ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1293

นางมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมิพอใจ

นางเป็นถึงองค์หญิง ความรักของนางนั้นสูงส่งยิ่งนัก เฉินชีควรจะคุกเข่ารับมันไว้ แต่น่าเสียดายที่เขาปฏิเสธนางอย่างเย็นชา! มิหนำซ้ำยังทำให้นางอับอายขายหน้าอีกด้วย!

นางมิพอใจและมิเต็มใจอย่างยิ่ง

เฉินชียิ่งเป็นแบบนี้ นางก็ยิ่งอยากเอาชนะเขาให้ได้!

เฉินชีมองนางด้วยความประหลาดใจ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

แต่เขาก็ยังคงแย่งกระบี่ในมือเกาเหมียวเหมี่ยวมา แล้วกดศีรษะของนางลง ก่อนจะจุมพิตลงบนริมฝีปากของนางอย่างมิลังเล

หัวใจของเกาเหมียวเหมี่ยวเต้นแรงราวกับจะกระโดดออกมาจากอกของนาง

จูบของเฉินชีนั้นเร่าร้อนและรุนแรงอย่างมิอาจต้านทานได้

เกาเหมียวเหมี่ยวถูกจูบจนหมดแรง แทบจะทรุดตัวลง

แต่ในขณะที่นางคิดว่าเฉินชีจะทำอะไรต่อไป เฉินชีกลับผลักนางออกอย่างแรง

ไร้ซึ่งความปรานี

ก่อนเดินจากไปอย่างสง่างาม

โดยมิแม้แต่จะหันมามองนางด้วยซ้ำ

เกาเหมียวเหมี่ยวล้มลงนั่งกับพื้นพลางมองแผ่นหลังของเฉินชีด้วยความตกตะลึง

เสียงเย็นชาของเฉินชีดังขึ้นว่า “สิ่งที่ท่านให้ข้าทำ ข้าทำแล้ว เรื่องนี้จบแค่นี้”

“หากท่านยังคงใช้เรื่องนี้มาขู่ข้าอีก ข้าจะมิเกรงใจท่านแน่”

เฉินชีเดินออกจากประตูห้อง เขายกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากของตนเอง รู้สึกขยะแขยงอย่างบอกมิถูก

เกาเหมียวเหมี่ยวนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น เมื่อนึกถึงรสสัมผัสเมื่อสักครู่นี้ นางก็อดมิได้ที่จะหน้าแดง

นางซบคางลงบนเข่าพลางครุ่นคิดถึงเรื่องนั้นมิหยุด มุมปากของนางยกขึ้นอย่างเลี่ยงมิได้

เมื่อสักครู่นี้เขาดูเหมือนจะดื่มด่ำกับมันมาก เขาจะไม่มีความรู้สึกต่อนางได้อย่างไร

เขาแค่ปากแข็งเท่านั้น!

นางหัวเราะด้วยความพึงพอใจ แล้วพึมพำกับตัวเองว่า “เฉินชี ชาตินี้เจ้าต้องเป็นของข้าเท่านั้น!”

หลังออกมาแล้ว เฉินชีก็กลับไปที่จวนแม่ทัพในทันที

เขารีบไปอาบน้ำและเปลี่ยนอาภรณ์

หลานจีคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกาย นางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ลั่วชิงยวนมิอยู่ในจวน นางจึงมิกล้าพูด

อวี๋โหรวเก็บถ้วยน้ำชาในลานเข้ามาในห้อง เตรียมจะปิดประตู

ทว่าในเวลานั้นเอง

ประตูถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น

จากนั้นก็เห็นจั๋วฉ่างตงเดินเข้ามา ข้างกายนางคือบุรุษสี่คน

เมื่อเห็นพวกเขา อวี๋โหรวก็จ้องมองด้วยสายตาเย็นเยียบ

นางมองจั๋วฉ่างตงอย่างเย็นชา “เจ้าบาดเจ็บถึงเพียงนั้น ยังจะมาอีก”

จั๋วฉ่างตงแสยะยิ้มเยือกเย็น “เดิมทีข้าบาดเจ็บ เลยคิดจะปล่อยเจ้าไป”

“แต่ใครจะรู้ว่าเจ้ากลับส่งยาให้ลั่วชิงยวน?”

“เจ้าคงมิได้คิดว่าการเอาใจลั่วชิงยวนจะทำให้นางปกป้องเจ้าได้กระมัง?”

“อวี๋โหรว เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้วหรือไม่?”

จั๋วฉ่างตงแสยะยิ้มเย็นชา

สายตาอำมหิตของนางจ้องมองอวี๋โหรวอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วกัดฟันกล่าว “สั่งสอนนางให้สาสม!”