ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1427

ลั่วชิงยวนเข้าใจ นางจึงอธิบายว่า “บนตราประทับทาสส่วนใหญ่มียันต์ผนึกวิญญาณอยู่ ข้าสามารถช่วยท่านเอายันต์ผนึกวิญญาณออกได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลุงเฉิงก็ตกใจ

“เอาออกได้หรือขอรับ? นี่มัน…”

นี่คือยันต์ผนึกวิญญาณของสำนักนักบวชเชียวนะ!

นอกจากคนในสำนักนักบวชแล้ว ใครกันจะแก้ได้!

ในเวลานั้นเอง โฉวสือชีก็เดินเข้ามาแล้วหัวเราะก่อนกล่าวว่า “บนตัวข้าก็มียันต์ผนึกวิญญาณ นางเป็นคนแก้ให้ข้าเอง เชื่อใจนางเถิด ลุงเฉิง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลุงเฉิงก็ตกใจมาก

เขารีบถอดเสื้อออก

ลั่วชิงยวนรีบแก้ยันต์ผนึกวิญญาณออกไป ลวดลายสีทองบนรอยแผลเป็นนั้นหายไป เหลือเพียงรอยแผลเป็นธรรมดา

ลุงเฉิงหยิบคันฉ่องทองเหลืองมาส่องดู เมื่อเห็นว่ายันต์ผนึกวิญญาณบนหลังของตนหายไปจริง ๆ ก็ดีใจจนเนื้อเต้น

เขาทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าลั่วชิงยวน “นับจากนี้ไป เฉิงติ่งผู้นี้ขออุทิศชีวิตบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่านเจ้าเมือง โดยมิลังเลเลยขอรับ!”

ลั่วชิงยวนคลี่ยิ้มจาง “ลุกขึ้นเถิด”

“ไปรวบรวมสมบัติทั้งหมดบนเขามาให้ข้าดู แล้วทำบัญชีมาให้ข้าด้วย”

“ขอรับ!”

เฉิงติ่งรีบจากไปด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่าและมีความสุขยิ่ง

โฉวสือชีมองท่าทางก้าวเดินอย่างมีความสุขของเฉิงติ่ง แล้วอดมิได้ที่จะหัวเราะ “ท่านเจ้าเมืองทำให้เฉิงติ่งจงรักภักดีทำงานให้อย่างเต็มที่แล้ว”

“ท่านเจ้าเมืองมีแผนจะสร้างอิทธิพลของเมืองแห่งภูตผีในภายหน้าหรือ?”

ลั่วชิงยวนยกยิ้ม “แน่นอน ในภายหน้าเมืองแห่งภูตผีจะรับผู้คนเพิ่มขึ้น”

“ข้าจะหาวิธีช่วยพวกญาติมิตรของเจ้าในหุบเขาทาสออกมา เมื่อถึงกาลนั้นก็ให้มาอาศัยอยู่ที่เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ก่อน”

“ท้ายที่สุดแล้ว การเปลี่ยนแปลงระเบียบของแคว้นหลีที่สืบทอดมานับพันปีนี้มิใช่เรื่องที่ทำได้ในชั่วข้ามคืน ดังนั้นหุบเขาทาสอาจจะต้องมีอยู่ต่อไปอีกนาน”

ดวงตาของโฉวสือชีเป็นประกาย สายตาแน่วแน่ยิ่งนัก

มีภาพเหมือนจำนวนมาก เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นภาพวาดของตู้เฟิงเฉิน

ทั้งยังมีจดหมายจำนวนมากที่โหยวเซียงเขียนถึงตู้เฟิงเฉิน บอกเล่าเรื่องราวของลูกน้อยของพวกเขา เต็มไปด้วยความหวานชื่นและความคาดหวังว่าจะได้พบกัน

แต่แท้จริงแล้วจดหมายเหล่านั้นถูกส่งคืนทั้งหมด เพราะมิสามารถส่งถึงมือตู้เฟิงเฉินได้

ลั่วชิงยวนรวบรวมสิ่งเหล่านั้นแล้วเผาทิ้งจนหมด

เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส ทุกคนจึงพักอยู่ที่บนเขาอีกหลายวัน รอให้อาการบาดเจ็บดีขึ้นก่อนแล้วค่อยลงเขา

แต่คาดมิถึงว่าในวันนั้นจะมีคนบุกขึ้นเขามา

แถมยังมากันหลายคนด้วย

ลุงเฉิงตกใจ “ท่านเจ้าเมือง มีคนขึ้นเขามาหลายร้อยคน! เป็นกองกำลังขนาดใหญ่เลยขอรับ!”

ลั่วชิงยวนสั่งอย่างใจเย็น “ส่งคนไปสืบดูว่าเป็นใครขึ้นเขามา”

มินานนักก็มีคนมาแจ้งข่าวว่า “ท่านเจ้าเมือง! คนที่นำหน้ามาถือกระบี่พิชิตมารมาด้วย เขาคือเฉินชีขอรับ!”