ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1343

นางรินเพิ่มอีกหนึ่งถ้วยแล้วดื่มรวดเดียว

ก็ยังเหมือนเดิมมิรู้สึกเปลี่ยนแปลงอะไร

เมื่อดื่มชาไปถึงสี่ถ้วยติดต่อกัน นางก็เริ่มร้อนใจ

เมื่อดื่มถ้วยสุดท้ายไปครึ่งถ้วยจึงยกขึ้นมาดู ปรากฏว่าในถ้วยมิใช่ชา แต่เป็นโลหิต...

โลหิตสีแดงสด

ลั่วชิงยวนตัวสั่นสะท้าน ถ้วยในมือร่วงหล่นในทันที

ทันใดนั้นเอง ลมก็พัดเปิดประตูห้องอย่างแรง

ร่างที่กระบี่ปักคาอยู่ตรงหน้าอกปรากฏขึ้นหน้าประตู

ลมยามราตรีพัดผมสีดำขลับของนาง ใบหน้าที่ซีดเผือดนั้นเปื้อนโลหิต

มู่หยวนหยวน!

ลั่วชิงยวนใจหายวาบ

ครู่ต่อมา มู่หยวนหยวนก็จับกระบี่ที่ปักอยู่ตรงหน้าอก แล้วค่อย ๆ ดึงออก

เลือดสีแดงฉานพรั่งพรูออกมา

นางดึงกระบี่ออกแล้วกระโจนเข้ามาแทงลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนรีบหลบหลีก แต่มิรู้เหตุใดร่างกายกลับอ่อนแอ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะตอบโต้

นางพยายามหลบด้วยความตื่นตระหนก รีบวิ่งไปยังประตูห้อง

แต่ทั่วทั้งหล้ากลับมืดมิด มิว่านางจะวิ่งไปที่ใดก็ล้วนมีแต่ความมืด มีเพียงร่างที่ถือกระบี่ไล่ตามนางด้านหลังเท่านั้นที่ยังคงอยู่

......

แสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ขับไล่กลิ่นอายชั่วร้ายที่หว่างคิ้วของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่นขึ้นในทันที แล้วจึงตระหนักได้ว่าตนเองฝันร้ายทั้งคืน

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นการหลบหนีในความฝัน แต่ก็ราวกับว่าได้เผชิญหน้าจริง ๆ ร่างกายนางเหนื่อยล้าแสนสาหัส

นางพยุงร่างลุกขึ้น นั่งพักอยู่ครู่ใหญ่ก็ยังคงรู้สึกเหนื่อยล้า

เฉินชีกลับเข้ามาพร้อมกับอาหาร

“ไฉนจึงเหงื่อท่วมตัวเช่นนี้? วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง? กินข้าวเสียหน่อยเถิด”

เฉินชียกชามโจ๊กป้อนให้นาง

เฉินชีกลับกล่าว “ตอนนี้ยังมิถึงเวลา อย่างน้อยก็ต้องรับประกันได้ว่าข้ากับเจ้าจะยังมีชีวิตรอด”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ

ในใจของเฉินชี ความทะเยอทะยานและผลประโยชน์ย่อมสำคัญกว่าเสมอ สิ่งอื่นใดล้วนสามารถละทิ้งได้

“คำพูดเช่นนี้หลอกลวงหลานจีของเจ้าได้ มิต้องเอามาพูดต่อหน้าข้าหรอก”

เฉินชีกลับพูดด้วยรอยยิ้ม “อะไรกัน? เจ้าหึงหวงรึ?”

“นางเป็นเพียงสิ่งที่ข้านำมาใช้แก้เบื่อ หากเจ้ามิชอบ ข้าก็จะขับไล่นางออกจากจวนแม่ทัพตอนนี้เลยก็ย่อมได้”

“มิต้อง!” ลั่วชิงยวนรีบห้ามปราม

“ข้ามิอยากเป็นศัตรูกับผู้ใด อีกอย่าง คนให้ค่าเจ้าก็แสดงว่าคนผู้นั้นจริงใจ”

“ใต้หล้านี้มีเพียงมิกี่คนที่จริงใจต่อเจ้า เจ้าควรถนอมน้ำใจคนผู้นั้นไว้”

ลั่วชิงยวนมองออกว่าหลานจีรักเฉินชีอย่างจริงใจ

เพราะในใต้หล้านี้มีสตรีเพียงมิกี่คนที่กล้าอยู่ข้างกายเฉินชี

“แล้วเจ้าเล่า? เจ้าจริงใจหรือไม่?” เฉินชีหรี่ตาจ้องมองนาง