ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1366

ลั่วชิงยวนมิได้สังเกตเห็นความตึงเครียดของเขา ยังคงกล่าวต่อไปว่า

“อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเจ้านายของเจ้ามากนัก”

คนใบ้มิได้ตอบ

ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “ซูเซียงกล่าวว่าวันพรุ่งพวกเขาคงมีแผนการบางอย่าง และวันพรุ่งข้าก็อยากจะออกไปข้างนอกด้วย”

“เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?”

คนใบ้เขียนตอบว่า ไปทำอะไร? เจ้าควรพักผ่อนเพราะอาการบาดเจ็บ

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยความเป็นกังวล “พูดตามตรงว่าข้ามาคราวนี้ ยังมีสหายร่วมเดินทางมาด้วยกันอีกแปดคน”

“แต่พวกเขาหายไปหมดแล้ว”

“พวกเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งข้า ต้องเกิดเรื่องราวอันใดขึ้นเป็นแน่ ข้าอยากจะออกตามหาพวกเขาให้เจอ”

เพียงหวังว่ายามนี้พวกเขาจะยังปลอดภัย

คนใบ้พยักหน้ารับคำ

จากนั้นเขียนคำว่า รีบพักผ่อนเถิด ก่อนลุกจากห้องไป

เมื่อเขาออกไป ลั่วชิงยวนก็ปิดประตูห้องลงกลอนประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย แล้วจึงถอดอาภรณ์เพื่อทำแผล

โชคดีที่บาดแผลมิลึก เป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้น

หลังจากทำแผลเสร็จก็ล่วงเลยเข้ายามดึกแล้ว ลั่วชิงยวนจึงรีบล้มตัวลงนอนพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูพลัง

......

ขณะนี้หมู่บ้านมีแสงสลัว บ้านเรือนหลายหลังต่างดับไฟลง

ห้องของฟู่เฉินหวนก็มิได้จุดตะเกียงเช่นกัน

ในขณะที่เขาเปิดประตูห้อง กลับมีกลิ่นหอมประหลาดโชยมาแตะจมูก

จากนั้นก็มีวงแขนเรียวเล็กโอบรอบคอของเขา

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว

คว้าจับมือที่กำลังลูบคลำนั้นไว้

ทำให้อีกฝ่ายร้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย “ท่านพี่ ท่านทำข้าเจ็บแล้ว”

เป็นเสียงของฉีเสวี่ยเวย

ฟู่เฉินหวนคว้าข้อมือนาง แล้วเหวี่ยงออกไป

ฉีเสวี่ยเวยที่กำลังจะโผเข้าใส่นั้นถูกผลักจนเซถอยหลังไปหลายก้าวกว่าจะทรงตัวอยู่ได้

นางตกใจเล็กน้อย

จากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ พลางเดินเข้ามาอีกครา ในยามนี้นางสวมชุดสีแดงที่ยั่วยวนยิ่งนัก เผยให้เห็นไหล่ขาวเนียนแลดูเย้ายวนใจ

แตกต่างจากฉีเสวี่ยเวยที่เคยเห็นในยามปกติอย่างสิ้นเชิง

จากนั้นประกายในดวงตาของฉีเสวี่ยเวยก็ร้อนแรงยิ่งขึ้น เสียงทุ้มต่ำทรงพลังนี้ช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

คนผู้นี้มิได้เป็นใบ้ ซ่อนตัวตนได้แนบเนียนเยี่ยงนี้ต้องเป็นยอดฝีมือเป็นแน่!

มิแปลกใจเลยที่สังหารเสือดำตัวนั้นได้ กระทั่งฝูเหมิ่งก็ยังถูกเขาสังหาร

เรื่องนี้ยิ่งทำให้ความคิดของนางแน่วแน่ นางต้องคว้าตัวบุรุษผู้นี้ไว้ให้มั่น

เพื่อที่จะได้สิ่งที่ตนปรารถนา!

“ข้าบอกให้เจ้าออกไป!” ฟู่เฉินหวนกล่าวขับไล่ด้วยความมิพอใจอีกครา

ยามนี้ฉีเสวี่ยเวยรับรู้ถึงความโกรธเกรี้ยวอันเย็นเยียบของบุรุษผู้นี้

พลังอำนาจที่แผ่ออกมาจากร่างนั้นช่างน่าเกรงขาม

คนผู้นี้มิใช่คนธรรมดาเป็นแน่!

นางถอยห่างออกมา มิกล้าเข้าใกล้ แต่กลับนั่งลงตรงข้ามกับฟู่เฉินหวน

“ท่านพี่ใบ้ มิทราบว่าท่านมายังเมืองแห่งภูตผีเพราะหวังสิ่งใด?”

“ผู้คนที่มาที่นี่ต่างต้องการครอบครองสมบัติ”

“แต่หนทางขึ้นเขานั้นยากลำบากยิ่งนัก หากไม่มีพันธมิตรก็ยากที่จะไปถึงจุดหมาย”

“หากท่านยินดีร่วมมือกับข้า ข้าจะบอกทางลัดที่จะพาท่านไปถึงยอดเขาได้เร็วยิ่งขึ้น”