนหน้านี้เจ้ามิเคยกลัวความเจ็บปวดเช่นนี้ ลั่วเหลา”

ลั่วชิงยวนตัวสั่น มองนางด้วยความตกใจ

“นี่ก็เป็นสิ่งที่ฟู่เฉินหวนบอกเจ้าเช่นนั้นหรือ?” ลั่วชิงยวนรู้สึกทั้งโกรธและสิ้นหวังในใจ

ลั่วฉิงนำยามาทำแผลให้

พลางหัวเราะอย่างดูถูก “มินึกเลยว่านักบวชระดับสูงลั่วเหลาผู้มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เด็ก ถูกอาจารย์เอ็นดูทะนุถนอมมาโดยตลอด สุดท้ายกลับพ่ายแพ้ให้กับบุรุษ”

ในน้ำเสียงของลั่วฉิงแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา

ลั่วชิงยวนมองนางด้วยแววตาเย็นชา “ข้ากับเจ้ามิเคยมีเรื่องบาดหมางกันมิใช่หรือ”

แววตาของลั่วฉิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มองนางอย่างเย็นชา “ในสายตาของเจ้า อาจจะไม่มีเรื่องบาดหมาง”

“แต่สำหรับข้า เรื่องบาดหมางนั้นใหญ่หลวงนัก”

“ข้าพยายามอย่างหนัก อาจารย์ก็ชอบข้า แต่สุดท้ายนางกลับยกตำแหน่งนักบวชระดับสูงให้เจ้า”

“หากมิใช่เจ้าที่แย่งตำแหน่งนักบวชระดับสูงไป ข้าจะต้องมาที่แคว้นเทียนเชวีย และมุ่งมั่นที่จะเป็นมหาปราชญ์เช่นนี้หรือ?”

“จะว่าไปก็เป็นเวรกรรม ความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับ”

ลั่วฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่ง

เมื่อคิดว่านักบวชระดับสูงที่เคยสูงส่ง บัดนี้กลับตกต่ำเช่นนี้ ก็ทำให้นางสาแก่ใจยิ่งนัก

เมื่อคืนตอนที่ได้ยินลั่วชิงยวนคุยกับฟู่เฉินหวน นางก็ตกใจอยู่พักหนึ่ง

ที่แท้นางก็คือลั่วเหลา

ลั่วฉิงมิอยากพูดไร้สาระกับนางอีก เพียงแค่วางเข็มทิศไว้ตรงหน้า “เริ่มได้เลย วันนี้ข้าต้องได้คำตอบ”

มือของลั่วชิงยวนเจ็บจนยกเข็มทิศมิขึ้น นางขยับนิ้วอย่างยากลำบาก มองลั่วฉิงด้วยแววตาเย็นชา “เวลาของเจ้าน่าจะเหลือน้อยแล้วกระมัง เจ้ายังต้องมาข่มขู่ให้ข้าทำนายอีก ตัวเองก็ทำนายมิได้ แล้วเจ้าจะเป็นมหาปราชญ์ไปเพื่ออะไร”

คำพูดของนางทั้งดูถูกและท้าทาย ทำให้ลั่วฉิงโกรธจัด

ลั่วฉิงยกมือขึ้นตบหน้านางอย่างแรง

มุมปากของลั่วชิงยวนมีเลือดไหลออกมา บนใบหน้าซีดเซียวปรากฏรอยแดง

เส้นผมปรกหน้าและลำคอ ดูน่าสงสาร ชวนให้อนาถใจยิ่งนัก

“ให้เจ้าทำนายก็รีบทำนาย! ความอดทนของข้ามีจำกัด! เจ้าอยากลิ้มรสแท่งเหล็กอีกหรือไม่?”

ลั่วฉิงข่มขู่อย่างรุนแรง

เวลาของนางเหลือน้อยแล้วจริง ๆ

ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกถีบเปิดออก

ลั่วฉิงสะดุ้งตกใจเพราะเสียงนี้