ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1330

จวนแม่ทัพ

หลานจีกำลังรออยู่ในเรือน

เฉินชีกลับมากลางดึก หลานจีที่นั่งอยู่บนขั้นบันไดก็รีบลุกขึ้น

เฉินชีมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย มิได้เอ่ยคำใดและเพียงแค่เดินผ่านไป

เมื่อหลานจีเห็นเช่นนั้นก็ร้อนใจ รีบเดินเข้าไปขวางไว้ “ท่านแม่ทัพ!”

เฉินชีกลับมิได้หยุดฝีเท้า ยังคงเดินไปข้างหน้า

หลานจีรีบตามไปกอดเฉินชีจากด้านหลัง “ท่านแม่ทัพ เหตุใดช่วงนี้ท่านจึงเย็นชากับข้าถึงเพียงนี้”

“ท่านแม่ทัพมิต้องการหลานจีแล้วจริงหรือเจ้าคะ?”

เมื่อก่อนมิได้เป็นเช่นนี้ เมื่อก่อนท่านแม่ทัพรักใคร่เอ็นดูนางถึงเพียงนั้น

ปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ

เหตุใดความรู้สึกเช่นนี้จึงเปลี่ยนไปได้

เฉินชีมิสบอารมณ์ อยากจะดึงนางออกไป

ทว่าเมื่อลมพัดมา พลันได้กลิ่นหอมของดอกกล้วยไม้อย่างชัดเจน

ชั่วขณะนั้น ดวงตาของเฉินชีพลันฉายแววเย็นเยียบ ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่ว

จู่ ๆ เขาก็ดึงตัวนางออกอย่างแรงพร้อมกับโทสะที่ปะทุออกมา

“ผู้ใดให้เจ้าใช้กลิ่นดอกกล้วยไม้อีก?”

“ข้ามิได้บอกเจ้าหรือว่าห้ามใช้กลิ่นหอมของดอกกล้วยไม้!”

ท่าทางโกรธเกรี้ยวของเฉินชีทำให้หลานจีใจหายวาบ

แต่นางก็ยังรวบรวมความกล้าคว้าจับชายเสื้อของเฉินชี แล้วกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ กลิ่นหอมนี้เป็นสิ่งที่ท่านแม่ทัพเคยมอบให้ข้า”

“หลานจี... หลานจีเพียงแค่อยากทำให้ท่านแม่ทัพมีความสุข”

“ท่านแม่ทัพ ในใจท่านยังมีหลานจีอยู่หรือไม่เจ้าคะ?”

หลานจีถามอย่างระมัดระวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

มิใช่ความหวาดกลัวเฉินชี แต่เป็นความหวาดกลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง

เฉินชีโกรธจนบีบคางของนางอย่างแรง จนแทบจะทำให้ใบหน้าของหลานจีบิดเบี้ยว

หลานจีตกใจจนเบิกตากว้าง พลันน้ำตาคลอเบ้า

“นางโง่! สตรีที่ข้าชอบมีมากมาย เจ้าคิดว่าตนเองพิเศษกว่าผู้อื่นอย่างไร?”

“ข้ามิให้เจ้าใช้กลิ่นหอมของดอกกล้วยไม้ เจ้าก็ควรจะเข้าใจความหมายแล้ว ยังทำเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดว่าข้ามิกล้าฆ่าเจ้ารึ?”

น้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มของหลานจีในทันใด

เฉินชีผลักประตูให้เปิดออก ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้หลานจีตกตะลึง

ทั่วทั้งเรือนเต็มไปด้วยหญิงงาม

แต่ละคนแต่งกายงดงาม แต่กลับคล้ายคลึงกันมาก

ในหมู่พวกนางมีหลายคนที่คิ้ว ดวงตาหรือท่าทางมีความคล้ายคลึงกัน

เมื่อเฉินชีพาหลานจีเข้ามาในที่แห่งนี้ สตรีในเรือนก็เข้ามาหาทีละคน

“นี่คือคนใหม่ที่ท่านแม่ทัพพามาหรือเจ้าคะ?”

“มิใช่ ทำธุระของพวกเจ้าไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

จากนั้นสตรีเหล่านั้นก็แยกย้ายกันไป

พวกนางอยู่กันเป็นกลุ่ม กลุ่มละประมาณสิบกว่าคนและทำสิ่งเดียวกัน

บ้างก็เต้นระบำ

บ้างก็เดินและนั่ง

ดูเหมือนกำลังฝึกมารยาท แต่ก็มิใช่

หลานจีมองอยู่นานจึงเข้าใจ พวกนางกำลังเลียนแบบคนผู้หนึ่งอยู่