ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 219

“เขาที่ติดอยู่ในหุบเขาพิษเกือบครึ่งเดือน ยังมีชีวิตรอด ตอนนี้กำลังทำการรักษาอยู่”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

และตามแม่ทัพใหญ่ฉินมาถึงเรือนใน

แม่ทัพใหญ่ฉินพูดกับนางด้วยน้ำเสียงหนักใจ ”คือว่าไป๋หลี่เขา…”

คิ้วของลั่วชิงยวนกระตุก

นางตามแม่ทัพใหญ่ฉินเข้าไปในห้อง พบกับร่างสีขาวซีดบนเตียง เขากำลังนอนพิงหัวเตียง และตาของเขา ถูกปกคลุมด้วยผ้าขาว

ฉากนี้ทำเอาหัวใจของลั่วชิงยวนสั่นคลอน

แม่ทัพใหญ่ฉินถอนหายใจอย่างหนัก “วันนี้ไป๋หลี่ก็ตื่นแล้ว…เพียงแต่ตาของเขา…มองไม่เห็นอีกต่อไป!”

บัดนี้ แม่ทัพใหญ่ฉินจึงเข้าใจสิ่งที่ลั่วชิงยวนพูด ข้อแลกเปลี่ยนที่เขาต้องเสียไป

คือดวงตาคู่หนึ่ง!

ลั่วชิงยวนเองก็รู้สึกฉงน นางก้าวขึ้นหน้าอย่างรวดเร็ว พูดกับฉินไป๋หลี่ “ข้าขอดูหน่อย”

นางดึงผ้าขาวที่ปิดตาของฉินไป๋หลี่อยู่ออก สีตาของเขาได้กลายเป็นสีเทา ราวกับถูกปกคลุมโดยหมอกหนา

นางลองโบกมือ “มองไม่เห็นแม้แต่นิดจริงหรือ?”

ฉินไป๋หลี่ส่ายหัว “มองไม่เห็น”

แม่ทัพใหญ่ฉินมองแล้วรู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก เขากล่าว “ข้ายังมิได้เชิญหมอหลวง ข้าเชิญพระชายามาก่อน มิทราบว่าพระชายามีวิธีรักษาหรือไม่?”

เรื่องนี้เป็นเรื่องของผลชะตา ดังนั้นแม่ทัพใหญ่ฉินจึงมิได้เชิญหมอหลวงในทันที แต่ฝากความหวังไว้ที่ลั่วชิงยวนก่อน

ลั่วชิงยวนจับชีพจรให้ฉินไป๋หลี่ นางกล่าวด้วยสีหน้าหนักอึ้ง “ข้าเองก็ไม่รับประกันว่าจะรักษาได้ แต่ข้าจักพยายามสุดกำลัง!”

แม่ทัพใหญ่ฉินยกแขนคำนับ “เช่นนั้นก็ขอบพระคุณพระชายาแล้ว!”

บัดนี้ เวินซีหลานที่อยู่ตรงมุมร้องไห้จนราวกับเป็นมนุษย์น้ำตา ในห้องอบอวลด้วยไอเหน็บหนาวจาง ๆ

ลมโบกพัดจอนผมของฉินไป๋หลี่ เขาหันหน้า ในใจทั้งคาดหวังและลุ้นระทึก

เขากล่าว “ท่านพ่อ ข้าอยากคุยกับพระชายาส่วนตัวครู่หนึ่ง”

“พวกนางถูกทำร้ายไปหลายปี บัดนี้ทำได้เพียงใช้วิธีนี้ในการเจอกับเจ้าอีกครั้ง ของชิ้นนี้เจ้าจงรักษาไว้ให้ดี และห้ามห่างกายเด็ดขาด”

ฉินไป๋หลี่กุมลูกแก้วไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ท่าทีระมัดระวังเป็นอย่างมาก “พวกเขา อยู่ในนี้หรือ? สามารถพูดคุยกับข้าได้หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนตอบเสียดาย “ไม่ได้”

เสียงของเวินซีหลานและฉินเยี่ยนเอ๋อร์ ฉินไป๋หลี่มิสามารถได้ยิน

เดิมทีเขาสามารถมองเห็นได้ แต่ตอนนี้ มองไม่เห็นแล้ว

พวกเขายังไม่ทันได้เจอหน้ากัน จากนี้คงมิได้เจอกันอีก

นัยน์ตาของฉินไป๋หลี่แสดงแววผิดหวังและเจ็บปวด แต่มือทั้งสองยังคงกุมลูกแก้วไว้อย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร ข้าคิดว่าข้าสามารถรับรู้ถึงทั้งสองได้”

เวินซีหลานเห็นใบหน้าและรอยยิ้มที่แสนซีดเผือดของฉินไป๋หลี่แล้ว ในใจของนางราวกับถูกเข็มทิ่มแทง นางค่อย ๆ เข้าใกล้ขอบเตียง และเอ่ยเรียกเสียงสะอื้น “ไป๋หลี่…”

“ท่านพ่อ…” ฉินเยี่ยนเอ๋อร์ตะครุบกอดฉินไป๋หลี่ แต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า เขาหลุดเสียงปล่อยโฮ

วินาทีนั้น ลำตัวของฉินไป๋หลี่แข็งทื่อ ดวงตาสีเทากวาดไปรอบด้านอย่างทำตัวไม่ถูก เขาพูดเสียงสั่น…