ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1484

“แล้วเกาเหมียวเหมี่ยวอยู่ที่ใด?” ลั่วชิงยวนถาม

ลุงเฉิงตอบว่า “มิทันได้สังเกตเห็นนางขอรับ ผู้คนมากมายนัก แต่นางน่าจะยังมิตายขอรับ”

ลั่วชิงยวนคิดว่า ด้วยความแข็งแกร่งของเกาเหมียวเหมี่ยว การขึ้นเขาน่าจะยังยากอยู่บ้าง

รอจนคนตายเกือบหมดแล้ว นางคงจะถอดใจไปเอง

จากนั้นหลายคนก็ติดตามลุงเฉิงกลับไปกินข้าว

ที่โต๊ะอาหาร อวี๋หงถามว่า “ลุงเฉิง เมื่อก่อนติดตามอวี๋ตันเฟิ่งด้วยหรือ?”

ลุงเฉิงพยักหน้า “ขอรับ ท่านเจ้าเมืองอวี๋สร้างเมืองแห่งภูตผีแต่เริ่มแรก ข้าน้อยก็อยู่ที่นั่นแล้ว”

“ท่านอยากทราบเรื่องใด หากข้าน้อยจำได้ ก็สามารถบอกท่านได้”

“อย่างไรเสียข้าน้อยก็อายุมากแล้ว บางเรื่องก็จำได้มิแม่นยำนักขอรับ”

อวี๋หงพยักหน้า “ดี ถ้าเช่นนั้นกินข้าวเสร็จแล้วเราค่อยคุยกันให้ดีเถิด”

หลังจากกินข้าวเสร็จ อวี๋หงก็สนทนากับลุงเฉิงเป็นการส่วนตัวถึงเรื่องราวในอดีตของอวี๋ตันเฟิ่ง

อวี๋หงอยากทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับอวี๋ตันเฟิ่งในเมืองแห่งภูตผี

ลั่วชิงยวนว่างอยู่ จึงทำได้เพียงพาคนใบ้เดินเล่นในภูเขา

เมื่อเดินไปยังจุดที่สูงที่สุดของภูเขา ทิวทัศน์ที่เห็นก็แตกต่างไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อมาถึงใต้ต้นไม้ริมหน้าผา ลั่วชิงยวนก็นั่งลงพิงต้นไม้

เบื้องหน้าคือขุนเขาสลับซับซ้อนที่เต็มไปด้วยเมฆและหมอก มองไปไกลสุดลูกหูลูกตาราวกับแดนสวรรค์

“มิคิดว่าบนเขานี้จะมีทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้”

“ก่อนหน้านี้ความจำเกี่ยวกับเมืองแห่งภูตผีมีแต่ความอันตราย กลับละเลยทิวทัศน์บนเขานี้ไป”

คนใบ้หยิบกิ่งไม้มาเขียนลงบนพื้นช้า ๆ ว่า “ในยามคับขันถึงชีวิต ย่อมไม่มีใจชมทิวทัศน์”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว ชีวิตแทบจะดับสูญ จะมีแก่ใจชมทิวทัศน์ได้อย่างไร”

“ทิวทัศน์นี้มีไว้ให้ผู้ที่อยู่บนยอดเขาชม”

คิดไปแล้วที่นี่คงเป็นสถานที่ที่อวี๋ตันเฟิ่งเลือกสรรมาอย่างดี เพราะตำแหน่งที่ตั้งแห่งนี้เต็มไปด้วยขุนเขาสลับซับซ้อน แฝงด้วยพลังมังกร เป็นทำเลฮวงจุ้ยที่ดี

“เอาเถิด มิต้องเร่งเขา”

“ไปยกศพของอวี๋ตันเฟิ่งออกมากันก่อน”

เมื่อฟ้ามืด ศพของอวี๋ตันเฟิ่งก็ถูกเคลื่อนย้ายออกมา

เมื่ออวี๋หงเห็นศพ ดวงตาของเขาก็แดงก่ำในทันที เส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปน โทสะในใจปะทุขึ้นราวกับอยากจะสับโหยวจิ้งเฉิงเป็นพัน ๆ ชิ้น

ลั่วชิงยวนเย็บศพตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ท้ายที่สุดก็ผ่านมาหลายปี ถึงแม้ศพจะถูกผนึกไว้แต่ก็ยังมีการเน่าเปื่อยไปบ้าง

มิอาจเย็บศพให้กลับคืนสภาพเดิมได้แล้ว จึงดูค่อนข้างแปลกประหลาดนัก

อวี๋หงสงบสติอารมณ์แล้วกล่าวว่า “ข้าจะนำศพกลับไป”

“หลายปีมานี้ นางร่อนเร่อยู่ภายนอก ถึงเวลาที่นางควรกลับบ้านแล้ว”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

เพื่อมิให้ผู้อาวุโสสกุลอวี๋ทั้งสองเห็นศพ อวี๋หงตัดสินใจเผาศพ ในคืนนั้นเขาเผาร่างของน้องสาวจนเป็นเถ้ากระดูกแล้วนำกลับไปเพียงเถ้ากระดูกเท่านั้น