ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 477

ลั่วชิงยวนเดินไปดูที่ริมทางเดิน พบว่าใต้เวทีกลมนั้นเต็มไปด้วยหีบไม้

ซึ่งจัดวางกันไว้อย่างเป็นระเบียบ

ฟู่จิ่งหลีไขว้ขาพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เห็นนางที่ทิศไกล เขาจึงยักคิ้วและยิ้มเอ่ย “ในที่สุดก็รอจนแม่นางฝูเสวี่ยมาเสียที”

“เหล่านี้ เป็นของกำนัลที่ข้าเตรียมไว้ให้กับแม่นาง มิรู้ว่าแม่นางชอบหรือไม่”

เพิ่งสิ้นเสียง กล่องหีบก็ถูกเปิดออกอย่างพร้อมเพรียง

แสงทองแสบตาประกายจ้า

แวววับเสียจนผู้คนต่างพากันหลับตา

ทองหมดเลย!

รอบด้านกระหน่ำไปด้วยเสียงตะลึง พวกเขาต่างตกใจเป็นอย่างยิ่ง

เสียงของฟู่จิ่งหลีดังขึ้น “นี่คือเครื่องประดับทองหมื่นชิ้นที่ข้าหล่อหลอมเพื่อแม่นางฝูเสวี่ย”

“มิทราบว่าแม่นางฝูเสวี่ยชอบสิ่งใด แต่มิว่าใบไม้บุปผาหรือนกปลาหงส์มังกร ข้าต่างหลอมไว้หมดแล้ว เชื่อว่าในเครื่องประดับหมื่นชิ้น ต้องมีสักชิ้นถูกใจแม่นาง”

ในใจลั่วชิงยวนก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก

เครื่องประดับทองหมื่นชิ้น!

ใจป้ำสุด ๆ!

หากพูดให้น่าฟังก็คือใจกว้าง

แต่พูดให้มิน่าฟังก็คือลูกล้างผลาญ

นางสงสัยมากจริง ๆ สรุปว่าตาของฟู่จิ่งหลีทิ้งทรัพย์สินไว้ให้เขาเท่าใดกันแน่ เขาจึงใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้อย่างไร้กังวลเช่นนี้

“ของกำนัลขององค์ชายเจ็ดมูลค่ามากเพียงนี้ หม่อมฉันมิกล้ารับไว้เพคะ” ลั่วชิงยวยมิกล้ารับไว้จริง ๆ

แต่ฟู่จิ่งหลีกลับวางขาลงและค่อย ๆ ลุกขึ้น ไขว้มือไว้ด้านหลังพร้อมมองมาที่นาง “แม่นางฝูเสวี่ยมิชอบหรือ? เช่นนั้นครั้งหน้าให้ข้าเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นดีหรือไม่?”

“มิว่าเขาเงินหรือเขาทอง ตามแต่แม่นางเลือกเถอะ!”

คำพูดของฟู่จิ่งหลี ทำแม่นางในหอต่างหลงใหล และรู้สึกอิจฉาเป็นที่สุด

ฟู่จิ่งหลีได้ยินก็ดีใจออกนอกหน้าทันที “เช่นนั้นข้าจักรอข่าวดีจากแม่นาง ทางข้านั้นว่างตลอด แล้วแต่แม่นางจักจัดสรรได้เลย!”

ฟู่จิ่งหลีจ่ายเงินมากเพียงนี้เพื่อแลกกับข้อตกลงที่แสนเล็กน้อย หนำซ้ำยังให้ฝูเสวี่ยเป็นผู้เลือกเวลาอีก

เหล่าสตรีในงานจักมีผู้ใดบ้างกันที่มิหลงใหลในความเป็นสุภาพบุรุษของเขา

หากเป็นบุรุษผู้อื่น ต้องมีข้อแม้ที่ระยำต่ำทรามแน่ แต่ฟู่จิ่งหลีกลับมิได้ให้ความรู้สึกเช่นนั้น

เขารักสนุก มักมีเหล่าสตรีเคียงข้าง แต่เขามิลุ่มหลงในเสน่ห์สตรี เป็นสุภาพบุรุษอันผ่าเผย

จากนั้นลั่วชิงยวนจึงให้แม่เล้าเฉินยกเครื่องประดับทองเข้าไปจนหมด และใส่กุญแจไว้หลายชั้น

เมื่อจัดการเสร็จนางก็รีบแอบนั่งรถม้าออกจากหอไปทางประตูหลัง

เพราะการสลับเปลี่ยนตัวตน นางจึงมักเดินทางด้วยซอยเล็กที่เปลี่ยวร้างไร้ผู้คน

ครั้งนี้ เมื่อรถม้าขับผ่านตรอกสงบ เบื้องหน้ากลับส่งเสียงร้องไห้และขอความช่วยเหลือของสตรีนางหนึ่ง

“อย่านะ! ปล่อยข้า! ได้โปรดอย่า!”