ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 438

ลั่วชิงยวนนั่งอยู่บนเตียง อยากนอนก็นอนไม่หลับ นางยิ่งไม่อยากอยู่ที่นี่

จึงเลือกที่จะลุกขึ้นและแอบออกจากตำหนัก

คืนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น คิดว่าคงไม่มีผู้ใดมาหานางแล้ว

เมื่อออกจากตำหนัก นางตรงไปที่ร้านในตรอกฉางเล่อทันที

นางเดินทางด้วยทางลัด

กลางดึกดื่นซ่งเชียนฉู่มาเปิดประตูให้นาง “ดึกเช่นนี้แล้ว ท่านมาได้อย่างไรกัน? มิได้กลับตำหนักแล้วหรือ?”

“ตอบยากแล้ว” ลั่วชิงยวนถอนหายใจ

“เช่นนั้นค่อยพูดพรุ่งนี้เช้า ไปนอนเถิด” ซ่งเชียนฉู่เห็นว่าอารมณ์นางไม่ดีนัก จึงควงแขนนางกลับห้อง

เปลี่ยนชุดเสร็จ ทั้งคู่เตรียมจะดับเทียนเข้านอน

เวลานี้เอง ด้านนอกกลับดังเป็นเสียงเคาะประตู

“ดึกเช่นนี้แล้ว ผู้ใดกัน?” ซ่งเชียนฉู่งุนงง

“ข้าไปดูเอง เจ้านอนเถอะ”

ลั่วชิงยวนขึ้นหน้าไปเปิดประตูด้านนอก และพบกับฟู่เฉินหวนที่กำลังนั่งดื่มเหล้าบนขั้นบันไดหิน

ไฉนจึงเป็นเขาไปได้!

ลั่วชิงยวนรีบปิดประตูทันใด

ผู้ใดจะรู้ฟู่เฉินหวนกลับยันประตูไว้อย่างร้อนรน จนประตูหนีบมือของเขาอย่างแรง

ลั่วชิงยวนตกใจ จึงรีบปล่อยมือ

“ท่านอ๋อง ดึกดื่นเพียงนี้แล้วท่านจักทำสิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ?” นางรู้สึกเสียใจที่มาเปิดประตูนี้

มือของฟู่เฉินหวนถูกหนีบ แต่เขาราวกับไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวด ลุกขึ้นผลักประตูและเดินเข้ามา

โอบไหล่ของลั่วชิงยวนไว้อย่างรุนแรง ร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าพูดด้วยความมึนเมา “เซียนฉู่ ข้าต้องขอร้องเจ้าอย่างไร? เจ้าจึงจักทำนายให้ข้า”

ลั่วชิงยวนผล้กแขนของเขาออกอย่างรังเกียจ “ท่านอ๋อง ดึกดื่นท่านมิบรรทม ผู้อื่นยังต้องนอนหนาพ่ะย่ะค่ะ!”

ฟู่เฉินหวนกลับยกจอกเหล้าขึ้นมาดื่มอย่างมิสนใจ และเดินไปทางเรือนหลัง

“หากเจ้านอนแล้ว จะมาเปิดประตูให้ข้าอีกรึ?”

“เซียนฉู่ เจ้าว่าหากข้ามิสามารถควบคุมอารมณ์ที่ข้ามีต่อคนผู้หนึ่งได้ เช่นนั้นข้าถูกควบคุมอยู่หรือไม่?”

“พวกเขาวางแมลงกู่ใส่ข้าใช่หรือไม่?”

ได้ยินดังนี้ ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว

ฟู่เฉินหวนหมายความว่าอย่างไรกัน?

นางนั่งลงตามเขา “ท่านอ๋องหมายความว่าเยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ?”

ฟู่เฉินหวนหันหน้ามองนางทีหนึ่ง จากนั้นละสายตาไปยังนภาค่ำคืนในทิศไกลด้วยความรู้สึกซับซ้อน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “แค่ข้าเห็นนางร้องไห้ เห็นนางทรมาน ข้าก็รู้สึกปวดใจ และโมโหกริ้วโกรธอย่างควบคุมมิได้”

“ข้ารู้ว่าเรื่องในวันนี้ผู้ใดผิดผู้ใดถูก แต่กลับปกป้องนางอย่างห้ามมิได้ และไปทำร้ายอีกคนหนึ่ง”

“เหตุใดกัน? หากมิใช่เพราะแมลงกู่ จักเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ฟู่เฉินหวนตกอยู่ภายใต้ความเจ็บปวด

จู่ ๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาจับข้อมือของลั่วชิงยวนไว้อย่างร้อนรน “เซียนฉู่ เจ้าว่ามาดีกว่าต้องทำเยี่ยงไรเจ้าจึงยอมช่วยข้า?”