ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1459

เฉินชีหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาฉายแววอันตราย

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็คว้าคอคนใบ้ตรงหน้าอย่างแรง แล้วกล่าวเสียงเย็นเยียบ “เขาเป็นคนบอกเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”

“ข้าจะช่วยฆ่าเขาให้เจ้าเอง!”

การกระทำนั้นทำให้ลั่วชิงยวนตกใจ รีบตวาดห้ามเขา “หยุดนะ!”

“เฉินชี หากเจ้ามีเจตนามิดี ก็จงลงจากรถไปเสีย!”

เฉินชีจึงปล่อยมือจากคอคนใบ้ในทันที

เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าแค่ล้อเล่น เจ้าจะตื่นตูมไปไย”

หลังจากพูดจบ เขาก็เอนกายพิงผนังรถ ยกขาขึ้นไขว่ห้างพลางมองคนใบ้ตรงหน้า

เขากล่าวอย่างมิใส่ใจ “หากเจ้าโปรดปรานองครักษ์ใบ้ ข้าจะตัดลิ้นองครักษ์ของข้าให้ไปอารักขาเจ้า”

“รับรองว่าฝีมือเก่งกาจกว่าเขา ทั้งยังจงรักภักดีด้วย”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มิจำเป็น!”

กล่าวจบก็รีบสั่งโฉวสือชี “ออกเดินทางเถิด”

ตลอดทาง เฉินชีเอาแต่พร่ำพรรณนา ประจบประแจงลั่วชิงยวนด้วยถ้อยคำต่าง ๆ นานา

ส่วนฟู่เฉินหวนนั่งอยู่ตรงข้าม ทำได้เพียงมองดูด้วยความขุ่นเคืองในใจ

หากมิใช่เพราะการปรากฏตัวของเฉินชี ชิงยวนคงมิได้มายังแคว้นหลี ทั้งยังมิต้องทนทุกข์ทรมานมากมายเช่นนี้

สักวันหนึ่งเขาจะต้องสังหารเฉินชีแล้วพาชิงยวนกลับไปให้ได้!

ตลอดทาง ลั่วชิงยวนมิได้สนใจเฉินชีมากนัก แต่ก็มิได้ส่งผลต่อการประจบประแจงของเขาเลย

เขากล่าวว่า “ทราบว่าคราวนี้เจ้าจะไปยังตลาดมืด ข้าเองก็เตรียมเงินทองไว้จำนวนหนึ่ง”

“คราวก่อนพลาดบัวถวายไป คราวนี้สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าจะซื้อมาให้เจ้าอย่างแน่นอน!”

ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยคำใด

เมื่อถึงจุดหมาย ท้องฟ้ายังมิมืดดีนัก จึงยังมิอาจเข้าไปยังเมืองป้านกุ่ยได้

พวกเขาจึงหยุดพักที่โรงเตี๊ยมระหว่างทางเพื่อแวะกินอาหารรองท้อง

รอจนฟ้ามืดจึงค่อยขึ้นเขา

ส่วนโฉวสือชีนั้นไปจัดการสิ่งของที่นำมาล่วงหน้าแล้ว จึงมิได้เดินทางไปกับพวกเขา

ที่โต๊ะมีเพียงลั่วชิงยวน คนใบ้และเฉินชีสามคน

เมื่อยามค่ำคืนมาเยือน ในเมืองก็คึกคักขึ้น ผู้คนมากมายทยอยมายังที่แห่งนี้

การค้าขายในยามราตรีจึงเริ่มต้นขึ้น

ลั่วชิงยวนมีเป้าหมายชัดเจน มุ่งตรงไปยังลานประมูลทองคำ

ที่นั่นคือลานประมูลที่ใหญ่ที่สุดในตลาดมืด สามารถรองรับผู้คนพร้อมกันได้หลายร้อยคน

ทุกคนทยอยกันเข้าไปในหอกลองทรงกลม

ส่วนเกาเหมียวเหมี่ยวก็ตามมาติด ๆ บนใบหน้ามีรอยยิ้มเย้ยหยันระคนพึงพอใจ

พวกเขามาถึงชั้นสี่ ทางเดินทรงกลมนั้นมีห้องพักเรียงรายอยู่ติดกัน

ห้องพักมิใหญ่นัก มีเพียงโต๊ะตัวหนึ่งและเก้าอี้สองสามตัว

พวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อรอคอยการประมูลเริ่มต้นขึ้น

เฉินชีเอียงตัวพิงหน้าต่างพลางมองออกไปในความมืดมิดแล้วกล่าวว่า “วันนี้ข้านำเงินมาห้าแสนตำลึง น่าจะพอแล้วกระมัง”

ลั่วชิงยวนสังเกตการณ์รอบด้าน แล้วเหลียวมองไปโดยมิได้ตั้งใจ

กลับเห็นว่าที่รอยแยกประตูห้องที่ปิดมิสนิทนั้นมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องอยู่