ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 224

เขาดีดตัวขึ้น ก็พบกับลั่วชิงยวนที่นอนสลบอยู่ด้านข้างพอดี สีหน้าซีดเผือดของนางทำเขาตกใจ

เขารีบเดินขึ้นหน้า กดไปที่หน้าอกของลั่วชิงยวนอย่างแรง ลั่วชิงยวนสำลักน้ำออกมามิน้อย

ลั่วชิงยวนลืมตา เห็นเป็นใบหน้าของฟู่เฉินหวน นางรู้ว่าอันตรายได้ถูกถอดถอน นางจึงสลบไปอย่างหมดเรี่ยวแรงอีกครั้ง

“นี่!” คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวด สลบไปอีกแล้วงั้นหรือ?

เขายื่นนิ้วพิสูจน์ลมหายใจนาง เห็นว่านางยังมีชีวิตอยู่ ฟู่เฉินหวนจึงโล่งอก

เมื่อครู่ตอนสัมผัสโดนใบหน้านาง เขารู้สึกว่าตัวนางร้อนมาก ๆ

ลั่วชิงยวนหนาวจนริมฝีปากเริ่มซีดเผือด ร่างเปียกปอนของนางตากลมหนาวอยู่นาน จึงจับไข้เสียแล้ว

คิ้วของฟู่เฉินหวนผูกกันแน่น เขาลุกขึ้นไปมองดูรอบ ๆ บริเวณนี้มีแต่บ่อน้ำตื้น มืดมิดและไร้ซึ่งผู้คน

หาทางออกมิเจอ เหล่าเซียวชูก็คงหาพวกเขาไม่เจอในเร็ว ๆ นี้

ดูท่าคงต้องฝืนนอนที่นี่คืนหนึ่งแล้ว

เขาไปหากิ่งไม้แห้งและหญ้าแห้ง ก่อกองไฟขึ้นมา

เขาย้ายลั่วชิงยวนไปที่ข้างกองไฟ ตัวนางเปียกปอนจึงถอดอาภรณ์ชั้นนอกมาตากผิงให้แห้ง

เมื่อตอนสะบัดชุด กลับมีสิ่งหนึ่งหล่นลงมา และกลิ้งเข้าไปในพุ่มหญ้า

ฟู่เฉินหวนชะงักเล็กน้อย เดินขึ้นหน้าไปเก็บของสิ่งนั้น และนัยน์ตาฉายแววฉงน

นี่มัน… ข็มทิศหรือ?

ปกติไม่เห็นลั่วชิงยวนจะเอาออกมาใช้ ดูแล้วมิใช่ของธรรมดาด้วย

นางเอามาจากไหนกัน?

ลั่วชิงยวนมีของแบบนี้ได้เช่นไร?

เขาไม่เข้าใจมาโดยตลอด ลั่วชิงยวนเป็นบุตรสาวเอกของอัครมหาเสนาบดี แม้ตอนเด็กจะมีชื่อเสียงหญิงอัจฉริยะ แต่เมื่ออายุสิบกว่านางกลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ด้านนอกเริ่มลือกันว่า นางทั้งอัปลักษณ์และโง่งม ลั่วชิงยวนเองก็เริ่มมิปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน เขาเองก็เจอนางนาน ๆ ครั้ง

นางตะครุบไปกอดขาทั้งสองของฟู่เฉินหวน ให้เขามิสามารถขยับตัวได้ และชนเข้าอย่างแรง

ฟู่เฉินหวนทรงตัวร่างกายไว้มิได้ ถูกลั่วชิงยวนชนจนล้มลงกับพื้น

วินาทีที่ร่างกายล้มลงพื้นอย่างจัง ร่างหนักหน่วงของลั่วชิงยวนก็ทับลงมาทันที ฟู่เฉินหวนรู้สึกราวกับมีก้อนหินหล่นทับหน้าอก

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว เขายกเข็มทิศเหนือหัว ลั่วชิงยวนยื่นมือไปแย่ง แต่กลับเอื้อมไม่ถึง

นางยันหน้าอกของเขาเพื่อจะลุกขึ้นไปแย่ง วินาทีนั้นหน้าอกของฟู่เฉินหวนรู้สึกเจ็บแปล๊บ สีหน้าของเขากริ้วโกรธขึ้นมา จับข้อมือของลั่วชิงยวนไว้แน่น “ลั่วชิงยวน!”

“ส่งให้หม่อมฉัน!” ลั่วชิงยวนเองก็เริ่มไม่พอใจ น้ำเสียงของนางดุดัน

“เจ้าตอบคำถามข้าก่อน! นี่เป็นของที่ข้าเก็บมาได้ หากเจ้ามิตอบจักยืนยันอย่างไรว่าเป็นของเจ้า?” ฟู่เฉินหวนมิยอมนางแม้แต่นิด ทำลั่วชิงยวนทั้งโกรธทั้งลนลาน

นางสลัดมือของฟู่เฉินหวนออกมิได้ จึงก้มหน้ากัดลงไปอย่างแรง

“อ๊าก!” ฟู่เฉินหวนร้องเจ็บปวด แต่ยังคงมิยอมปล่อยมือ

สายตาของเขายะเยือกลง และพลิกตัวทันที