ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 222

บังเหียนวิ่งเข้ามาอย่างทุลักทุเล และพูดตะโกน “แย่แล้วขอรับ! พระชายาถูกชาวบ้านกลุ่มหนึ่งลักตัวไป!”

สิ้นประโยค ทุกคนที่อยู่ในนั้นต่างตะลึง

คิ้วของแม่ทัพใหญ่ฉินขมวดแน่น “ว่าไงนะ? ถูกชาวบ้านลักตัวไป? กลางวันแสก ๆ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร!”

บังเหียนกล่าวต่ออย่างร้อนรน “เรื่องจริงขอรับ! พวกเขาจับตัวพระชายาไปเพราะจำผิดคน ได้ยินว่าจะนำตัวพระชายาไปดิ่งแม่น้ำ!”

วินาทีที่ได้ยินประโยคนี้ ในหัวของฟู่เฉินหวนเผยเป็นภาพถนนเส้นนั้นที่แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปฉับพลัน และวิ่งออกจากประตูจวนแม่ทัพใหญ่ไปทันใด

……

ลั่วชิงยวนถูกจับตัวมาที่ริมแม่น้ำ ที่มาพร้อมนางยังมีผู้คนที่อยากเห็นเรื่องสนุก

“นังสำส่อน! ริอ่านคบชู้! วันนี้จักเป็นจุดจบของเจ้า!”

ชายหนุ่มกราดด่า พร้อมแกะเชือกที่มัดอยู่บนตัวของนาง

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนดุดัน “ข้าเป็นพระชายาอ๋องสำเร็จราชการ! พวกเจ้าจับตัวข้า คิดถึงจุดจบพวกเจ้าหรือยัง? ใครเป็นคนส่งตัวพวกเจ้ามา มิสนใจกระทั่งชีวิตตนเองแล้วงั้นรึ?”

ลั่วชิงยวนมิเชื่อแน่ว่าพวกเขาจะจับผิดคน เกรงว่าตั้งใจเสียมากกว่า!

ริอ่านจับตัวผู้อื่นในเวลากลางวันแสก ๆ อย่างโจ่งแจ้ง ความกล้าของคนคนนี้มากล้นฟ้าเสียจริง!

ชายหนุ่มผู้นั้นหัวเราะเย็นทีหนึ่ง และตะโกนกล่าวกับฝูงชน “พวกเจ้าคิดว่านางเหมือนพระชายาอ๋องหรือ? พระชายาอ๋องจะเป็นหญิงสาวเช่นนี้ได้อย่างไร? อ้วนราวกับหมูตอน!”

ชายหนุ่มหัวเราะเยาะอย่างมิหวั่นเกรง

ผู้คนรอบ ๆ ก็หัวเราะเยาะตามเช่นกัน

“แน่นอนว่าไม่มีทาง! หน้าตาเช่นนี้จะเป็นพระชายาได้อย่างไร! ฝันกลางวันอยู่กระมัง!”

”จริงด้วย จะเป็นไปได้อย่างไร!”

เสียงเย้ยหยันรอบด้านดังเข้าหูนางอย่างชัดเจน และทิ่มแทงลงบนตัวลั่วชิงยวนราวกับมีด สายตาและน้ำเสียงดูถูกเหล่านั้น ทำไฟโทสะในใจของนางปะทุสูง

ชายหนุ่มแหงนหน้าหัวเราะ “ได้ยินหรือไม่? ทุกคนเขามีตากัน อย่างเจ้ารึจะเป็นพระชายา? มิกลัวคนอื่นได้ยินแล้วจะขำฟันหลุดหรือไง?”

“แต่เจ้าคงมิมีโอกาสนั้นแล้ว! หว่านชายหนุ่ม ผิดจรรยาสตรี ย่อมสมควรถูกดิ่งแม่น้ำ!”

ชายหนุ่มหลายคนจับตัวลั่วชิงยวน จะมัดหินไว้ที่แขนและขาของนาง เพื่อดิ่งนางลงในแม่น้ำ

และในฝ่ามือ ป้ายสัญลักษณ์ที่ดึงจากบนตัวชายหนุ่มเมื่อครู่ ยังถูกนางกำไว้แน่น

บนบก ผู้คนที่มุงดูยิ่งอยู่ยิ่งมาก และต่างพูดคุยซุบซิบ

ชายหนุ่มผู้นั้นยืนอยู่ริมแม่น้ำครู่หนึ่ง มองว่าคนที่จมลงไปมิมีการตอบสนอง และผิวน้ำแน่นิ่งอีกครั้ง จึงวางใจลง

ภารกิจสำเร็จ!

“ไป!”

สิ้นเสียงคำสั่ง ชายหนุ่มนำทางชาวบ้านหนึ่งร้อยกว่าคนจากไปทันที

พวกเขาแฝงตัวกลางฝูงชน และกระจายตัวออกไปรอบทิศ

มิหลงเหลือร่องรอยแม้แต่นิด

เมื่อฟู่เฉินหวนควบม้ามาถึง เห็นเพียงฝูงชนจำนวนมากที่กำลังมุงดู เขารีบลงจากม้าและวิ่งพุ่งเข้าไป ดึงตัวชาวบ้านคนหนึ่งถาม “นางล่ะ? ผู้ที่ถูกดิ่งน่ะ”

ชาวบ้านชี้ไปทางแม่น้ำพร้อมกล่าว “จมลงไปและนิ่งสงบมาพักใหญ่แล้ว”