ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 246

ลมราตรีพัดมา เสียงกุกกักเหล่านั้นได้กลับมาอีกครั้ง

และเสียงในคืนนี้ ดังยิ่งกว่าคืนอื่น ๆ

โดยเฉพาะฝั่งเรือนเล็ก ถึงกับมีเสียงกรีดร้องส่งมา

เสียงนั้นวุ่นวายจนฟังดูมิสมจริง ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ๆ

ลมแรงพัดให้ประตูห้องโยกเยก เสียงที่ดังมา ราวกับมีคนกำลังผลักประตูจากด้านนอก

จือเฉากลัวจนกอดแขนลั่วชิงยวนไว้แน่น “พระชายา นี่มัน…”

ลั่วชิงยวนตบมือนางเบา ๆ “ข้าออกไปตรวจดูเอง”

“เจ้าอยู่ในห้องอย่าวิ่งไปที่อื่น”

จือเฉารู้สึกกังวล ”พระชายา…”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว” ลั่วชิงยวนตบบ่าของนางเป็นการปลอบ

จากนั้นจึงเปิดประตูเดินออกไปคนเดียว

นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วชิงยวนออกจากห้องตอนกลางดึกหลังมาอยู่ที่จวนนอกเมือง

ลมหนาวด้านนอกแฝงไปด้วยไอมืดครึ้ม พัดให้ตะเกียงใต้ชายคาสั่นคลอนไปมา เสียงใบไม้ดังขึ้นซ่า ๆ จวนกว้างที่เปลี่ยวร้างบัดนี้ยิ่งเหมือนจวนผีสิงเข้าไปทุกที

ลานหน้าจวนมิมีสิ่งใด เสียงนี้ส่งมาจากทางเรือนเล็ก

ลั่วชิงยวนก้าวฝีเท้ามั่นคงไปทางเรือนเล็ก

จากนั้นจึงเห็นร่องรอยคดเคี้ยวบนพื้นเป็นจำนวนมาก

นางขมวดคิ้ว นี่มันงู!

บัดนี้ภายในเรือน สวี่ชิงหลินกำลังปกป้องซ่งเชียนฉู่ เขาใช้ดาบฟันงูบนพื้น

งูที่ยิ่งอยู่ยิ่งมากมุดเข้ามาทางกำแพงจวน และรูโหว่ต่าง ๆ เสียงเลื้อยคลานของมัน ทำเอาคนได้ยินขนหัวลุก

ซ่งเชียนฉู่โรยผงไล่งู เพื่อให้งูเหล่านั้นถอยออกไป แต่วินาทีต่อมามีลมกระโชก พัดให้ผงไล่งูของนางสลาย ลอยอยู่กลางอากาศพร้อมปลิวไปกับลม

ทันใดนั้น งูตัวหนึ่งกัดเข้าที่ข้อเท้าของสวี่ชิงหลิน เจ็บปวดจนเขาต้องคุกเข่าล้มลงบนพื้น

“พี่สวี่!” ซ่งเชียนฉู่ตกใจ จากนั้นจึงรีบโรยผงไล่งูเป็นกำ

แม้จะถูกลมพัดหาย แต่ก็สามารถไล่ให้พวกมันถอยห่างไปครู่หนึ่ง

ลั่วชิงยวนก้าวขาเดินเข้าในเรือน งูบนพื้นหลบเป็นทางให้นางโดยสัญชาตญาณ

ฝีเท้าของนางมั่นคงมีแรง งูในเรือนเลื้อยหลบจากนั้นหันหน้าจากไป ไม่นานนัก ก็หายไปจากในเรือน

ราวกับมิเคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อนในชั่วพริบตา

ซ่งเชียนฉู่และสวี่ชิงหลินทุลักทุเลเป็นอย่างมาก มองดูฝูงงูที่จากไป พวกเขาตะลึงเป็นที่สุด

ทั้งคู่เงยหน้า จึงเห็นลั่วชิงยวนที่เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

สีหน้าสงบนั้นไร้ซึ่งความลนลานและตกใจ

ช่างแน่นิ่งเสียเหลือเกิน

จึงทำอีกฝ่ายรู้สึกตกใจ

“แม่นางลั่ว?” ซ่งเขียนฉู่มองนางเหม่อ ๆ

ลั่วชิงยวนรีบขึ้นหน้าไปพยุงนาง “เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหน้า และมองนางอย่างทำตัวมิถูก “เมื่อครู่แม่นางลั่วเป็นคนช่วยพวกเราไว้หรือ?”