ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 242

เงาดำที่หน้าประตู หายไปแล้ว!

ทั้งคู่จ้องหน้ากันเนิ่นนาน หน้าประตูก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอย่างใด

ลั่วชิงยวนตบหลังมือจือเฉา “ไม่มีอะไรแล้ว นอนเถอะ”

จือเฉาตกใจ แต่เมื่อเห็นท่าทีสงบนิ่งของพระชายา นางจึงรู้สึกวางใจมากขึ้น เพียงแค่มีพระชายาอยู่ นางก็มิมีสิ่งใดต้องกลัว

แต่ลั่วชิงยวนกลับนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงเสียงด้านนอก

เมื่ออดทนจนถึงฟ้าสว่าง ตามแผนการเดิมแล้ว จือเฉาต้องไปซื้อเสบียงและถ่านไฟในหมู่บ้าน ส่วนลั่วชิงยวนจะไปดูว่าในภูเขามีสมุนไพรที่สามารถใช้ได้หรือไม่

เพราะทรัพย์สินของลั่วชิงยวนตอนนี้มีไม่มาก ยาปรับสมดุลร่างกายราคาแพงและหายากนัก หนำซ้ำยังใช้ได้มินาน

การเก็บสมุนไพรจึงถือเป็นการประหยัดเงิน เพราะสามารถนำมาซื้อข้าวของเครื่องใช้และถ่านไฟที่เอาไว้ใช้ในฤดูเหมันต์ได้

ด้านจือเฉานั้นถือว่าราบรื่น นางหาซื้ออาหารและถ่านมาได้อย่างสำเร็จ

ลั่วชิงยวนเองก็เก็บสมุนไพรและเห็ดป่ามาได้เล็กน้อย

วันนี้ในห้องเผาถ่านเพิ่ม จึงอบอุ่นมากกว่าเมื่อวาน

แต่แล้วเวลากลางคืนก็มาถึงอย่างไม่รู้ตัว

จือเฉาเริ่มรู้สึกกลัวอีกครั้ง

คืนนี้เป็นคืนไม่ได้นอนเช่นเคย

ในคืนนี้ หน้าประตูมิได้มีเงาดำปรากฏ เพียงแต่ประตูยังคงดังเอี๊ยดอ๊าด เสียงกุกกักนั้นเกี่ยวให้ใจคนฟังกระตุกขึ้นลง

มาถึงที่จวนนอกเมืองได้สามวัน ทั้งสองเริ่มจัดการทุกอย่างเข้าที่ อาหารเพียงพอแล้ว ถ่านไฟเองก็เตรียมไว้มิน้อยเช่นกัน

อากาศยิ่งอยู่ยิ่งเหน็บหนาว

เมื่อตอนกินข้าวเย็น จือเฉาจึงถามขึ้น “พระชายา ท่านมีความคิดที่จะออกจากที่นี่หรือไม่เจ้าคะ? ที่นี่เปลี่ยวเกินไป บ่าวมักรู้สึกมันหลอน ๆ”

ลั่วชิงยวนเผยยิ้ม “ต้องออกแน่ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลา ข้ามีเรื่องบางอย่างที่ยังต้องทำ”

“เรื่องกระไรหรือเจ้าคะ?” จือเฉารู้สึกสงสัย ตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็มิเห็นพระชายาจะทำเรื่องอะไร

ลั่วชิงยวนตอบอย่างลึกลับ “ข้ากำลัง… รอคนคนหนึ่ง”

เสียงนี้ดังไปประมาณหนึ่งชั่วยาม

จากนั้นจึงเงียบไป

นัยน์ตาของลั่วชิงยวนกะพริบแววเยือก นางหลับตาลงอย่างสบายใจ

ในหลายวันถัดมา พวกนางได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนี้พร้อมกับเห็นผ้าขาวลอยอยู่นอกห้องทุกวัน

แต่ลั่วชิงยวนมิได้สนใจ และนอนต่ออย่างแน่นิ่ง

จือเฉาที่ตื่นกลัวไปหลายวันก็เริ่มชินชา ตกดึกนางเองก็นอนหลับแล้ว

……

วันนี้กลางวัน จือเฉายกอาหารเข้ามา และพูดบ่นอย่างอดไม่ได้ “พระชายา ถ่านและอาหารพวกเราน้อยลงอย่างประหลาด ช่างพิลึกเสียเหลือเกินเจ้าค่ะ”

นับตั้งแต่ที่พวกนางย้ายเข้ามาอยู่ในเรือนนี้ ชีวิตก็ขัดสนมากขึ้น ดังนั้นจือเฉาจึงต้องคำนวณทุกอย่างเป็นอย่างดี มิว่าจะเป็นปริมาณของอาหารหรือถ่านไฟ นางจึงรู้ดีว่าของนางใช้ของทั้งหมดไปเท่าไรกันแน่

ได้ยินดังนี้ ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว “น้อยลงหรือ? เจ้าแน่ใจรึ?”