ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 265

นางฉีกเสื้อผ้าตัวเองแล้วรีบพันแผลให้งูยักษ์ จากนั้นหาที่หลบซ่อนแล้วยัดตัวมันเข้าไปข้างใน

"ช่วยชีวิตคนได้กุศลยิ่งกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ข้าจะช่วยเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน ถ้าหากเจ้ารอดพ้นเหมันต์นี้ไปได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะปล่อยซ่งเชียนฉู่ไป"

"แน่นอนว่าต่อให้เจ้าไม่ยอมปล่อยนางไป ก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างไรเสียเจ้าก็เอาชนะข้าไม่ได้"

หลังจากลั่วชิงยวนพูดจบ นางก็หันหลังเดินจากไป

นางแบกซ่งเชียนฉู่เอาไว้บนหลังแล้วเดินลงเขาไปด้วยความยากลำบาก

เมื่อกลับมาถึงเรือนลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดให้ซ่งเชียนฉู่แล้วเตรียมตัวไปต้มยามาป้อนให้ซ่งเชียนฉู่

ช่วยชีวิตของอีกฝ่ายไว้ได้เป็นการชั่วคราว!

……

เมื่อถึงตอนเย็น จือเฉาก็กลับมาพร้อมกับโอสถแล้วรีบไปต้มยาให้ลั่วชิงยวน

"พระชายา แม่นางซ่งเองก็กลับมาแล้ว สวี่ชิงหลินเล่าเจ้าคะ?" จือเฉาถามด้วยความสงสัย

"เขาตายไปแล้ว" ลั่วชิงยวนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก

จือเฉาผงกศีรษะ "เช่นนั้นนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป พวกเราสามคนก็คงต้องพึ่งพาอาศัยกันแล้ว! พรุ่งนี้บ่าวจะหาทางขึ้นเขาไปเก็บผักป่าเองเจ้าค่ะ"

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ นางก็เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า "เจ้าเป็นห่วงว่าพวกเราจะไม่มีอะไรกินเช่นนั้นหรือ?"

จากนั้นจือเฉาก็ตอบว่า "ตอนที่บ่าวไปซื้อโอสถ บ่าวเห็นหลายคนในหมู่บ้านถูกคนของตำหนักอ๋องพาตัวไป บ่าวคิดจะซื้ออาหาร แต่พวกเขาก็ไม่ยอมขายให้บ่าวเลยเจ้าค่ะ"

"หากจะเข้าเมืองก็ไกลเกินไป บ่าวมิอาจนำของมากมายขนาดนั้นกลับมาในทีเดียวแน่ อีกอย่างเงินของพวกเรา..."

ก็เหลือไม่มากแล้ว

โอสถทุกตัวที่พระชายาจำเป็นต้องใช้มีราคาแพงมาก

เมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของจือเฉา ลั่วชิงยวนก็รู้ว่าเงินของพวกนางกำลังจะหมดแล้ว

"ตามค่าใช้จ่ายปกติของพวกเราแล้ว พวกเรายังอยู่ได้อีกกี่วัน?"

จือเฉาครุ่นคิดอยู่สักครู่พลางนับนิ้วแล้วกล่าวว่า "อย่างมากที่สุดก็ห้าวันเจ้าค่ะ หลังจากนั้นพวกเราก็จะไม่มีเงินแล้ว!"

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนั้น นางก็ใคร่ครวญอยู่สักพักแล้วยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า "ห้าวันก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องประหยัดหรอก ใช้จ่ายทุกอย่างไปตามปกติเถิด"

"เอ่อ..." จือเฉารู้สึกตื่นตะลึง

อีกห้าวันให้หลัง พวกนางคงจะต้องเริ่มกินแกลบเสียแล้ว...

ทว่าแววตาของนางยังคงเผยให้เห็นความหวาดกลัวอันลึกล้ำ

"เจ้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นในถ้ำได้หรือไม่?" ลั่วชิงยวนเอ่ยถาม

ซ่งเชียนฉู่ผงกศีรษะพลางลองนึกถึงมัน จากนั้นแววตาของนางก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนอดมิได้ที่จะต้องกอดแขนของลั่วชิงยวนเอาไว้แน่น

"ข้าจำได้ว่าดูเหมือนตัวเองจะร่วงลงไปในสระน้ำเย็น มันหนาวมากเลย"

"งูยักษ์ตนนั้นพันรอบตัวข้าอยู่ในน้ำและคิดจะรัดคอข้าให้ตาย..."

ขณะที่ซ่งเชียนฉู่เอ่ยขึ้นมาเช่นนี้ นางก็เริ่มตัวสั่นสะท้าน

ลั่วชิงยวนโอบอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วปลอบโยนว่า "ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นอันใดแล้ว"

ซ่งเชียนฉู่ซบไหล่ของลั่วชิงยวน เมื่อนางรู้สึกสบายใจขึ้นบ้างแล้วก็ค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า

"ดูเหมือนว่าข้าจักฝันด้วย ข้าฝันว่าตัวข้ากำลังตามหาบัวมรกตเหมันต์ มันอยู่ในสระน้ำลึกแห่งนั้น บัวมรกตเหมันต์เติบโตขึ้นที่นั่น..."

"แต่ก่อนที่ข้าจะพบบัวมรกตเหมันต์ ผิวน้ำก็จับตัวเป็นน้ำแข็งทำให้ข้าติดอยู่ในสระจนออกมามิได้อีก..."

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็ใจเต้นรัว