ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1345

นางยังคงตื่นตัวและเดินออกจากห้อง

เฉินชีกำลังสั่งการคนอยู่

เมื่อเห็นนางออกมาก็ตกตะลึง “ไยเจ้าจึงออกมา? พิษในร่างกายของเจ้ายังมิถูกถอน รีบกลับไปพักผ่อนเถิด”

ลั่วชิงยวนกลับกล่าวอย่างเย็นชา “ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้”

“ไปพาหลานจีมา”

เฉินชีตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ให้คนไปพาหลานจีมา

หลานจีตื่นตระหนกเมื่อมาอยู่ตรงหน้าลั่วชิงยวนและเฉินชี “ท่านแม่ทัพ มิทราบว่ามีเรื่องสำคัญอันใด...”

ยังมิทันกล่าวจบ

เพียะ!

ลั่วชิงยวนตบหน้านางอย่างแรง

หลานจียกมือขึ้นปิดหน้า ยืนตกตะลึงอยู่กับที่

สายตาดุดันของลั่วชิงยวนจ้องมองนาง ทำให้หลานจีใจหายวาบ

“ค้นห้องนาง! จะต้องมียาเสน่ห์อยู่แน่นอน”

เฉินชีหรี่ตามองหลานจี “เจ้าเป็นคนวางยา”

หลานจีมิได้ปฏิเสธ พลันคุกเข่าลงในทันที

“ท่านแม่ทัพโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ!”

“ข้าถือโอกาสหลังจากลั่วชิงยวนกินยาแล้วหลับไป แอบเข้าไปในห้องนางเพื่อจุดกำยานปลุกกำหนัด”

“ข้าทำไปก็เพื่อท่านแม่ทัพนะเจ้าคะ”

“ท่านแม่ทัพเอาใจนางทุกวัน แต่นางกลับมิแยแส ข้าเพียงหวังให้ท่านแม่ทัพสมหวังเจ้าค่ะ!”

หลานจีคุกเข่าร่ำไห้อยู่บนพื้น

นางตัดสินใจทำเช่นนี้แต่ก็เจ็บปวดใจยิ่งนัก นางเพียงหวังว่าท่านแม่ทัพจะได้รับสิ่งที่ต้องการ

“ข้ารู้ว่าทุกครั้งที่ท่านแม่ทัพถูกปฏิเสธจะทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอถึงยามค่ำคืน กลับดื่มสุราเพียงลำพังจนดึกดื่น”

“หลานจีมิอยากเห็นท่านแม่ทัพโศกเศร้าเช่นนี้เจ้าค่ะ”

หลานจีสะอื้นไห้

เฉินชีโกรธจัด ยกเท้าถีบไปที่อกของหลานจีจนนางล้มลงกับพื้น

“ผู้ใดให้ความกล้าแก่เจ้า เจ้าคิดว่าข้ามิกล้าสังหารเจ้ารึ?”

เฉินชีบันดาลโทสะ พลันชักกระบี่พิชิตมารออกมา เกือบจะแทงทะลุร่างหลานจี

หลานจีหวาดกลัวจนหน้าซีดเผือด

จากนั้นหลานจีก็มองเฉินชีด้วยความตื่นตระหนกและคาดหวัง

เฉินชีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ในเมื่อนางขอร้องให้เจ้า เช่นนั้นคืนนี้จะปล่อยเจ้าไปก่อน”

“หากมีครั้งหน้าอีก ระวังหัวของเจ้าไว้ให้ดี!”

หลานจีตื่นเต้นยินดี “ข้ามิกล้าแล้วเจ้าค่ะ! ข้ามิกล้าแล้ว!”

“ไสหัวไป”

จากนั้นหลานจีก็รีบลุกขึ้นเดินออกจากเรือนไป

ลั่วชิงยวนคำนวณเวลา ล่าช้ามานานเพียงนี้ คนผู้นั้นน่าจะหนีออกไปได้แล้ว

เฉินชีกล่าวด้วยความร้อนใจว่า “ข้ายังมีเรื่องอื่นต้องทำ เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด”

กล่าวจบ เฉินชีก็รีบจากไปในทันที

น่าจะไปตามจับคน

หวังว่าชายสวมหน้ากากผู้นั้นจะมิถูกจับได้

หลังจากเฉินชีจากไป ลั่วชิงยวนก็มายังห้องของหลานจี

เมื่อเห็นนาง หลานจีก็ตื่นตระหนก รีบลุกขึ้นยืนและถอยหลังไปหลายก้าว

“ท่านมาทำกระไรที่นี่...”