ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 406

ลั่วชิงยวนตะลึงเล็กน้อย รีบสั่งคนเปิดประตูห้องเพื่อยกฟู่อวิ๋นโจวออกมา

เมื่อลั่วชิงยวนสัมผัสโดนข้อมือฟู่อวิ่นโจว เพิ่งพบว่าร่างเขาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

ภายในห้องอบอุ่นมาก นางป้อนแกงโสมให้เขา ร่างของฟู่อวิ๋นโจวจึงอบอุ่นขึ้นมาหน่อย

ลั่วชิงยวนจับชีพจรให้เขาเพื่อตรวจหาสาเหตุการบาดเจ็บ

มือของฟู่อวิ๋นโจวถูกห่อไว้ และเห็นได้อย่างชัดเจนว่านิ้วก้อยของเขาหายไป

ฟู่อวิ๋นโจวตื่นมาอย่างสะลึมสะลือ เขายันร่างลุกขึ้นนั่ง “ชิงยวน ข้าสร้างปัญหาให้เจ้าหรือ”

ลั้วชิงยวนยกชาร้อนมาให้เขา “ท่านบาดเจ็บ ควรนอนพักผ่อนบนเตียง เหตุใดต้องมาหาหม่อมฉันด้วย”

ฟู่อวิ๋นโจวมองนางอย่างเป็นกังวล ลังเลพักหนึ่งจึงเอ่ยปากอย่างหนักอึ้ง “ชิงยวน เจ้าอุตส่าห์ออกมาได้ ข้ามิอยากต้องเห็นเจ้าจมปลักในบ่อโคลนอีก”

ฟู่อวิ๋นโจวพูดไป สายตามองไปทางนอกประตูอย่างลึกซึ้ง พร้อมเอ่ยพรึมพรำ “ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายร่วมป่วยมาโดยตลอด เมื่อข้าเศร้าโศกเสียใจ มีเพียงเจ้าที่ปลอบข้า”

“นับแต่ข้ากำเนิด ชะตาข้าก็มิใช่ของข้าอีกต่อไป ข้าเป็นเพียงหุ่นเชิด เป็นเพียงเครื่องมือ”

“แต่เจ้ามิเหมือนข้า เจ้าอิสระกว่าข้านัก ข้าหวังว่าเจ้าจักปล่อยวางทุกอย่างและเดินออกไป เพื่อดูว่าฟ้าดินที่อิสระนั้นเป็นอย่างไร”

“บางทีข้าอาจฝากของที่ข้ามิได้รับไว้กับเจ้าอย่างเห็นแก่ตัว”

“แต่ข้ามิอยากต้องเห็นเจ้าในสถานะตอนนี้จริง ๆ”

เสียงของฟู่อวิ๋นโจวแผ่วเบามาก แต่กลับหนักแน่นเสียจนทำคนใจเจ็บ

ลั่วชิงยวนคิดถึงตนในวัยเด็ก

นางกลัววิญญาณร้าย กลัวเสียงลมในกลางดึก กลัวการนอนคนเดียวในคืนฝนฟ้าคะนอง

นางมิเข้าใจ เหตุใดนางต้องเรียนรู้สิ่งเหล่านั้นตั้งแต่เกิด นางเองก็กลัว

แต่อาจารย์บังคับให้นางเรียน นางรู้สึกตนเองราวกับเป็นหุ่นเชิด หุ่นเชิดที่ควบคุมชะตาของตนมิได้

ค่ำคืนที่มืดมิดและดำทมิฬ เสียงกรีดร้องที่นับไม่ถ้วน เป็นปมขนาดใหญ่ในหัวใจวัยเยาว์ของนาง

หากนางมิได้เกิดในตระกูลฮวงจุ้ย บางทีนางอาจมีชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม

แต่สถานที่กำเนิดเป็นทั้งชะตา และเป็นกรรม

ที่มิสามารถเลือกได้

“องค์ชายหน้า ท่านกลับไปเถิด และมิต้องโน้มน้าวหม่อมฉันอีก”

ฟู่อวิ๋นโจวตะลึงเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าลั่วชิงยวนได้รับการกระทบสาหัส จนเป็นป่วยทางจิตใจ

บัดนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของนาง จึงรู้ว่านางมิได้คิดเล็กคิดน้อย นางเพียงกระจ่างแล้ว

ช่างเป็นหัวใจพิสุทธิ์กระไรเช่นนี้

เขายิ้มอ่อน “ข้าเองที่คับแคบไป เจ้าพูดถูก เพียงแค่ภาพลักษณ์”

“ไฉนจักต้องคิดมาก”

ฟู่อวิ๋นโจวยันร่างขึ้น คำนับนางทีหนึ่ง

จากนั้นก้าวขาออกจากประตูไป

ร่างที่ผอมบางนั้น เดินออกจากประตู ราวกับจะสลายไปพร้อมกับสายลม

ลั่วชิงยวนมิได้สั่งคนไปส่งเขา ได้ยินเพียงเสียงไอที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ ภายใต้ความสงบ